Τι ισχύει για τη Συμφωνία των Πρεσπών

Πέρασε σχεδόν ένας μήνας από τη μέρα που μια Κυβέρνηση Μειοψηφίας κύρωσε την κατάπτυστη «Συμφωνία των Πρεσπών».

Από εκείνη τη μέρα όλα τα πολιτικά κόμματα που είναι εντός αλλά και εκτός Βουλής μας λένε ότι τώρα πάει ψηφίστηκε και δεν μπορεί να γίνει τίποτε άλλο.

Γράφει ο Βασίλης Βάσσης, μέλος του Ε.Σ. του ΕΠΑΜ

Αυτό είναι ένα τεράστιο Ψ Ε Μ Α. Αυτή η «Συμφωνία» αρκεί μόνο να εκλεγεί μια Πατριωτική και Δημοκρατική Κυβέρνηση και παίρνεται πίσω. Οι λόγοι που μπορεί να γίνει αυτό είναι πολλοί. Βασικός λόγος είναι ότι αυτή η Συμφωνία είναι ΑΝΥΠΟΣΤΑΤΗ.

Είναι ανυπόστατη διότι:
Α) Ψηφίστηκε από μια κυβέρνηση ΚΑΤΟΧΙΚΗ. Μία Κυβέρνηση κράτους υπό ΚΑΤΟΧΗ, δεν έχει το δικαίωμα να ψηφίζει ούτε καν νόμους, πόσο μάλλον διμερής συμβάσεις με άλλα κράτη. Η ΚΑΤΟΧΗ αποδεικνύεται από δύο Ημερομηνίες.

Η πρώτη ημερομηνία είναι η 6-5-2010 όταν η τότε Κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου Σφετερίστηκε την εξουσία που της έδωσε ο Ελληνικός Λαός, σύμφωνα με το άρθρο 120 παρ. 2,3 καθώς και σύμφωνα με το άρθρο 134 παρ. 2 του ΠΚ , παρέδωσε την Εθνική Κυριαρχία κάνοντας εκείνη τη στιγμή ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ και παρέδιδε σε DE FACTO ΚΑΤΟΧΗ τη Πατρίδα μας. Εκείνη τη Στιγμή η Νόμιμη Συνέχεια του μέχρι 5-5-2010 Ελληνικού Κράτους διακόπηκε. Από 6-5-2010 οτιδήποτε ψηφίζεται σε αυτό που λέμε «Κοινοβούλιο» είναι παράνομο. Δεν επιφέρει καμία Νόμιμη Συνέπεια. Όλες οι άλλες Κυβερνήσεις που ακολούθησαν, από τη στιγμή που συνέχιζαν να αναγνωρίζουν το Πραξικόπημα αυτό, γίνονταν και αυτές παράνομες. Την Κυβέρνηση Παπαδήμου δεν την συμπεριλαμβάνω γιατί αυτή ήταν από τη Σύστασή της Παράνομη.

Μία Δεύτερη Ημερομηνία είναι η 14-8-2015 όπου η Κυβέρνηση της πρώτης φοράς Ψευτοαριστεράς, επέβαλε DE JURE ΚΑΤΟΧΗ στην πατρίδα μας. Ψήφισε τον νόμο «Μαϊμού», τον περιβόητο 4336/14-8-2015. Το πρόβλημα σε όλα αυτά είναι η συνειδητή στάση της Αντιπολίτευσης, Μείζονος και Ελάσσονος. Αν η Αντιπολίτευση εκείνη την εποχή αλλά και τώρα είχε παραιτηθεί σύσσωμη, τίποτα απολύτως δεν θα είχε συμβεί.

