Η εποχή των αντιθέσεων – ένας χρόνος μαύρο στην #ert

Του Κωνσταντίνου Γιαννέλου από το http://alterthess.gr/

Ένας χρόνος πέρασε από το ξαφνικό μαύρο στην ΕΡΤ. Ανεξίτηλα χαραγμένη στη συλλογική μνήμη εκείνη η βραδιά. Ελπιδοφόρες και κινηματικές οι μέρες που ακολούθησαν. Αλλά η συγκυβέρνηση των τριών δεν έπεσε. Παρά μόνο έχασε το αριστερό της ποδάρι. Μα δεν σωριάστηκε χάμω.

Ένας χρόνος πέρασε, γεμάτος αγώνες, συζητήσεις, αναλύσεις. Από τη ΔΤ στη ΝΕΡΙΤ, η ψηφιοποίηση προχωρά μέσω της αμαρτωλής Digea, ο 902 επωλήθη και η διαπλοκή καλά κρατεί. Μετά την εισβολή των ΜΑΤ στις εγκαταστάσεις της ΕΡΤ στην Αγία Παρασκευή, όσοι στοιχηματίζαμε πως ήταν θέμα χρόνου να εισβάλλουν και στην ΕΡΤ3 χάσαμε τα λεφτά μας. Κι έτσι, με την ανεξήγητη σιωπηλή ανοχή της συγκυβέρνησης των γαλάζιων και πράσινων κόκκων, η ελεύθερη φωνή της ΕΡΤ και της ΕΡΑ στη Θεσσαλονίκη συνεχίζει να εκπέμπει σήματα δημοκρατίας και αξιοπρέπειας.

Μέχρι κι εκλογές έγιναν πριν λίγες μέρες. Οι μόνες εκλογικές αναμετρήσεις οι οποίες έχουν σαφώς ορισμένη ημερομηνία διεξαγωγής. Κι ο κόσμος δεν έκανε παρά μόνο κάποια βήματα, σημαντικά μεν, αλλά όχι άλματα. Κι αυτό αναφέρεται χωρίς διάθεση να απαξιωθεί το θετικό αποτέλεσμα για τη ριζοσπαστική αριστερά στις αυτοδιοικητικές εκλογές και προφανώς και τις ευρωεκλογές. Έχουμε δρόμο ακόμη μπροστά μας, είναι γερά τα δεσμά της σκέψης που καλούμαστε να σπάσουμε για να την ελευθερώσουμε.

Η συγκυβέρνηση, μόλις χτες, χρησιμοποιώντας σαν μαγκούρα ένα τσεκούρι φτιαγμένο από ελιά, προχώρησε σε έναν από τους πιο αναχρονιστικούς και ανέμπνευστους ανασχηματισμούς και εξαντλεί όλους τους δυνατούς συνδυασμούς προσώπων, στην προσπάθειά της να εξαντλήσει πρώτα τους ανθρώπους.

Ζούμε στην εποχή των αντιθέσεων. Των πολύ έντονων αντιθέσεων εννοώ. Γιατί αντιθέσεις υπήρχαν πάντα και, προφανώς, στον βαθμό που βιώνονταν σε κάθε εποχή ήταν έντονες και πρωτόγνωρες για τους ανθρώπους. Μα τώρα, σε αυτό το πλανητικό χωριό, το μέτρο σύγκρισης είναι πολύ μεγαλύτερο. Κι είναι πολύ μεγάλη αντίθεση αυτό που συμβαίνει στη χώρα, με τα πάντα να διαλύονται από συγκεκριμένους ανθρώπους-μαριονέτες του κεφαλαίου κι ο λαός από κάτω να τους ανέχεται, να μην τους έχει διώξει ακόμη. Πολύ φοβάμαι πως ο λαός αυτός θα είναι, αντιθέτως, πολύ αυστηρός κριτής της ριζοσπαστικής αριστεράς όταν αυτή κληθεί να κυβερνήσει.

Είναι μια τρέλα η ζωή, μια ανείπωτη παράνοια κι αν προσπαθήσεις να την διηγηθείς μ” ένα τραγούδι θα βγει λυγμός από τα μέσα σου και θα σε κάψει. Αυτό που ζούμε δεν το φανταζόμασταν όταν ήμασταν μικρά παιδιά. Αν το ξέραμε, ίσως και να ευχόμασταν να μη μεγαλώναμε ποτέ. Όμως βιαζόμασταν να μεγαλώσουμε. Τώρα ξεθωριάζουν τα όνειρά μας και το μέλλον μας συνθλίβεται από την αβάσταχτη και απέλπιδα καθημερινότητα.

Σ” αυτό το παράλογο ματωμένο γαϊτανάκι τυλίγονται γύρω από το λαιμό μας οι αλυσίδες με τις οποίες κρατάνε δεμένη την ελπίδα, καθώς λυσσασμένα σκυλιά την κυνηγάνε για να την ξεσκίσουν. Δεν είναι επιλογή να περιμένουμε να μας κοπεί η ανάσα. Δεν είναι επιλογή να χάσουμε τις αισθήσεις μας από την έλλειψη αέρα, να μείνουμε αναίσθητοι, να γίνουμε αναίσθητοι. Δε θα σωθούμε έτσι.

Να σφίξουμε τις γροθιές μας πρέπει, να φουσκώσουν τα στέρνα μας από τη θέληση για ζωή και να σπάσουν τα δεσμά μας, να κόψουμε με τα δόντια ό,τι μας κρατά δεμένους. Κι ας σπάσει ο κυνόδοντας. Θα φυτρώσει άλλος.

*Η φωτογραφία είναι η Κάρτα Δοκιμής με την Ινδιάνικη Κεφαλή που προβαλλόταν παλιότερα στην οθόνη όταν σταματούσε το ημερήσιο πρόγραμμα ή όταν προέκυπτε κάποια διακοπή στη μετάδοση, κυρίως στις ΗΠΑ και στον Καναδά. Όταν, αργότερα, το πρόγραμμα ήταν πλέον έγχρωμο, η συγκεκριμένη κάρτα αντικαταστάθηκε από τις γνωστές έγχρωμες μπάρες. Παραδόξως, έχω την ανάμνηση αυτής της εικόνας στην ΕΡΤ όταν ήμουν στο δημοτικό, τη δοξασμένη περίοδο των 80′s…