Ομιλία Δαμασκηνού: «Η νεότητα ως ελπίδα και αναζωογόνηση (του σώματος) της Εκκλησίας»

Στο Β’ Συνέδριο Νεότητος της Ιεράς Μητροπόλεως Καλαβρύτων και Αιγιαλείας, με γενικό τίτλο: «Η Εκκλησία συζητά με τους νέους» συμμετείχε ο Σεβασμιώτατος  Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Δαμασκηνός, το Σάββατο 13 Ιανουαρίου 2024.

Ο Σεβασμιώτατος μίλησε με θέμα: «Η νεότητα ως ελπίδα και αναζωογόνηση (του σώματος) της Εκκλησίας».

Ακολουθεί η εισήγηση του Σεβασμιωτάτου.

«Αγαπητά μου παιδιά

Θα ήθελα να γνωρίζετε πως είναι μεγάλη η χαρά μου, διότι βρίσκομαι αυτή τη στιγμή ενώπιόν σας. Και αυτή η χαρά γίνεται ακόμη μεγαλύτερη, επειδή βλέπω τα μάτια σας να με κοιτάζουν, ίσως με κάποια απορία, ίσως με κάποια περιέργεια για το τί θα ακούσετε από μένα, ίσως και με κάποια ερωτήματα για το ποιός είμαι και ποιος είναι ο ρόλος μου μέσα στην Εκκλησία.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από αυτό το τελευταίο. Ονομάζομαι Δαμασκηνός και, εδώ και έναν χρόνο περίπου, είμαι ο Μητροπολίτης της περιοχής της Αιτωλοακαρνανίας, μιας μεγάλης περιοχής που βρίσκεται στα δυτικά της πατρίδας μας και που έχει σαν μεγαλύτερη πόλη της το Αγρίνιο, περιλαμβάνει όμως και την ενδοξότερη πόλη της Ελλάδας, το ιστορικό Μεσολόγγι, την «ιερή πόλη». Ονομάστηκε έτσι, εξαιτίας της άρνησης των κατοίκων της να παραδοθούνε στις μυριάδες των Τούρκων που την πολιόρκησαν πριν 200 χρόνια, αλλά και εξαιτίας της απόφασής τους να κάνουν την περίφημη Έξοδο, στην οποία το μεγαλύτερο μέρος των κατοίκων βρήκε μαρτυρικό θάνατο.

Ήθελα επίσης να γνωρίζετε πως, πριν χειροτονηθώ Επίσκοπος,  βρισκόμουν σε μία άλλη πανέμορφη ελληνική πόλη, τον Βόλο. Εκεί, επί 20 σχεδόν χρόνια, είχα σαν μία από τις κύριες απασχολήσεις μου την επαφή με νέους της ηλικίας σας. Ήμουν υπεύθυνος για τα κατηχητικά σχολεία, εκεί δηλαδή που τα παιδιά μαθαίνουν τα βασικά στοιχεία της ορθόδοξης πίστης μας. Ήμουν υπεύθυνος για την έκδοση πολύ όμορφων βιβλίων που γράφτηκαν για όλες τις ηλικίες, σχετικά με την πίστη. Είχα την ευθύνη να διοργανώσω κατασκηνώσεις. εκδρομές και δραστηριότητες για νέους και πολλά ακόμα. Σας τα λέω όλα αυτά. γιατί θέλω να γνωρίζετε κάτι δικό μου, προσωπικό. που το θεωρώ πολύ σημαντικό: Πιστεύω πως αξίζετε την αγάπη μας και την προσοχή μας, γιατί σε λίγα χρόνια θα έρθει η σειρά σας να κρατήσετε εσείς στα χέρια σας αυτόν τον κόσμο και από σας θα εξαρτηθεί αν θα τον οδηγήσετε σε μονοπάτια χαράς και ελπίδας. Είσαστε το μέλλον της πατρίδας μας, αλλά και της Εκκλησίας. Για να είναι όμως αυτό το μέλλον ελπιδοφόρο, πρέπει από την ηλικία αυτή να μάθετε την αλήθεια για την πίστη που σας παρέδωσαν οι γονείς σας και για κάποια μυστικά που κρύβουν πολύ χαρά και, άμα το θελήσετε, θα σας χαρίσουν νόημα ζωής και πλατύ χαμόγελο.