Β) Δεύτερος λόγος του ανυπόστατου της Σύμβασης. Καμία μα καμία Κυβέρνηση δεν έχει το δικαίωμα να εκχωρεί Εθνικά Κυριαρχικά Δικαιώματα. Πόσο μάλλον μια ΚΑΤΟΧΙΚΗ Κυβέρνηση. Αυτά χάνονται μόνο με Πόλεμο. Ακόμα και Δημοψήφισμα να γίνει και το 99% του Λαού ψηφίσει την εκχώρηση, αυτός που θα υπογράψει την εκχώρηση είναι υπόλογος Σφετερισμού Εξουσίας και Εσχάτης Προδοσίας. Τα Κυριαρχικά Δικαιώματα δεν ανήκουν μόνο σε αυτούς που ψηφίζουν σήμερα. Ανήκουν και στις επόμενες γενιές που δεν μπορούν να ψηφίσουν σήμερα ή δεν έχουν γεννηθεί ακόμα, αλλά ανήκουν και σε αυτούς που Πολέμησαν και Σκοτώθηκαν ή έμειναν ανάπηροι στα πεδία των Μαχών για να τα έχουμε εμείς σήμερα. Αυτούς ποιος θα τους ρωτήσει; Και δίνουμε Κυριαρχικά Δικαιώματα, γιατί εκχωρούμε Ιστορία, Γλώσσα, Πολιτισμό τα οποία είναι Κυριαρχικά Δικαιώματα. Ακόμα και όταν είχαμε χάσει πόλεμο το 1941 καμία Κυβέρνηση εκ των Τσολάκογλου, Λογοθετόπουλου και Ράλλη, αν και τους το είχαν ζητήσει οι Ναζιστικές Κατοχικές Δυνάμεις δεν υπέγραψαν εκχώρηση Κυριαρχικών Δικαιωμάτων.

Επομένως το μόνο που χρειάζεται είναι μία Πατριωτική Κυβέρνηση η οποία θα βάζει πάνω από όλα την Πατρίδα και όχι την τσέπη όπως κάνουν σήμερα οι Δωσίλογοι που κατοικοεδρεύουν στο Κοινοβούλιο, είτε Αριστερά είτε Δεξιά είτε Κέντρο είτε στα Άκρα. Κανένα απολύτως κόμμα από τα λεγόμενα αντιμνημονιακά ούτε το ΚΚΕ, ούτε η Χρυσή Αυγή, αλλά και από τα κόμματα του Μνημονίου την Ένωση Κεντρώων, τη Νέα Δημοκρατία, για το Ποτάμι δεν συζητάμε ήταν από την αρχή υπέρ της Σύμβασης, δεν έκαναν τίποτα για να σταματήσουν την ψήφιση.

Δεν ανέδειξαν το μέγα θέμα της Συνταγματικής Εκτροπής του κ. Τσίπρα και του Σύριζα, όπου ένα κόμμα με 145 Βουλευτές ζήτησε ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή. Ξαναζήσαμε δηλαδή ως Φάρσα τα Ιουλιανά του 1965, όταν έγινε η περιβόητη αποστασία και οδηγηθήκαμε στην Επτάχρονη Χούντα των Συνταγματαρχών.

Ας δούμε λίγο – για την ιστορία – πώς ένας συντηρητικός κατά τ’ άλλα συνταγματολόγος της εποχής, ο Χ. Σγουρίτσας, καταδικάζει τις κυβερνήσεις μειοψηφίας και αποστασίας ως παραβίαση της θεμελιώδους αρχής της λαϊκής κυριαρχίας:

«Εις τα σύγχρονα δημοκρατικά πολιτεύματα οι εκλογείς ψηφίζουν κυρίως πολιτικά κόμματα, έχοντα συγκεκριμένα πολιτικά προγράμματα, δια την πραγματοποίησιν των οποίων εζητήθη υπό των κομμάτων και εδόθη υπό των εκλογέων η ψήφος των. Δημιουργείται εντεύθεν εκ των πραγμάτων σχήμα σχέσεων, επιβάλλον όπως αι αποφάσεις των εκλεγομένων ευρίσκονται εν αρμονία προς τα παρ’ αυτών εξαγγελθέντα και υπό των εκλογέων εγκριθέντα πολιτικά προγράμματα. Εν εναντία περιπτώσει το μεν πολίτευμα θ’ απεμακρύνετο της δημοκρατικής του βάσεως και θα μεταβάλλετο εις ολιγαρχικόν, τα δε πολιτικά προγράμματα θ’ απετέλουν καθαράν φενάκην και μέσον εξαπατήσεως των εκλογέων δια την υφαπαργήν της ψήφου των.» (Χ. Σγουρίτσας, Συνταγματικόν Δίκαιον, τόμος Α, έκδοσις Τρίτη, Αθήναι, Σάκκουλα, 1965, σ. 199).

Να δούμε όμως τι μπορούσαν να κάνουν τόσο ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, όσο και τα κόμματα που βρίσκονταν μέσα στη Βουλή, για να αποτρέψουν αυτή τη Συνταγματική Εκτροπή και τη Ψήφιση της Προδοτικής Συμφωνίας.

