To Ράλι Ακρόπολης, η Λαμία και το Αγρίνιο ως ψωριάρης…

Δεν ξέρω αν το πήρε κανένας χαμπάρι αλλά ενώ εμείς τόσα χρόνια ακόμα δεν έχουμε λύσει πότε γιορτάζουμε το πέρασμα της πόλης σε ελληνικά χέρια(ηδονίζονται κάποιοι να λένε δημοσίως ότι δεν ήταν “απελευθέρωση” αλλά “άλωση”, μπας και πείσουν κανένα πιτσιρικά ότι την πήραμε την πόλη άδικα από τους καημένους τους γείτονες!), πόλεις σαν την Λαμία μας βλέπουν πια με τα κιάλια!

Όχι μόνο δεν χάνουν τις όποιες σχολές Πανεπιστημίου και υποδομές έχουν, αλλά παίρνουν και γεγονότα όπως το περίφημο Ράλι Ακρόπολης που αναβιώνει και που την σημασία του πρέπει να είσαι μεγάλος στόκος για να μην την καταλαβαίνεις. Ή να είσαι βολεμένος σε κάποια υπηρεσία και μην σε νοιάζει η οικονομία γιατί εσύ βρέξει-χιονίσει θα έχεις να φας…

Ράλι Ακρόπολης, λοιπόν, μετά τον Ιερό Βράχο κατευθείαν στην Φθιώτιδα με μια στάση στην Κορινθία και όλα τα φώτα και τα οφέλη στην πόλη που μας αρέσει να συγκρινόμαστε κιόλας.

Ναι, θα πουν οι πονηροί, “μα η Λαμία είχε στην περιοχή της ιστορικές διαδρομές για αγώνες εκτός δρόμου”. Ναι, λεβέντες, δεν είπαμε να πάρουμε εδώ το Ράλι Ακρόπολης. Είπαμε να κάνουμε κάτι, οτιδήποτε, με το αεροδρόμιο. Κάτι με την μεγαλύτερη λίμνη της Ελλάδας. Κάτι, σε τελική ανάλυση, με την κορυφαία πίστα για σκι στο νερό που έχει φτιαχτεί εδώ και δεκαετίες στην Στράτο. Κι έχει φιλοξενήσει και διεθνείς αγώνες! Και κάθεται!

Κάτι, βρε παιδί μου. Οτιδήποτε. Όλοι μαζί κι ο… ψωριάρης χώρια, μια ζωή;

η συντακτική αγωνιστική μονάδα