Ο Κατσίφας χωρίς …ω…ζη

Ένα ποίημα από τον εργάτη της γραφής Φωτεινό, τον αγρινιώτη λαϊκό ποιητή Φώτη Γ. Τριανταφυλλόπουλο για τον ομογενή Κώστα Κατσίφα

Για σένα κάποιος έπρεπε να γράψει

μα αφήνω πρώτα τη μάνα σου να κλάψει

ήταν η αγάπη σου τόσο δυνατή

που σου πήρε οτι πολύτιμο είχες τη ζωή

δεν γνωρίζω τη γενιά σου

μόνο τα νιάτα σου και τη λεβεντιά σου

δεν έγινε το κακό γιατί ήταν γραφτό

έγινε για κάποιο ανώτερο σκοπό

εύχομαι να γίνεις πρέσβης γενεών

για ελευθερία και συνύπαρξη των λαών

λαοί που τους ενώνει η ζωή

πρέπει και στο θάνατο να βρίσκονται μαζί

εκεί που χάθηκε το χρώμα των ματιών σου

εκεί να ενωθούν τα χρώματα των λαών σου

εκεί θα πουν και οι δυο το ύστατο αντίο

γιατί τα χρώματα είναι εξίσου όμορφα και των δύο

λαοί που τους χωρίζει το χθες

να τους ενώσει το σήμερα με πόρτες ανοιχτές

δεν πρέπει να ζούμε στο σκοτάδι

διότι η ζωή γι΄όλους μας είναι ένα χάδι

η ελευθερία εκφράζει όλους τους νέους

και αυτοί θα υμνούν όλους τους γενναίους

οι γενναίοι οδηγούνται στους αθάνατους

η πηγή των αθάνατων πρέπει να μας ενώνει

και όχι αυτή η πηγή να μας σκοτώνει

καμιά μάνα το γιό της να μην κλάψει

και ας τον γέννησε με φτερά αετού για να πετάξει

πενθούν οι κάμποι τα βουνά και οι πηγές στερέψαν

πενθούν οι μάνες δεν ξεχνούν το γάλα που τα θρέψαν

τούτος μπροστά στο χάρο τραγουδούσε

χόρευε αγέρωχα και τον περιγελούσε

ήταν ταγμένος στη ζωή να πάει απο βόλι

ήταν ταγμένος στη ζωή να τον θυμούνται όλοι

και αν στερέψει η θάλασσα και αν χαθούν τα ψάρια

γενεές των γενεών η χώρα μου θα βγάζει παλικάρια.