Μετά την αποχώρηση των ΑΝΕΛ από την Κυβέρνηση, εκείνη τη στιγμή έπεσε ο Γενικός της Κυβερνητικής Πλειοψηφίας. Αρα ο κ. Τσίπρας είχε Συνταγματική Υποχρέωση να καταθέσει την εντολή που είχε πάρει να σχηματίσει Κυβέρνηση. Αν δεν το έκανε ο ίδιος ο κ. Τσίπρας, τότε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έπρεπε να τον καλέσει ο ίδιος να παραδώσει την εντολή που είχε λάβει για να σχηματίσει Κυβέρνηση με το Κόμμα των ΑΝΕΛ. Μετά θα ξεκινούσε πάλι τη διαδικασία των Εντολών όπως ορίζει το Σύνταγμα. Αν δεν μπορούσε κανένας να σχηματίσει Κυβέρνηση τότε θα πηγαίναμε σε εκλογές με Πρόεδρο της Κυβέρνησης τον Πρόεδρο του Αρείου Πάγου ή του ΣτΕ ή του Ελεγκτικού Συνεδρίου

Αν ο Πρόεδρος δεν το έκανε τότε το βάρος έπεφτε στα κόμματα της Βουλής. Έπρεπε να παραιτηθούν ως κόμματα για να πάμε σε Εκλογές. Όμως ακόμα και ένα κόμμα όσο μικρό και αν είναι είχε παραιτηθεί από τη Βουλή σύσσωμο, τότε θα ανάγκαζε το Πρόεδρο της Δημοκρατίας να προκηρύξει Εκλογές στις Περιφέρειες που είχε Βουλευτές.

Αν μάλιστα είχε και Βουλευτή Επικρατείας στις τάξεις του τότε θα προκηρύσσονταν αμέσως Εθνικές Εκλογές.
Κανένα κόμμα όμως δεν το έκανε.

Το μόνο που κάνανε ήταν να βγάζουν κραυγές που όμως σκοπό είχαν να εξυπηρετήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ να περάσει τη συμφωνία αυτή. Για το λόγο αυτό όλοι τους είναι συνυπεύθυνοι στο έγκλημα της Εσχάτης Προδοσίας και θα λογοδοτήσουν όλοι έναντι της αληθινής και πραγματικής Δικαιοσύνης που θα υπάρξει μετά την απελευθέρωση της χώρας και της ψήφισης του νέου Συντάγματος απευθείας από το Λαό και όχι από κάποιους στο όνομά του όπως έγινε το 1975.

Μία ακόμα απόδειξη ότι όλα μπορούν να αλλάξουν είναι και η προχθεσινή τοποθέτηση του ΥΠ.ΕΞ της Γερμανίας, που μας είπε να μην τεθεί θέμα Σύμβασης Πρεσπών από καμία κυβέρνηση στο μέλλον, γιατί όπως μας είπε θα έχουμε προβλήματα. Μάλιστα. Γιατί αυτός ο κύριος δεν μας απείλησε να μην θέσουμε θέμα Συνθήκης Βουκουρεστίου ή Συνθήκης της Λοζάνης; Γιατί πολύ καλά ήξερε ότι για αυτές τις Συνθήκες δεν μπορεί να μπει τέτοιο θέμα από ένα Κράτος. Θα πρέπει να καθίσουν όλα τα Κράτη που τις Υπέγραψαν για να γίνει αλλαγή. Όμως σε αυτή τη Συμφωνία επεμβαίνει γιατί ξέρει πολύ καλά ότι μπορεί το Ένα κράτος από τα δύο να θέσει θέμα ακυρότητας και να την πετάξει στα σκουπίδια. Έτσι βρήκαν μια καλή ευκαιρία και έναν τύπο που το παίζει Πρωθυπουργός της Ελλάδος για να μπορέσουν να ακυρώσουν στην πράξη τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου του 1913 που τόσο πολύ είχε κάτσει στο Στομάχι των Μεγάλων Δυνάμεων.

Και τι ακριβώς σημαίνει Συνθήκη του Βουκουρεστίου του 1913; Με αυτή τη Συνθήκη τελείωσε ο Β’ Βαλκανικός πόλεμος και πήραμε ως Ελλάδα τα σκλαβωμένα χώματα της Μακεδονίας και της Θράκης. Απελευθερώθηκαν δηλαδή από τον Τουρκικό Ζυγό το σύνολο των Ηπειρωτικών Ελληνικών Εδαφών και οριοθετήθηκαν τα Εθνικά μας Σύνορα.

