«Παίζουμε κρυφτό;»
Γράφει η Βαΐα Παπαθανασίου, έφηβη Βουλευτής Αιτωλ/νίας, ΙΗ Συνόδου
Όταν ήμουν μικρή, είχα μία φίλη που οι γονείς της ήταν αρκετά ευκατάστατοι. Είχαν μόλις φτιάξει μια μεγάλη <έπαυλη> στη μικρή πόλη μου και όλοι έσπευδαν να συγχαρούν και να ευχηθούν με αυτό το ξεχειλωμένο χαμόγελο <Καλορίζικο!>. Χωρίς ίχνος ζήλιας και κακεντρέχειας, η μητέρα μου πέρασε να ευχηθεί, ενώ εγώ έπαιζα με την -κατά τα άλλα-αγαπημένη μου φίλη. Όταν, λοιπόν, την άκουσα να παινεύει τη μητέρα της φίλης μου,η οποία οφείλω να πω είχε καβαλήσει τόσο το καλάμι που δεν ξέρω αν μας διέκρινε από εκεί πάνω, με το παιδικό και αθώο μυαλό μου είπα : <Μαμά, μαμά! Το σπίτι της Μαρίας έχει πάρα πολλές κρυψώνες!> . Κρυφτό. Aυτό ήταν το μόνο που με ενδιέφερε, το μόνο που ζήλευα με τα παιδικά μου μάτια από το παλάτι της φίλης μου.
Μεγαλώνοντας συνειδητοποιώ όλο και περισσότερο ότι αυτό πρέπει να μας νοιάζει όλους. Η παρατήρηση του κόσμου γύρω μου και του εαυτού μου που εκκολάπτεται και τρέφεται με τα αποφάγια της κοινωνίας, με οδήγησε σε αυτήν τη διαπίστωση. Όπου και αν γυρίσεις, ό,τι και να κάνεις, τα πάντα περιστρέφονται γύρω από έναν θεό με πολλές μορφές, παραλλάξεις, κρυψώνες. Η πρωτεϊκή αυτή δύναμη είναι κινητήριος συμπεριφορών, συναισθημάτων και καταστάσεων. Μπορεί να σε ανυψώσει και να σε γονατίσει ακαριαία. Μπορεί να σε μεταμορφώσει και να σε διαφθείρει. Αλλά μπορεί και να σε ανακουφίσει και να σε αποσπάσει από τις πληγές της ψυχής σου δίνοντάς σου προσωρινά, χάρτινα γιατρικά.
Το προσωρινό του παρόντος, όμως, είναι αρκετό για να προστεθεί και το εφήμερο του χρήματος. Η ζωή δεν είναι ούτε σπίτια, ούτε χλιδή, ούτε πολυτέλεια. Αυτός είναι και ο λόγος νομίζω που η οικονομική κρίση πλήγωσε τόσο πολύ τον κόσμο μας… Άφησε να καταρρεύσει ο χάρτινος πύργος μας, φανέρωσε τα πάθη και τον υπερυψωμένο εγωισμό μας. Μας εξέθεσε. Αν ζούσαμε με λίγα και τα εκτιμούσαμε, θα ξέραμε ότι αυτό που μετράει είναι το συναίσθημα. Δεν λένε ότι λίγο πριν πεθάνει κάποιος, περνούν μπροστά στα μάτια του όλες οι έντονες στιγμές της ζωής του; Οι οικογενειακές στιγμές, το πρώτο φιλί, τα ‘’σ’αγαπώ’’ στη βροχή, η πρώτη λέξη του παιδιού σου, οι ολονύκτιες συζητήσεις με τους φίλους, ο θάνατος, η επιτυχία, η αποτυχία…
Αυτά σκοπεύω να αναζητήσω στο ασαφές και αχνό μέλλον που μου επιφυλάσσεται. Ο κόσμος που αρχίζω να αντιλαμβάνομαι δεν με ικανοποιεί, δεν με ακούει, δεν μου δίνει σημασία. Με πιέζει και μου φωνάζει συνέχεια να σωπάσω, να σταματήσω να κάνω σαν παιδί και να συμμορφωθώ. Να υπακούσω στους άγραφους κανόνες μίας κοινωνίας που δεν μπορεί να κανονίσει τον εαυτό της! Με πιέζει να σταματήσω να σκέφτομαι με τον τρόπο που σκέφτομαι, να κάνω πως δεν βλέπω αυτά που εμένα με τυφλώνουν! Να σωπάσω. ΝΑ ΣΩΠΑΣΩ.
Ε, φίλε μου, εγώ δεν μπορώ να σωπάσω. Αν κάθε άνθρωπος έχει ένα συγκεκριμένο σκοπό, εμένα είναι να μιλάω. Και όπως παιδί, είπα ακριβώς ό,τι ένιωθα, αυτό θα συνεχίσω να κάνω και όποιος δεν θέλει να ακούσει, ας κλείσει τα αυτιά του.
Με τη Μαρία ποτέ δεν παίξαμε κρυφτό στο σπίτι της. Η μαμά της φοβόταν μήπως σπάσουμε τίποτα και δεν μας άφηνε. Από τη δική μου μαμά, βέβαια, δεν έχω παράπονο. Ακόμη και που χρησιμοποιούσαμε τα μαξιλάρια του καναπέ για να φτιάξουμε «σπιτάκια» και να κρυφτούμε, μας άφηνε. Έλεγε πως «εσείς είστε παιδιά και πότε θα ξαναείστε παιδιά;» .Δεν φοβόταν μήπως σπάσουμε τίποτα…
Αλήθεια, πότε θα ξαναείμαστε παιδιά; Εγώ, πάντως, όταν δω κουστουμάτους και κυρίες με γούνες να παίζουν
κρυφτό με τα παιδιά τους, τότε θα αρχίσω να ελπίζω για τη ριζική αλλαγή της κοινωνίας.
Προς το παρόν, πάω να πάρω τις κούκλες μου από την αποθήκη.
e-maistros.gr
