Το κανόνι του Βλοχού (φωτο)

Γράφει ο Γιάννης Γιαννακόπουλος

Από τις πρώτες εμπειρίες της ζωής μου, που θυμάμαι έντονα, είναι η εκπυρσοκρότηση του κανονιού του Βλοχού.

Ο Βλοχός είναι το ύψωμα που δεσπόζει στα βόρεια του Καινούργιου και στην αρχαιότητα αποτελούσε την ακρόπολη των Θεστιέων με θαυμάσια θέα προς την Αιτωλική πεδιάδα. Εκεί στα κατοπινά χρόνια κτίστηκε το μοναστήρι που εορτάζει στις 23 Αυγούστο όπως προαναφέρω.

Εκεί υπήρχε ένα κανόνι, ούτε ξέρω από πότε, και την παραμονή της εορτής της Παναγίας, 22 Αυγούστου, το γέμιζαν με μπαρούτι και έριχναν μία κανονιά μόλις άρχιζε ο εσπερινός. Η κανονιά ακούγονταν σε ολόκληρη την Αιτωλική πεδιάδα.

Συνέβαινε δε η γιορτή να συμπίπτει με τον τελειωμό της καπνοκαλλιέργειας και μας έβρισκε συνήθως στα καπνοχώραφα για τις τελευταίες εργασίες. Θυμάμαι με το άκουσμα της κανονιάς τους αγρότες να κάνουν τον σταυρό τους και να προσεύχονται στη Παναγιά για καλή τιμή στο καπνό.

Η κανονιά του Βλοχού ήταν και το πρώτο μάθημα φυσικής που θυμάμαι. Ο μακαρίτης ο πατέρας μου, με τρόπο απλοϊκό, μου εξηγούσε ότι πρώτα βλέπουμε τον καπνό και μετά από κάποια δευτερόλεπτα ακούμε την κανονιά επειδή το φως “τρέχει” γρηγορότερα από τον ήχο…

Κάποια στιγμή ζήτησα στον πατέρα μου να πάμε στο μοναστήρι να δούμε το κανόνι και να ακούσομε την κανονιά από κοντά. Έτσι και έγινε. Θα ήμουνα τότε 10 χρονών περίπου γύρω στο 1959 και ξεκινήσαμε για το Βλοχό με τα πόδια. Τότε δεν έφθανε μεταφορικό μέσο στο μοναστήρι. Με το που φθάσαμε έτρεξα να δω το κανόνι που στο μεταξύ το είχαν γεμίσει και ήδη άναψαν το φυτίλι. Σήκωσα το κεφάλι μου, σε ένα ανάχωμα που υπήρχε και είδα το κανόνι και τον καπνό του φυτιλιού. Κάποιος κύριος με τράβηξε να σκύψω και μετά από λίγα δευτερόλεπτα ακούστηκε ένας δυνατός κρότος και μου δόθηκε η εντύπωση ότι σείστηκε η γη. Αυτό ήταν. Σηκώνοντας το κεφάλι μας από το ανάχωμα δεν είδαμε το κανόνι αλλά ένα τεράστιο λάκκο που μέσα σε αυτόν υπήρχαν μερικά κομμάτια του κανονιού!!!! Δυστυχώς το κανόνι εξεράγη, ίσως γιατί χρησιμοποιήθηκε μεγάλη ποσότητα μπαρούτης και από τότε σίγησε για πάντα. Ευτυχώς που δεν υπήρξαν θύματα… Από τότε κανονιά έμεινε σαν ανάμνηση.

Χρόνια πολλά για αύριο.