Το Σαββατοκύριακο μια είδηση ήταν εκείνη που τράβηξε τη προσοχή της στήλης. Πρόκειται για την αφήγηση του πως σώθηκε(σαν από θαύμα…) η εικόνα της Παναγίας από την πυρκαγιά που προκάλεσε ολοκληρωτική καταστροφή στην Ιερά Μονή Παναγίας Βαρνάκοβας, ένα από τα ιστορικότερα Μοναστήρια της Ελλάδας αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου.
Η ηγουμένη της Ιεράς Μονής, Θεοδοσία, αναφέρει: “Η λαίλαπα της φωτιάς τύλιγε στις φλόγες το Μοναστήρι μας και πλησίαζε τη θαυματουργή εικόνα της Παναγιάς μας. Η εικόνα ήταν βιδωμένη, κατσαβίδι δεν υπήρχε, η αγωνία ήταν στο κατακόρυφο, έλεγα στην Παναγιά, χωρίς εσένα δεν φεύγω από το Μοναστήρι, θα καούμε και οι δυο και ξαφνικά η εικόνα πέφτει πάνω μου και με την βοήθεια άλλης αδελφής μοναχής σώσαμε την εικόνα της Παναγιάς μας”.
Μα, συγγνώμη, δεν κάηκε η μονή; Δεν κάηκαν άλλες εικόνες; Μόνο εμείς βρίσκουμε τραγική ειρωνεία σε όλο αυτό;
Την ίδια ώρα σχολεία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης του Αγρινίου τελούσαν σήμερα υπό κατάληψη για να τιμήσουν τη μνήμη του Βαγγέλη Γιακουμάκη. Υπό κατάληψη ήταν τα γυμνάσια 2ο, 5ο, 6ο, 7ο και το 1ο Λύκειο, ενώ το 6ο Γυμνάσιο δεν λειτουργεί επειδή συστεγάζεται με το 2ο, μαθητές του οποίου έχουν προβεί σε κατάληψη! Πως κλείνει ένα σχολείο μια Δευτέρα στη μνήμη ενός σπουδαστή δύο χρόνια μετά; Κι αυτό δεν σας θυμίζει τραγική ειρωνεία; Να κλείνουν τα σχολεία για έναν μαθητή που δεν τον άφησαν να τελειώσει το σχολείο συμμαθητές του;
Οι καταλήψεις αυτές είχαν αποφασιστεί από ένα “πανελλαδικό Συντονιστικό” μαθητών και πραγματοποιήθηκαν σε πολλά σχολεία ανά την Ελλάδα, άγνωστο με ποιων τη συναίνεση, την ψηφοφορία, την δημοκρατική νομιμοποίηση. Ποιος αποφάσισε, ποιος έδρασε, κανείς δεν ξέρει, δάσκαλος ή γονιός!
Ναι, τα δύο γεγονότα δεν σχετίζονται. Αλλά δεν είναι αποτελέσματα του ίδιου παραλογισμού; Αν στη πρώτη περίπτωση λες, εντάξει, ο άνθρωπος από κάπου θέλει να πιαστεί με πίστη για να μην χάσει το μυαλό του, στη δεύτερη δεν είναι τρομερό πως ο καθένας κάνει ότι γουστάρει και το ντύνει με το δικό του παραμύθι αλληλεγγύης και δράσης;
η συντακτική άφωνη μονάδα
