Θωμάς Στάππας: «Ας είμαστε ρεαλιστές, γινόμαστε καθημερινά φτωχότεροι»

Γράφει ο Θωμάς Στάππας*

Mε αφορμή την σημερινή «ιστορική», όπως την χαρακτήρισε ο Πρωθυπουργός, ημέρα θα ήθελα να εκφράσω ορισμένες απόψεις, ανήκοντας στη γενιά των 40+ που πέρασε την ίσως πιο παραγωγική της ηλικίας, την περασμένη δεκαετία, σε συνθήκες χρεωκοπίας και μνημονίων.

Αλήθεια πιστεύετε πως κλείνει όντως σήμερα «ένας δωδεκαετής κύκλος που έφερε πόνο στους πολίτες, καθήλωση στην οικονομία και διχασμό στην κοινωνία» , όπως είπε ο κος Μητσοτάκης ;

Πόσο καθαρός ( ; )  είναι «ο νέος ορίζοντας» όταν :

Δυσβάσταχτοι φόροι και περικοπές μισθών και συντάξεων παραμένουν.

Η υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας παραμένει.

Η υποβάθμιση της δημόσιας Παιδείας και Υγείας παραμένουν.

Φανατισμοί, βία, αλλά και τραγικοί θάνατοι είναι πλέον στην καθημερινότητά μας.

Οι παθογένειες σημαντικών θεσμών, όπως η δικαιοσύνη, παραμένουν.

Ο πολίτης σήμερα αισθάνεται αδύναμος να ικανοποιήσει βασικές ανάγκες για τον ίδιο και την οικογένειά του (όπως η στέγαση, η διατροφή, η ένδυση, η μόρφωση, η υγεία) και φυσικά «αδύναμος» στην επιβολή του εκάστοτε «δυνατού», ιδιαίτερα εάν είναι γυναίκα ή παιδί.

Η παγκόσμια πανδημία, η ενεργειακή κρίση και ο πληθωρισμός έρχονται να δημιουργήσουν συνθήκες ασφυξίας στα νοικοκυριά και στους νέους. Ο χειμώνας που έρχεται προβλέπεται να είναι ο χειρότερος μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Συνεπώς και μετά το τέλος των μνημονίων η δοκιμασία για τους πολίτες παραμένει. Και δυστυχώς πλέον η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική αλλά είναι και κοινωνική και ηθική.

Από την κρίση αυτή προφανώς δεν βγαίνουμε σήμερα αλλά για να βγούμε (γιατί πρέπει να βγούμε) χρειάζεται μια άλλη πολιτική διαχείριση και ένα άλλο αναπτυξιακό μοντέλο.

Ας είμαστε ρεαλιστές, κυρίως όσοι ανήκουμε στη μεσαία τάξη, γίναμε την τελευταία δεκαετία και γινόμαστε καθημερινά φτωχότεροι.

Η μεσαία τάξη ήταν άλλωστε αυτή που πλήρωσε και τους περισσότερους φόρους στα μνημόνια, έχασε τις δουλειές που είχε, έκλεισε τις επιχειρήσεις της και σήμερα κινδυνεύει να «χαθεί».

Η συρρίκνωση των εισοδημάτων, η απουσία εργασίας και ιδιαίτερα καλά αμειβόμενης εργασίας για τους πολλούς οδηγεί σε φτωχοποίηση το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού (που παρέχει υπηρεσίες είτε έχει μικρές επιχειρήσεις).

Σε συνθήκες κρίσης – και είναι ιδιαίτερα ορατό στις μέρες μας –  πλήττεται η Παιδεία, η Δημόσια Υγεία, η Κοινωνική Πρόνοια, η Δικαιοσύνη και Ασφάλεια των πολιτών και φυσικά η Εργασία.

Αυτά πρέπει να διαφυλάξουμε, να βελτιώσουμε και να αναβαθμίσουμε με τις κατάλληλες οικονομικές και κοινωνικές παρεμβάσεις.

Είναι βασικοί πυλώνες ανάπτυξης και το κράτος πρέπει να διαδραματίσει το ρόλο του, με στόχο την κοινωνική δικαιοσύνη και την προστασία του Ανθρώπου.

Χρειάζεται επίσης περισσότερη δημοκρατία, ισότητα και αλληλεγγύη για να πετύχουμε ένα δικαιότερο αύριο με περισσότερες ευκαιρίες για όλους.

Ένα αύριο με ασφάλεια, ισοτιμία, με καλά αμειβόμενη εργασία, με δωρεάν Παιδεία και Υγεία για όλους.

Για να μπορέσουμε να ατενίσουμε με αισιοδοξία το μέλλον και να υπάρξει ουσιαστική ανάπτυξη και ευημερία.

Διπλ/χος Ηλεκτρολόγος Μηχανικός και Μηχανικός Υπολογιστών, Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου

Κάτοχος Μεταπτυχιακού Διπλώματος στην Οργάνωση & Διοίκηση Επιχειρήσεων και Οργανισμών, Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών

Εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα.