Θωμάς Στάππας: «Το δικό μου Πολυτεχνείο»

Γράφει ο Θωμάς Στάππας*

Σπούδασα στο Πολυτεχνείο τη δεκαετία του ΄90, ευτυχώς όχι όλη, πέντε χρόνια ήταν η Σχολή και τόσα έκανα να την τελειώσω. Δεν καθυστέρησα, δεν μπορούσα άλλωστε να καθυστερήσω – δεν ήθελα κιόλας –  ήμουν ο μικρότερος της οικογένειας (οι αδερφές μου είχαν ήδη αποφοιτήσει και παντρευτεί) και έπρεπε να τελειώνω και εγώ  για να βρω δουλειά. Άλλωστε δεν είχαμε και χέρια πλέον για να βάζουμε καπνά το καλοκαίρι. Μεγάλωναν και οι γονείς μου…

Ας γυρίσουμε όμως στο θέμα μας που είναι το Πολυτεχνείο.

Έγινα λοιπόν Σπουδαστής, έτσι μας λέγανε ακόμα τότε στο Πολυτεχνείο! Σπουδαστές, όχι φοιτητές. Όπως και τώρα ακόμη οι μηχανικοί λεγόμαστε Διπλωματούχοι, ενώ οι απόφοιτοι άλλων σχολών λέγονται πτυχιούχοι.

Έγινα λοιπόν σπουδαστής στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο στις αρχές της δεκαετίας του ΄90. Σχολή Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Υπολογιστών!  Computers δηλαδή, κυρίως γιατί τότε ήταν, όπως λεγόταν, (και ακόμη είναι) το επάγγελμα του μέλλοντος. Βέβαια εγώ μέχρι να περάσω στη Σχολή, δεν είχα δει ποτέ μου computer από κοντά αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.  Ήθελα όμως να πάω στο Πολυτεχνείο… αφού βέβαια «σκότωσα» μέσα μου τον πιλότο, τον αξιωματικό και άλλα επαγγέλματα με σίγουρη «αποκατάσταση».

Πήγα στο Πολυτεχνείο στην Αθήνα και από τα πρώτα κιόλας μαθήματα (Σχέδιο, Ηλεκτρικές μηχανές κα) επισκέφτηκα τα κτίρια της Πατησιών (παρότι από τότε πολλά μαθήματα γίνονταν και στου Ζωγράφου)

Μπαίναμε από την είσοδο της οδού Στουρνάρη. Η Στουρνάρη ήταν τότε η silicon valley της Ελλάδας με καταστήματα υπολογιστών και κάθε τι νέο στις τεχνολογίες αυτές.

Πιο πάνω η Πλατεία Εξαρχείων. δίπλα η οδός Τοσίτσα και το Αρχαιολογικό Μουσείο. Πιο κάτω η Πατησίων, νομίζω απέναντι ήταν το σπίτι της Σοφίας Βέμπο.  Πιο πέρα η Πλατεία Κάνιγγος, η Σόλωνος, το Χημείο , η Νομική Σχολή και η Πανεπιστημιακή Λέσχη!

Αισθάνθηκα, μόλις μπήκα τότε στο Πολυτεχνείο, ότι ζούσα ξανά την Ιστορία.

Κτίριο Γκίνη, Νέα Κτίρια, Μέγα Αμφιθέατρο Χημικών (ΜΑΧ), Αρχιτεκτονική, Πρυτανεία, Σχολή Καλών Τεχνών , αυτά όλα ήταν (υποθέτω έτσι τα λένε ακόμη) στο συγκρότημα της Πατησίων.

Πήγα σε κάθε γωνιά του χώρου εκείνου, στα ίδια έδρανα με εκείνους τους φοιτητές, είδα τρύπες στους τοίχους (από σφαίρες μας είπαν οι πιο παλιοί), είδα παλιές αφίσες σε σκονισμένα συρτάρια.

Και τα πέντε χρόνια των σπουδών μου στο Πολυτεχνείο, επέλεγα πάντα μαθήματα που γίνονταν στην Πατησίων. Αισθανόμουν περήφανος ούτως ή άλλως που σπούδαζα στο Πολυτεχνείο! Έμενα  και σχετικά κοντά, στην Κυψέλη ενώ ο Ζωγράφου ήταν μακριά. Οι ώρες των μαθημάτων ήταν πολλές, και το διάβασμα πολύ.

