Κ. Μαραγιάννης: Μία ιδιαίτερη τιμή για έναν αστυνομικό του καθήκοντος, της δράσης, του μέτρου και της διάκρισης
Γράφει ο Ν. Αν. Μαραγιάννης
Ηθική αμοιβή είναι η τιμητική επιβράβευση εξαίρετων δραστηριοτήτων ή προσπαθειών, που υπερβαίνουν σημαντικά το καλώς εννοούμενο υπηρεσιακό καθήκον.
Αποφοίτησε από το Γυμνάσιο Θέρμου το έτος 1952 και την ίδια χρονιά κατατάχθηκε στο Σώμα της Ελληνικής Χωροφυλακής. Το 1976 τοποθετήθηκε στην ασφάλεια προαστίων στο βαθμό του Μοιράρχου και παρέμεινε μέχρι το 1984 στο βαθμό του Αντχη.
Μετά την ενοποίηση προήχθη στο βαθμό του Ταξιάρχου και τοποθετήθηκε στη θέση του προϊσταμένου στην Γενική Ασφάλεια Αττικής. Το 1988 προήχθη στο βαθμό του Υποστρατήγου και τον αποστράτευσαν?
Έτσι λοιπόν, σ’ έναν διακεκριμένο και άξιο Αξιωματικό της γενιάς του, μισαλλόδοξοι κομματικοί εξουσιαστές της Αστυνομίας του «έκοψαν» το δρόμο προς την κορυφή, ενώ πολλά θα μπορούσε ακόμη να δώσει και κυρίως το άξιζε.
Οι ικανότητές του μοναδικές. «Άφησε εποχή» στην Υποδιεύθυνση Ασφάλειας Προαστίων ως προϊστάμενος Δίωξης του κοινού Εγκλήματος.
Ως επικεφαλής της ομάδας αξιωματικών που είχε δομήσει, εξιχνίασε σχεδόν όλα και όλες τις κατηγορίες εγκλημάτων. Τα γεγονότα καλύφθηκαν εκτενώς στον Τύπο της εποχής.
Τον διακρίνεις για την Επαγγελματική και Διοικητική Ικανότητα, για τα Ψυχικά και Ηθικά προσόντα του, την ευσυνειδησία, την ακεραιότητα του χαρακτήρα και την επίγνωση του καθήκοντος.
-Την ανάληψη ευθυνών, την αποτελεσματικότητα και την αποδοτικότητα.
-Την ευελιξία προσαρμογής στις εκάστοτε μεταβαλλόμενες συνθήκες.
-Την ικανότητα λήψης αποτελεσματικών αποφάσεων.
-Την ικανότητα προγραμματισμού, οργάνωσης, συντονισμού και ελέγχου.
-Την ικανότητα αντικειμενικής και αμερόληπτης αξιολόγησης του προσωπικού.
-Την αποφασιστικότητα, την αυτοπεποίθηση και την ανάληψη πρωτοβουλιών.
Για την εξιχνίαση σοβαρών εγκλημάτων του κοινού Ποινικού Κώδικα δηλ. ανθρωποκτονιών, κλοπών, εκβιασμών και ληστειών, η ηγεσία της Ελληνικής Χωροφυλακής/Αστυνομίας του απένειμε σαράντα πέντε (45) απλούς και πανηγυρικούς Επαίνους.
Το προεδρικό Συμβούλιο της Λαϊκής Δημοκρατίας της Ουγγαρίας σε ειδική τελετή που έγινε στη Βουδαπέστη το 1984 του απένειμε το παράσημο εξαίρετων πράξεων για την εξιχνίαση της «κλοπής του αιώνα» από το Μουσείο της Βουδαπέστης όπου αφαιρέθηκαν επτά σημαντικά ζωγραφικά έργα της Αναγέννησης.
Οι συντοπίτες, τόσο οι υπηρετούντες στο «Σώμα» αλλά και οι πολίτες, είχαν την αμέριστη βοήθεια, υποστήριξη και προστασία του. Έχει, αλήθεια, σημασία η δημόσια αναγνώριση; Για τους περισσότερους όχι.
Εκτιμούν πως όταν πράττουν το καθήκον τους η όποια τιμή απονέμεται από την ίδια τους τη συνείδηση. Όμως και αυτή έχει την αξία της.
Όπως για τον Αξιωματικό Κ. Δ. Μαραγιάννη, ο οποίος δουλεύοντας αθόρυβα, ουδέποτε ζήτησε καταφύγια στην “σκιά” των δαφνών της δημοσιότητας. Δεν περνά όμως απαρατήρητη στην κοινή γνώμη αυτή η προσφορά.
Απλή η αναφορά, με την σκοπιμότητα της καταγραφής. Σεμνά και χωρίς πολλά άλλα που δεν χρειάζεται να τα ξέρουν οι πολλοί, όταν το πρώτο μέλημα του ανδρός ήταν η εκτέλεση του καθήκοντος και μόνο.
Η πορεία του στο Σώμα της Χωροφυλακής και αργότερα στην Ελληνική Αστυνομία ήταν επιτυχής. Απερχόμενος δε του «Σώματος» δεν άφησε καμία υπόθεση σε εκκρεμότητα πλην εκείνων που την ευθύνη ανέλαβε η Κρατική Υπηρεσία Πληροφοριών.
Ήταν δίκαιος και επιεικής. Ήταν όμως αμείλικτος διώκτης του εγκλήματος, ακοίμητος φρουρός του Νόμου και επιεικής με τους εξ ανάγκης παρανομούντες. Είχε αναπτύξει το καλύτερο δίκτυο πληροφοριών και συνεργαζόταν με όλα τα κοινωνικά στρώματα, με σκοπό τη θωράκιση της κοινωνίας από τους κακοποιούς.
Άριστος επαγγελματίας. Μάχιμος στην «πρώτη γραμμή» της τήρησης της τάξης και του νόμου. Διακινδύνεψε τη σωματική του ακεραιότητα πολλές φορές όταν ήρθε σε ένοπλη σύγκρουση με κακοποιούς.
Ως Αξιωματικός ερχόταν σε στενή επαφή με τους πολίτες, αλλά και με τους αστυνομικούς. Είχε την άποψη ότι η καλή και αποτελεσματική Αστυνομία βελτιώνει τον παραβάτη, ενώ η αδιάφορη τον χειροτερεύει.
Ο πολίτης δεν μας θέλει απλούς θεατές και καταγραφείς των προβλημάτων του, απαιτεί από εμάς δράση, έλεγε.
freelance journalist
