Όταν ακούς τις λέξεις «Ρουμάνος ποδοσφαιριστής» όσο να ‘ναι ένας σκληροτράχηλος αλλά μάγος της μπάλας Γκεόργκι Χάτζι σου έρχεται στο μυαλό.
Ή ένας Ντάνουτ Λούπου (που τον θυμήθηκε η στήλη τον θεούλη;) στη χειρότερη να έχει κάνει άνω κάτω τα αποδυτήρια και να μην έχει μείνει ούτε ραδιοφωνάκι στη θέση του.
Τίποτε, όλα αυτά είναι ρατσιστικά στερεότυπα τελικά. Έτσι τσαμπουκαλεμένος φαινόταν και ο Βλαντ Μοράρ του Παναιτωλικού αλλά άμα τον γνώριζες από κοντά, ένας σεμνός πιτσιρικάς ήταν, μια χαρά παιδί κι ας είχε το μικρό όνομα του Βλαντ Τσέπες, του μεγάλου Κόμη Δράκουλα που είχε παλουκώσει καμιά δεκαριά χιλιάδες Τούρκους!
Ε, χώρισαν οι δρόμοι του Μοράρ με τον Παναιτωλικό με βελούδινο τρόπο και όχι μόνο δεν άνοιξε μύτη αλλά έφυγε και σαν φίλος με όλους άνθρωπος. Διευκόλυνε την ομάδα του, δεν έκατσε πάνω στο συμβόλαιο να προπονείται με το… χορτοκοπτικό μηχάνημα και πήγε παραπέρα στην καριέρα του, κάπου αλλού.
Η ανακοίνωση του Παναιτωλικού για την λύση του συμβολαίου με τον Μοράρ είναι σαν να βάζει στο κάδρο την φωτογραφία γνωστού Έλληνα τερματοφύλακα που ακόμα δεν έχει βρει ομάδα και κάνει το… αγροτικό του στα βοηθητικά.
Όλα είναι θέμα εγωισμού αλλά για τον ποδοσφαιριστή ένας είναι ο εγωισμός. Να παίξει μπάλα, πάνω από όλα… Τα υπόλοιπα, πως θα πάρει πιο πολλά και πόσο θα είναι τα πριμ έρχονται σε δεύτερη μοίρα.
Οι απόψεις είναι πολλές και είναι γνωστό ότι ο καθένας έχει από μία, όμως η διαφορά στις συμπεριφορές βγάζει μάτι. Ο αθλητής πάνω από όλα είναι ένα παιδί που θέλει να παίζει.
η συντακτική άμπαλη μονάδα