Στο Αγρίνιο περνάμε αρχοντικά με τη ζέστα!

Όπως ουδέποτε υπέμεινε ζυγό ο τράχηλος του Έλληνος, έτσι και ουδέποτε μάσησε από την ζέστα (σ.σ. αυτή είναι η σωστή, η τίμια η προφορά) ο Αγρινιώτης.

Μπορεί στην υπόλοιπη χώρα να τραβάνε τα μαλλιά τους- και διαφορά άλλα μέρη του σώματός τους που εξέχουν-λόγω των θερμοκρασιών αλλά εμείς εδώ και οι συναγωνιστές στα Τρίκαλα, τη Λάρισα, την Σπάρτη, την Καλαμάτα, τον Πύργο, από τι να μασήσουμε;

Εντάξει, ίσως να μασάγαμε αν ζούσαμε στην Αθήνα όπου η καταδίκη περιλαμβάνει πολλά περισσότερα από τις υψηλές θερμοκρασίες μέσα σε έναν απέραντο οίκο ανοχής.  Αλλά, πάλι καλά να λες, μας έλαχε να ζούμε στην καθ’ ημάς επαρχία.

Οπότε, καλό είναι και η υπόλοιπη χώρα να κοιτάζει κατά δω να μαθαίνει μπαλίτσα από τους αρχόντους.

Δείτε την φωτογραφία μας. Από ουζερί, μεσημεριανό, με ανεμιστήρα και τον κατάλληλο ίσκιο. Η μπύρα μέσα στο μπολ με τα παγάκια, το ποτήρι τίμιο χαμηλό, όπως το θέλουν τα παιδιά της εργατικής τάξης σε μια πόλη μαρτυρική αλλά και πρωτεύουσα, σε μια πόλη αγώνα και θυσίας, σε έναν τόπο φιλημένο από τον Θεό.

Δίπλα ο μεζές, λιτός, ελάχιστος, σχεδόν μινιμαλιστικός όπως θα τον είχε φανταστεί ο Γιάνης ο Βαρουφάκης την εποχή που έλεγε ότι “αξιοπρέπεια θέλουμε, δεν θέλουμε λεφτά ή δουλειές”! Τον άτιμο, βουλωμένο γράμμα διάβαζε!

Και πράγματι, ούτε δουλειές ούτε λεφτά έχει η πόλη. Και μένει αυτή η εικόνα, η βγαλμένη από το ηρωικό παρελθόν να θυμίζει ότι η ζέστα δεν μπορεί να μας κάνει τίποτε. Ο καμένος την φωτιά δεν τη φοβάται. Άλλωστε αύριο θα είναι μια διαφορετική μέρα και αυτό το σκηνικό θα μεταφερθεί όπως είναι στην Λευκάδα, αφού θα το κλείσουμε το μαγαζί εδώ και θα πάμε για ψάρεμα ή για το πρώτο σου-κου στο τροχόσπιτο.

Όχι, πείτε: σκέφτεστε τίποτε καλύτερο για τη ζέστα από την εικόνα σε ένα οποιοδήποτε μαγαζί στην Αγρινιάρα;

η συντακτική δροσερή μονάδα