Παράσταση από το 1ο λύκειο Μεσολογγίου
Το 1ο λύκειο Μεσολογγίου με την υποστήριξη της τεχνικής ομάδας της Θεατρικής Ομάδας Αιτωλικού “στη σκηνή” παρουσιάζει την θεατρική παράσταση “Αριστοφάνους Όρνιθες” στο θεατράκι της πόλης την Τετάρτη 10 Ιουλίου 2013 και στην επαναληπτική παράσταση που θα πραγματοποιηθεί στο ανοικτό θέατρο Αιτωλικού την Παρασκευή 12 Ιουλίου 2013.
Τι λέει ο Χρίστος Λάτσινος μέλος της θεατρικής ομάδας Αιτωλικού για την συνεργασία του με τα παιδιά του 1ου λυκείου Μεσολογγίου
Μία παράσταση για όλες τις ηλικίες με σκοπό να χαρίσει αξέχαστες στιγμές γέλιου στους θεατές της… :) Τα έσοδα των παραστάσεων θα ενισχύσουν το ταμείο της Γ΄Λυκέιου για την 5νθήμερη εκδρομη.
Δεν υπήρχε. τώρα συστάθηκε ή για να είμαι ειλικρινής τώρα σιγά – σιγά συγκεντρώνεται.
Με πολύ – πολύ χαρά, δέχτηκα την πρότασή των παιδιών και των καθηγητών της Παλαμαϊκής σχολής (1ο Λύκειο Μεσολογγίου) για να στήσουμε μιά ομάδα στο σχολείο τους και να ανεβάσουμε παράσταση.
Εξάλλου είναι γνωστή η μεγάλη αγάπη που τρέφω για τα παιδιά και πόσο μ’ αρέσει να συνδημιουργώ με τους εφήβους, “κλέβοντάς τους” λίγο από την ορμή και τη νιότη τους.
Ήταν ίσως και η κυριότερη διαφωνία μου με κάποιους λίγους από τους πάλαι ποτέ “συνοδοιπόρων” μου στο ερασιτεχνικό θέατρο, που λέει… “τους ζάλιζαν”, δεν μπορούσαν να συνυπάρχουν, λες και ξέχναγαν πως κι αυτοί ήταν κάποτε έφηβοι (μερικοί μάλιστα μόλις πριν λίγα χρόνια) με ότι συνεπάγεται αυτό σε τρέλα, παλαβομάρα, φασαρία αλλά και αφοσίωση.
Και ήθελαν λέει να παίζουμε εμείς, οι μεγάλοι, οι ενήλικες, χωρίς τα παιδιά. Να παίζαμε λέει ίσως κάτι πιο κλασσικό και ολιγοπρόσωπο, ώστε να μην τα χρειαζόμαστε, να μην τα ‘χουμε μεσ’ τα πόδια μας βρε αδερφέ.
Υπερασπίστηκα, με συνέπεια την απόφαση να αποχωρίσω απ’ την ομάδα (εγώ και η πλειοψηφία της υποκριτικής ομάδας και έτσι “γεννήθηκε” η “σκηνή”, την επιλογή μου μέχρι τέλους, αρνήθηκα να πετάξω στα σκουπίδια αυτά τα παιδιά που τόσο αγάπησαν τη διαδικασία της ομάδας, της παρέας, του θεάτρου.
Δεν μετάνιωσα στιγμή, και θα ξανάκανα το ίδιο και στο θέμα αυτό και σε όλα τα υπόλοιπα, όχι επειδή είμαι απλά πεισματάρης αλλά επειδή απλά επίσης, ξέρω πως πρέπει να γίνουν τα πράγματα, επειδή δεν έχω καλάμι να παρκάρω και κατά συνέπεια δεν χρειάζομαι να υπάρχω κάπου υπό όρους, απλώς για να υπάρχω, επειδή δεν καμώνομαι τον “κάποιον”, είμαι “κάποιος”, (και αυτό δεν το γράφω στ’ αστεία) επειδή δεν γλύφω εκεί που φτύνω, και επειδή ξέρω και τι λέω και τι κάνω.
Αλλά ας είναι, δεν θέλω να γράψω γι αυτά, θέλω να γράψω για τους νέους φίλους μου, γιατί έτσι τα νοιώθω τα παιδιά αυτά.