Γιατί τα Σύνορά μας είναι Εθνικά και όχι Διεθνώς Αναγνωρισμένα. Για το λόγο αυτό σύρανε τον Ελληνικό λαό στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, δηλαδή να υπερασπιστεί αυτά που είχε απελευθερώσει με τους Βαλκανικούς Πολέμους. Δυστυχώς όμως οι «λανθασμένες» επιλογές των Κυβερνήσεων από το 1990 και κυρίως με την υπογραφή της Σύμβασης αυτής μετατράπηκαν τα σύνορά μας δε Διεθνώς Αναγνωρισμένα. Στην πράξη αυτό σημαίνει ότι μπορούν οι μεγάλοι να καθίσουν σε ένα τραπέζι και να αλλάξουν τα σύνορά μας. Γι’ αυτό είχε κάτσει βαριά η Συνθήκη του Βουκουρεστίου, γιατί οι Βαλκανικοί Λαοί έκατσαν σε ένα τραπέζι μόνοι τους και λύσανε τις διαφορές τους χωρίς τη μεσολάβηση του Ξένου και Διεθνή παράγοντα.

Το έγκλημα που διαπράξανε όλοι μαζί δηλαδή είναι αυτό. Ότι με την Ονοματοδοσία που χρησιμοποίησαν δεν υπερασπίστηκαν το ενιαίο και αδιαίρετο της Ελλάδος που κατακτήθηκε με τους δύο Βαλκανικούς Πολέμους και με τους δύο Παγκόσμιους Πολέμους. Γι’ αυτό χρησιμοποίησαν τους Μακεδονομάχους του γλυκού νερού. Γι’ αυτό ήθελαν ακομμάτιστα συλλαλητήρια, για να μην εκτεθούν τα άλλα κόμματα της Βουλής και να πάρει στους ώμους του ο ΣΥΡΙΖΑ όλη την ευθύνη για το ξεπούλημα της Ελλάδος. Γιατί αν έκαναν τα συλλαλητήρια κομματικά, τότε θα ακούγονταν και η αλήθεια του τι πραγματικά διακυβεύονταν με τη Σύμβαση αυτή και τότε ο Λαός θα επέβαλλε Τετελεσμένα τα οποία μετά δύσκολα θα άλλαζαν. Αυτό ο Ξένος και ο ντόπιος παράγοντας δεν το ήθελε με τίποτα.

Αρα λοιπόν το μόνο που χρειάζεται για να ακυρωθεί στη πράξη η Συμφωνία των Πρεσπών, είναι ένας Λαός έτοιμος να διεκδικήσει και να υπερασπιστεί την πατρίδα του, καθώς και μια Πατριωτική Δημοκρατική Κυβέρνηση.

Το ΕΠΑΜ είναι ο μόνος πολιτικός Σχηματισμός που έχει θέσει αυτό το ζήτημα. Κανένας άλλος πολιτικός Σχηματισμός δεν έχει θέσει το θέμα σε αυτή τη βάση, παρά μόνο στην Ονοματοδοσία και τίποτα άλλο, για να εγκλωβιστεί ο Λαός σε αυτό το θέμα και να μπορέσουν να πάρουν τη Μακεδονία από τον Εθνικό μας κορμό, όπως θα κάνουν αργότερα και με άλλα μέρη της πατρίδας μας. Τα Ηνωμένα έθνη άλλωστε ανακοίνωσαν την προώθηση Τουρκικών Κατοχικών Δυνάμεων στην Κύπρο και την απώλεια Εθνικού εδάφους στην Κύπρο στην περιοχή των Στροβιλιών και η Κυπριακή Κυβέρνηση όπως λένε κάνει διαβήματα, αντί να γίνει επιστράτευση τόσο στη Κύπρο όσο και στην Ελλάδα.

Με δεδομένο ότι οι Τούρκοι δεν κάνουν βήμα και δεν ρισκάρουν ποτέ αναμέτρηση, αυτό σημαίνει ότι έχουν εγγυήσεις πως δεν θα έχουν καμία μα καμία αντίσταση από το στράτευμα της άλλης πλευράς. Τι σημαίνει αυτό;

Απλά έχει κλειστεί συμφωνία στο παρασκήνιο μεταξύ Ελλάδος, Κύπρου και Τουρκίας η μοιρασιά της Κύπρου 50-50.
Όλοι μπορούμε να καταλάβουμε τι μας περιμένει αν δεν πάρουμε αμέσως την πατρίδα στα χέρια μας.