Σας είπα, λοιπόν, ότι είμαι επίσκοπος. Να ένα καλό ξεκίνημα για να αρχίσετε να καταλαβαίνετε τί σημαίνει «Εκκλησία». Ο Επίσκοπος, λοιπόν, είναι ένας πατέρας. Ο Επίσκοπος εδώ, στον πανέμορφο τόπο σας, είναι ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης κ. Ιερώνυμος. Αυτός είναι ο δικός σας πατέρας. Μα, θα μου πείτε, εμείς πατέρα έχουμε, ο καθένας τον δικό του.  Έχετε δίκιο. Πατέρας όμως δεν είναι μόνο εκείνος που τον συναντήσατε στην οικογένεια που γεννηθήκατε, όπως και οικογένεια δεν είναι μόνο η φυσική οικογένεια που έχει ο καθένας από μας με τον πατέρα του, τη μητέρα του, τ’ αδέλφια του και τους συγγενείς του. Οικογένεια δεν είναι μόνον εκείνοι οι άνθρωποι, οι οποίοι έτυχε να έχουν κοινή καταγωγή και, φυσικά, αγαπιούνται μεταξύ τους, γιατί τους συνδέει η φυσική τους συγγένεια. Μία οικογένεια δημιουργείται και από εκείνους τους οποίους συνδέει ένας κοινός σκοπός, ένα κοινό «πιστεύω» και, βέβαια, η αληθινή και έμπρακτη αγάπη που εκφράζει ο ένας στον άλλον.

Να λοιπόν τί είναι η Εκκλησία: μία οικογένεια με  μέλη της όλους εκείνους που πιστεύουν πως ο Θεός και Δημιουργός του σύμπαντος, πριν 2000 χρόνια, έγινε άνθρωπος, με σκοπό να μας χαρίσει τη χαρά και να μας απαλλάξει από τον θάνατο, κάτι που έγινε με την Ανάσταση Του. Οι κληρικοί, λοιπόν, και ιδιαίτερα οι Επίσκοποι στην Εκκλησία μας είναι τα πρόσωπα που βλέπουμε, μεταβάλλονται όμως σε δρόμο συνάντησης με το πρόσωπο του Θεού Πατέρα μας, που δεν βλέπουμε με τα σωματικά μας μάτια, αλλά Τον αισθανόμαστε κοντά με την καρδιά μας.

Και βέβαια, θα μου πείτε, Αυτόν τον Θεό Πατέρα, αφού δεν Τον βλέπουμε, πώς μπορούμε να Τον πλησιάσουμε και να αισθανθούμε πως ανήκουμε στην οικογένειά Του; Την απορία σας αυτή την έλυσε ο ίδιος ο Χριστός, όσο ζούσε ανάμεσά στους ανθρώπους. Λίγο πριν σταυρωθεί, λοιπόν, κάλεσε τους Μαθητές Του σε ένα τραπέζι, αυτό που έχετε ακούσει να λέμε «Μυστικό Δείπνο». Τότε, τους μοίρασε το ψωμί και το κρασί, τους αποκάλυψε πως αυτό είναι το σώμα και το αίμα Του και τους παράγγειλε να κάνουν το ίδιο κάθε φορά που θα θέλουν να νιώσουν την παρουσία Του. Για το λόγο αυτό, θα ήθελα να καταλάβετε πόσο σημαντική είναι για μας η Θεία Λειτουργία και πόσο σπουδαία είναι για την πίστη μας η Θεία Κοινωνία. Σε κάθε Θεία Λειτουργία γινόμαστε οικογένεια του Χριστού και με τη Θεία Κοινωνία η επιθυμία μας να βρισκόμαστε διαρκώς κοντά Του γίνεται πραγματικότητα. Τί λέτε, υπάρχει μεγαλύτερο δώρο από το να έχουμε διαρκώς τον Θεό κοντά μας, μέσα μας;

