Πάλι καλά που δεν έχει κάλαντα αύριο…
Ενώ αλλού διαβάζουμε συγκινητικές ιστορίες με αστυνομικούς που δεν κόβουν πρόστιμα(ή προστίματα όπως τα λένε οι γνωρίζοντες…) σε ηλικιωμένες κυρίες που βγαίνουν με το αυτοκίνητο να δουν την Αθήνα στολισμένη, εδώ φαίνεται να έχουν βγει τα μαχαίρια!
Προχθές, μαγαζάτορας που του γινόταν έλεγχος- γιατί οι υπάλληλοί του ήταν χωρίς μάσκα-, τράβηξε… μπαλτά! Και χθες ανήλικος ρομά τράβηξε, έξω από τα δικαστήρια, ψαλίδι!
Επικρατεί ένας εκνευρισμός με άλλα λόγια, εν πολλοίς δικαιολογημένος γιατί κι αυτός ο απάνθρωπος εγκλεισμός σε πνίγει, είμαστε όλοι τόσο κλεισμένοι μέσα που νιώθουμε να πνιγόμαστε…(γέλια κοινού).
Σε κάθε περίπτωση πρέπει να επικρατήσει ψυχραιμία και εδώ να πούμε ότι χαιρετίζουμε την πρωτοβουλία των κυβερνώντων να μην επιτρέψουν αύριο τα κάλαντα.
Όπως έχουν καταντήσει πλέον τα κάλαντα δεν είναι για τα παιδάκια και δεν είναι θρησκευτικά. Ανοίγεις την πόρτα και βλέπεις κάτι τύπους 1.92, “τεσσάρια” στο μπάσκετ, να σου λένε κάτι ακατάληπτα με το χέρι τεντωμένο!
Οπότε, άστο καλύτερα. Κλεισμένοι μέσα τόσο… σκληρά, με τα νεύρα τεντωμένα και με την τράκα να έχει ξεφτιλίσει το νόημα που έχουν τα κάλαντα να λείπει το βύσσινο…
η συντακτική αντι-καλαντική μονάδα