Επιπλέον πολλά βράδια τα περνάγαμε, πρώτα, στο Πολυτεχνείο σε φοιτητικές και άλλες εκδηλώσεις (με ιδιαίτερο ζήλο για τον Ισπανικό εμφύλιο πόλεμο και την επανάσταση ανά τον κόσμο!) και μετά στον «Κάβουρα» και την «Μποέμισα» στα Εξάρχεια.

Ήταν ωραία τα χρόνια εκείνα. Παρότι είχαν περάσει σχεδόν 20 χρόνια (μου φαίνονταν πολλά αλλά μετά κατάλαβα πως δεν ήταν) από τα γεγονότα του ’73 (και με δεδομένο άλλωστε πως γεγονότα στο Πολυτεχνείο έγιναν και μετά το ’73, πχ το ‘80) υπήρχε μια ιδιαίτερη πολιτικοποιημένη ατμόσφαιρα στο Πολυτεχνείο, όλο τον χρόνο και όχι μόνο τις ημέρες του Νοέμβρη. Γίνονταν και πάρα πολλές συζητήσεις, εκδηλώσεις. Ελπίζω να γίνονται ακόμη.

Το Πολυτεχνείο βέβαια, εκτός από ένα κορυφαίο εκπαιδευτικό ίδρυμα, ήταν, είναι και θα παραμείνει ένα σύμβολο αγώνων και θυσιών γι΄ αυτό και τιμάται, με κορυφαία στιγμή κάθε χρόνο την επέτειο της εξέγερσης.

Κάθε σύμβολο, κάθε θυσία μπορεί να γίνει και αντικείμενο εκμετάλλευσης. Στα δικά μου χρόνια το είδα να συμβαίνει και αυτό.

Τα επεισόδια στην  Πολυτεχνείο ήταν κάθε χρόνο στις ειδήσεις άσχετα εάν κάποιες χρονιές δεν είχαν γίνει (η τηλεόραση έδειχνε τα περσινά).

Υπήρχαν άλλες χρονιές που, ως εκ θαύματος, γινόταν καταλήψεις ενώ η αστυνομία ήταν ήδη παρούσα αλλά κάπως της ξέφευγαν πάντα και μπαίναν στο κτίριο αυτοί οι γνωστοί άγνωστοι.

Αν θέλετε επίσης μπορείτε να ανατρέξετε και να δείτε στην κατάληψη του 1995 και την καταστροφή της Πρυτανείας,  πόσοι από τους συλληφθέντες ήταν φοιτητές  και πόσοι όχι.

Ενώ πολλοί, από την άλλη, το χρησιμοποιούσαν για να κάνουν επαναστατική γυμναστική – μια φορά το χρόνο –  πριν γυρίσουν στα ακριβά διαμερίσματά τους.

Τα χρόνια πέρασαν, το Πολυτεχνείο παραμένει σύμβολο, η επέτειος εορτάζεται κάθε χρόνο και σωστά για να μας θυμίζει την ανάγκη της θυσίας για την Ελευθερία, για τη Δημοκρατία.

Με την ευκαιρία της φετινής επετείου, ας αναλογιστούμε (ξανά) πόσο επίκαιρα είναι τα μηνύματα του Πολυτεχνείου. Είναι πιο επίκαιρα από ποτέ.

Και αισθάνομαι πως η ανάγκη για δικαίωση των αγώνων του Πολυτεχνείου δυναμώνει.

Η ποιότητα της Δημοκρατίας μας σήμερα δεν είναι αυτή που ονειρευτήκαν όλοι οι Έλληνες το ’73, είτε συμμετείχαν είτε όχι στο Πολυτεχνείο.

Είμαστε πιο ελεύθεροι σήμερα από το ’73 αλλά την ελευθερία μας επιβουλεύονται σήμερα πολύ περισσότεροι κίνδυνοι.

Συνεπώς να αγκαλιάσουμε ξανά τα μηνύματα και τα ζητούμενα του Πολυτεχνείου, να παραδειγματιστούμε, να ενωθούμε ξανά, να πάμε λίγο ψηλότερα μήπως έστω κάποια στιγμή στο μέλλον καταφέρουμε να δικαιώσουμε τον αγώνα, του λαού μας και στο Πολυτεχνείο.

Προσωπικά περνάω ακόμη από το Πολυτεχνείο (όχι συχνά πια), κυρίως όμως το φέρω μέσα μου. Το Πολυτεχνείο με συγκινεί, με εμπνέει και με παρακινεί.

Τελικά ήταν καλή επιλογή να σπουδάσω στο Πολυτεχνείο!

 

*Θωμάς Στάππας,

Διπλ/χος Ηλεκτρολόγος Μηχανικός και Μηχανικός Υπολογιστών,   Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου