Για τον Νίκο Σκιαδά: Requiem και αποχαιρετισμός

Γράφει ο Ηλίας Ντζάνης

Για τον αγαπητό φίλο και συνάδελφο θα μιλήσω σήμερα, αγαπητοί αναγνώστες, όσο μου επιτρέπει η πίκρα από την απρόσμενη εκδημία του.

Φίλε Νίκο,

χωρίς τις τυπικότητες της στιγμής, θα σε αποκαλώ πάντα φίλο γιατί ξέρω ότι αυτό μας ταίριαζε και μας δυνάμωνε στο δρόμο που ξεκινήσαμε από τη μητέρα μας Γεωπονική Σχολή Αθηνών μέχρι τα σήμερα, που πήρες το δρόμο για το μεγάλο ταξείδι.
Συμπορευτές για μισό περίπου αιώνα στον ίδιο δρόμο της προσφοράς, του αγώνα και της αγωνίας για το μέλλον αυτού του μικρού μας τόπου, θέλω να σε αποχαιρετήσω δημόσια, όχι από καθήκον αλλά από αγάπη και σεβασμό.

Οι αγώνες σου για το συνεταιριστικό κίνημα, για τους αγρότες και ιδιαίτερα για τους καπνοπαραγωγούς, για την πολιτιστική ανάδειξη και προβολή του τόπου μας, δεν χρειάζονται υπομνήσεις και αναφορές. Είναι καθημερινά μπροστά σε όλους τους πολίτες. Όχι απλά ως σημεία αναφοράς, αλλά ως φωτεινό παράδειγμα προς μίμηση. Ασάλευτοι οδηγοί δράσης.

Τίποτε δεν παρέλειψες από όσα μας έμαθαν οι ταπεινοί γονείς και οι σοφοί πανεπιστημιακοί μας δάσκαλοι. Ιεραπόστολος της υπαίθρου, μάνατζερ της Φύσης, οραματιστής ενός ανθρώπινου κόσμου. Ιδεαλιστής και όχι ιδεολόγος. Λειτουργός και υπηρέτης του κοσμάκη και όχι υπάλληλος. Ήθελες τους μεγάλους καλούς και τους μικρούς μεγάλους και καλούς. Ήθελες τη πόλη μας και τη περιοχή μας να πρωτεύει στο καλό και τον πολιτισμό. Ήθελες τη προκοπή όχι αόριστα του τόπου, αλλά των ανθρώπων του τόπου. Ήθελες την αρμονική συμβίωση του ανθρώπου με τη φύση. Και όλα αυτά δεν τα ήθελες απλά στα λόγια και τις προθέσεις, αλλά αγωνίστηκες και αγωνιζόσουν μέχρι τις τελευταίες ώρες της ζωής σου γιαυτά. Πάντα με ρωτούσες, ακόμα και τις τελευταίες δύσκολες μέρες της αρρώστιας σου, όχι μόνο για τα περασμένα, αλλά και για τα τρέχοντα και τα μελλούμενα. Και πάντα είχες προτάσεις. Για το μουσείο καπνού, για την αρχαιολογική εταιρεία, για τους πολιτιστικούς μας συλλόγους για την πορεία των αγροτικών ζητημάτων, για όλα όσα η σύγχρονη ζωή απαιτούσε και δεν πρόλαβες να διεκπεραιώσεις. Ήσουν το πρότυπο του ενεργού, αλλά και του «καλού κ’αγαθού» πολίτη.

Όμως τα λόγια περισσεύουν τέτοιες ώρες. Εμείς που μένουμε λίγο πιο πίσω, όχι μόνο θα σε θυμόμαστε και θα σε μνημονεύουμε. Αλλά πιστοί στον κοινό μας αγώνα θα συνεχίσουμε το έργο σου, για χάρη, όχι μόνο των ονείρων σου, αλλά και ως ελάχιστη τιμή προς την οικογένειά σου, που τόσο λάτρευες και που τόσο σε στήριξε σε όλη τη δημιουργική σου πορεία. Την αγαπημένη σου σύζυγο Ζέτα, πολύτιμη συνταξειδευτή και βοηθό σε όλη σου τη ζωή. Τις θαυμάσιες κόρες σου και τα χαριτωμένα σου εγγόνια. Σε όλους αυτούς και τους στενούς συγγενείς σου απευθύνω τα συλλυπητήρια μου, ευχόμενος παρηγοριά και δύναμη να παίρνουν από το μεγάλο και πολύτιμο έργο σου.

Έφυγες νωρίς φίλε Νίκο. Μας αφήνεις δυσαναπλήρωτο κενό.

Δεν έφυγες πλήρης ημερών. Έφυγες όμως πλήρης έργου. Όλη σου η πορεία ήταν έργο. Έργο δημιουργικό και πολύτιμο όχι μόνο για τον αγροτικό χώρο, αλλά και για όλη την κοινωνία της πόλης και της περιοχής μας.

Καλό ταξείδι, φίλε Νίκο. Καλό ταξείδι στο παράδεισο των ονείρων σου. Και ο γενέθλιος τόπος σου δεν θα σε ξεχάσει ποτέ.

Αγρίνιο, 7 Μαρτίου 2022