Ήδη έχουμε μαζευτεί δυό φορές, (αποφασίζω αργά αλλά προσεκτικά μέσα απ’ τη διαδικασία της ανάγνωσης τη διανομή, έχοντας καταλήξει στους κυριότερους χαρακτήρες), ξεκινήσαμε τις αναγνώσεις με πολύ – πολύ γέλιο και όρεξη απ’ τα “πιτσιρίκια” μου και βλέποντας τους πόσο διασκεδάζουν, είμαι σίγουρος πως όλα θα πάνε πολύ καλά.
Θυμάμαι, κάποτε (και αυτό το θυμάμαι συνεχώς όταν βρίσκομαι και δουλεύω με εφήβους) τον Χρήστο Βλαχογιάννη, που τελειώνοντας μια παράστασή με μιά χορωδία του, κάποιου ή κάποιων σχολείων, (μου διαφεύγει και δεν έχει σημασία) να λέει πως αυτό που κερδίζει από τη δουλειά του με τα παιδιά, είναι το πως σε κοιτάνε ίσια στα μάτια, περιμένοντας το νεύμα της επιβεβαίωσης, του μπράβο, του “πάμε”, του “μη φοβάσαι, όλα πάνε καλά”, και με τη ματιά τους αυτή σου εκφράζουν και την αγάπη τους και την εμπιστοσύνη τους.
Και αυτή η αγαποεμπιστοσύνη είναι ο κυριότερος λόγος να ξοδεύεις χρόνο μαζί τους.
Ας πάμε στο έργο…
Μεγάλων φιλοδοξιών και στόχων
“Όρνιθες” Αριστοφάνους
Ένας όχι και τόσο “κλασσικός Αριστοφάνης” αφού είναι το πιό (επιτρέψτε μου τον όρο) διαφορετικό από τα γνωστότερα Αριστοφανικά έργα.
Οι Όρνιθες είναι κωμωδία του Αριστοφάνη που παρουσιάσθηκε (διδάχτηκε) το 414 π.Χ. στα Διονύσια, χαρίζοντας στον δημιουργό της το δεύτερο βραβείο. Ο Αριστοφάνης έγραψε τις Όρνιθες απογοητευμένος από την τροπή του Πελοποννησιακού Πολέμου. Με το μεγάλο αυτό έργο, ο Αριστοφάνης βρίσκει την ευκαιρία να διακωμωδήσει τους συκοφάντες και τους κόλακες του δήμου, καθώς και τις θεωρίες για νέα πολιτεύματα. Το έργο πραγματεύεται τη φυγή δυο ανθρώπων από την τυραννία του κόσμου στο βασίλειο του παραμυθιού και συνενώνει την πιο τολμηρή φαντασία με την πιο ανάερη ποίηση.
Η υπόθεση του έργου
Δύο Αθηναίοι φίλοι, ο πονηρός Πισθέταιρος (=αυτός που έχει την ικανότητα να πείθει τους άλλους) και ο αγαθός Ευελπίδης, επιθυμούν να βρουν το πουλί τσαλαπετεινό (που άλλοτε ήταν άνθρωπος, ο βασιλιάς Τηρέας) για να το ρωτήσουν σε ποια πόλη μπορεί κανείς να ζήσει ήσυχα, πλούσια και ειρηνικά. Στην εισαγωγή του έργου, λοιπόν, εμφανίζονται οι δύο φίλοι να πετούν μέσα από το δάσος, ο ένας πάνω σε μια κουρούνα και ο άλλος σε μια καλιακούδα, δηλώνοντας ότι μεταναστεύουν επειδή βαρέθηκαν τη δικομανία των Αθηναίων.
Όταν κάποτε βρίσκουν τον τσαλαπετεινό, εκείνος τους απογοητεύει, καθώς δεν έχει να προτείνει καμία πόλη που να τους αρέσει. Τότε όμως ο Πισθέταιρος συλλαμβάνει την ιδέα να ιδρύσουν μαζί με τον τσαλαπετεινό-Τηρέα, την πόλη των πουλιών στους αιθέρες, στο μεσοδιάστημα δηλαδή μεταξύ του κόσμου των ανθρώπων και του κόσμου των θεών. Ο τσαλαπετεινός πείθεται και καλεί τα πουλιά για να τους ανακοινώσουν μαζί το σχέδιο του Πισθέταιρου.
