Το ακρωτήρι Λευκάτας: Ο βράχος του ανεκπλήρωτου έρωτα (φωτο)
Λευκά απόκρημνα βράχια δεσπόζουν σε ύψος 60 μέτρων από τα νερά του Ιονίου πελάγους. Πρόκειται για ένα τοπίο άγριας ομορφιάς που μνημονεύεται μέχρι και στα έργα αρχαίων ποιητών. Είναι το νοτιότερο σημείο του νησιού της Λευκάδας
Ονομάζεται Ακρωτήρι της Λευκάδας από τα διαδοχικά λευκά βράχια και Κάβος της Κυράς ή της Νιράς από την αρχαία ποιήτρια Σαπφώ που λέγεται πως αυτοκτόνησε πηδώντας από τα ψηλά βράχια στη θάλασσα.
Σύμφωνα με τον μύθο η Σαπφώ, η λυρική ποιήτρια από τη Λέσβο, ερωτεύτηκε ένα θαλάσσιο δαίμονα και ακόλουθο της Αφροδίτης, τον Φάωντα, ο οποίος χάρη στην Αφροδίτη ομόρφυνε και έγινε ελκυστικός στις γυναίκες.
Ανάμεσα σε εκείνες που δεν μπόρεσαν να αντισταθούν στην ομορφιά του ήταν και η Σαπφώ, η οποία τον ερωτεύτηκε και έγιναν εραστές. Κάποια στιγμή ο Φάων δυσαρεστήθηκε μαζί της και την εγκατέλειψε.
Η Σαπφώ από τη θλίψη της ανέβηκε στα απόκρημνα βράχια της Λευκάδας και έπεσε στη θάλασσα.
Η “συνήθεια” να πέφτουν οι ερωτευμένοι από το ακρωτήρι προερχόταν από την περίοδο που έχτισαν οι Κορίνθιοι το ναό του Απόλλωνα Λευκάτα στα βράχια, απ’ όπου κατά μια εκδοχή πήρε το όνομα του το νησί.
Σύμφωνα με τον Πτολεμαίο Ηφαιστείων, από τον Λευκάτα έπεσαν συνολικά επτά θνητοί ανάμεσα τους η Βασίλισσα της Καρίας, η Αρτεμισία που ήταν ερωτευμένη με κάποιο Δάρδανο από της Άβυδο.
Στη μυθολογία ο Απόλλωνας ήταν εκείνος που είχε “εφεύρει” το πήδημα από το βράχο της Λευκάδας για να απαλύνεται ο πόνος του ανεκπλήρωτου έρωτα.
Ο Απόλλων είχε συμβουλεύσει την αδερφή του, Αφροδίτη να πηδήξει από τον Λευκάτα για να γιατρέψει τον αβάσταχτο πόνο της για τον Άδωνι που είχε πεθάνει.
Λέγεται πως στα απόκρημνα βράχια γινόταν και θυσίες ζώων κάθε Άνοιξη, μια μέρα πριν την έναρξη των αγώνων που πραγματοποιούνταν προς τιμήν του Απόλλωνα.
Τα αρχαία χρόνια, περίπου το 1.200 π.Χ. λέγεται πως οι Φοίνικες θυσίαζαν από τον βράχο ανθρώπους για να κατευνάσουν την οργή των θεών και να γαληνεύει η θάλασσα.
Οι Φοίνικες στέκονταν στην άκρη του βράχου και πετούσαν νέους στο γκρεμό για να μπορέσουν να πλεύσουν στη θάλασσα χωρίς τρικυμία. Αργότερα από τα βράχια της Λευκάδας έριχναν καταδίκους.
Μάλιστα λέγεται πως τους άλειφαν με πούπουλα και όσοι προσγειωνόντουσαν δίχως να σκοτωθούν, έπαιρναν αμνηστία.Το 1890, στο σημείο που βρισκόταν ο ναός του Απόλλωνα χτίστηκε φάρος για να προστατεύει τα διερχόμενα πλοία.
Την άγρια ομορφιά του βράχου εκτός από τον Όμηρο ύμνησαν και οι νεότεροι ποιητές, όπως ο Άγγελος Σικελιανός, που καταγόταν από το νησί της Λευκάδας.
Χαρακτηριστικά, έγραψε:
Νησί,
ἀβασίλευτη στὸ πέλαο δόξα,
ὦ ῥιζωμένο
στὸ πολύβοο διάστημα,
καὶ στοῦ Ὁμήρου τὸ στίχο
λουσμένο,
βυθισμένο στὸν ὕμνο!
κειμενο : mixanitouxronou.gr
Φωτογραφίες: Χρήστος Σαμιώτης aromalefkadas