Τα πουλιά εμφανίζονται αγριεμένα από την εισβολή των ανθρώπων και θεωρώντας ότι ο τσαλαπετεινός τους πρόδωσε, ετοιμάζονται να επιτεθούν στους εισβολείς. Για άλλη μιά φορά όμως ο Πισθέταιρος παίρνοντας τον λόγο, φουσκώνει τα μυαλά των πουλιών και μαγεύει σταδιακά το ακροατήριό του. Στο τέλος πείθει τα πουλιά να ιδρύσουν τη Νεφελοκοκκυγία (= κατοικία των κούκων στα σύννεφα, την πόλη δηλαδή των πουλιών) με στόχο να αναδειχτούν σε ρυθμιστές της θεϊκής εξουσίας λειτουργώντας ως ενδιάμεσοι των θεών με τους ανθρώπους.
Έτσι, τα πουλιά χωρίζονται σε ομάδες εργασίας και ξεκινάει το χτίσιμο του τείχους που θα περιβάλλει τη χώρα των πουλιών και θα εμποδίζει έτσι την τσίκνα από τις θυσίες των ανθρώπων να ανεβαίνει στους θεούς.
Πριν ακόμα καλά – καλά χτιστεί η πόλη και με πρώτον από όλους τον ιερέα που έρχεται για να κάνει θυσία, καταφθάνουν διάφοροι εκμεταλλευτές και καλοθελητές που προσπαθούν να αποκομίσουν οφέλη από την ίδρυση της Νεφελοκοκκυγίας. Ο Πισθέταιρος όμως τους ξεφορτώνεται όλους και σιγά – σιγά το τείχος ολοκληρώνεται.
Εν τω μεταξύ οι θεοί αρχίζουν να πεινάνε και να ανησυχούν γιατί δε φτάνει πια στους ουρανούς η κνήσσα των σφαχτών. Αρχικά στέλνουν την Ίριδα ως αγγελιαφόρο, την οποία όμως εκδιώκει βίαια ο Πεισθέταιρος. Έπειτα εμφανίζεται ο -πάντα αντιεξουσιαστής- Προμηθέας για να ενημερώσει μυστικά τον Πεισθέταιρο για τις αποφάσεις των θεών και να τον συμβουλέψει τι να κάνει για να τους πάρει την εξουσία.
Πραγματικά, όπως έχει προειδοποιήσει ήδη ο Προμηθέας, φτάνει αντιπροσωπεία των θεών για να διαπραγματευτεί την ελεύθερη διακίνηση της τσίκνας. Η αντιπροσωπεία απαρτίζεται από τον διπλωμάτη Ποσειδώνα, τον φοβερό φαγά Ηρακλή και τον αγροίκο Τριβαλλό, που είναι εκπρόσωπος των βαρβαρικών θεών. Οι διαπραγματεύσεις -οι οποίες διεξάγονται δίπλα από ένα σφαχτό που ψήνεται- καταλήγουν, πάντα σύμφωνα με τις συμβουλές του Προμηθέα, στον γάμο της όμορφης νεαρής θεάς Βασιλείας με τον Πισθέταιρο. Έτσι το έργο τελειώνει με τη γαμήλια ένωση του Πισθέταιρου και της ουράνιας θεάς.
Αλλά όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο φαίνονται. Ο πονηρός Πισθέταιρος, έχει εν τω μεταξύ στήσει εις βάρος των πουλιών μια ολέθρια πλεκτάνη, που αυτά χωρίς να το αντιληφθούν έχουν μπλεχτεί ανεπιστρεπτί στα δίχτυα της.
Οι θρυλικές “Όρνιθες” του Κουν
Το 1959 πρωτοπαρουσιάστηκε η θρυλική παράσταση του Θεάτρου Τέχνης. Τότε ο συνθέτης Μάνος Χατζιδάκις συναντήθηκε καλλιτεχνικά με άλλους κορυφαίους καλλιτέχνες: τον Κάρολο Κουν, τον σκηνοθέτη της παράστασης και καλλιτεχνικό διευθυντή του Θεάτρου Τέχνης, τον ζωγράφο Γιάννη Τσαρούχη, που είχε επιμεληθεί τα σκηνικά και τα κοστούμια, και τη χορογράφο Ραλλού Μάνου.