Το πρώτο, λοιπόν, πράγμα που θα ήθελα γνωρίζετε για όλη σας τη ζωή είναι πως η Εκκλησία είναι μία οικογένεια και καθένας που ανήκει σε αυτήν είναι ενωμένος με το Χριστό αλλά και με τους άλλους Χριστιανούς με μία πολύ ισχυρή αγάπη. Αυτό το πολύ απλό, αλλά και πολύ σημαντικό γεγονός πολλοί άνθρωποι δεν το γνωρίζουν. Έχουν την εντύπωση πως η Εκκλησία είναι ακόμη ένας χώρος γεμάτος «πρέπει» και περιορισμούς. Ένας χώρος που κάποιοι μεγάλοι θα σου πουν τί να κάνεις και θα σου φτιάξουν έναν κατάλογο από πράγματα που δεν πρέπει να κάνεις, αυτά δηλαδή που ονομάζουμε «αμαρτίες». Η αλήθεια είναι πως, μέσα στο Ευαγγέλιο υπάρχει γραμμένο το θέλημα του Θεού. Το Ευαγγέλιο είναι ο λόγος του Θεού και, πράγματι, περιέχει συμβουλές για πράγματα που πρέπει να γίνονται και για πράγματα που δεν πρέπει να γίνονται. Ο Χριστός μας όμως, ο οποίος αποκάλυψε το θέλημα του Θεού στους ανθρώπους, δεν είναι κάποιος που έχει σκοπό να μας επιβάλει τη δική Του επιθυμία και να μας στερήσει αυτό που θέλουμε να κάνουμε. Αντίθετα, το μοναδικό πράγμα που θέλει ο Θεός από μας είναι να είμαστε χαρούμενοι και να ζήσουμε μια ζωή γεμάτη αγάπη προς τον Θεό, τους ανθρώπους αλλά και προς τον εαυτό μας. Το θέλημα Του είναι ο δρόμος προς τη δική μας χαρά.

Αλήθεια, τί σημαίνει «αγαπώ τον εαυτό μου». Είναι δυνατόν κάποιος να μην αγαπάει τον εαυτό του; Κι όμως, ενώ σας φαίνεται αυτό παράλογο, συμβαίνει συχνά. Πολλοί άνθρωποι διαλέγουν να κάνουν πράγματα περιμένοντας να κερδίσουν χαρά και, δυστυχώς, αυτό που κερδίζουν στο τέλος, είναι λύπη, κούραση και πόνος. Πολλές φορές, ο άνθρωπος μοιάζει να μην ξέρει τί είναι το καλό για αυτόν. Ελπίζει σε πράγματα, τα οποία, στο τέλος, δεν μπορούν να του χαρίσουν αληθινή ευτυχία. Επιλέγει έναν τρόπο ζωής που φαίνεται στην αρχή να υπόσχεται πολλά, μόνο που στη συνέχεια αποκαλύπτεται πως δεν μπορεί να εκπληρώσει τις υποσχέσεις του.

Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με σας. Ξέρετε, βέβαια, από το σχολείο σας πως, όλα τα μαθήματα έχουν έναν και μοναδικό σκοπό: να σας προετοιμάσουν για μία πετυχημένη ζωή. Μια τέτοια ζωή χρειάζεται βέβαια ένα καλό επάγγελμα, έναν καλό μισθό, ένα προφίλ όπως το λέτε, που η κοινωνία θα το θαυμάζει. Η αλήθεια όμως που βγαίνει από την εμπειρία πολλών ανθρώπων, είναι πως, στο σχολείο δεν μαθαίνουμε εκείνα τα μυστικά που μπορούν πράγματι να μας χαρίσουν μία όμορφη, μια πλήρη ζωή.

Για παράδειγμα, στο σχολείο δεν μαθαίνουμε πως, πιο χαρούμενοι είναι οι άνθρωποι που ξέρουν να δίνουν στους άλλους, παρά εκείνοι που φροντίζουν μόνο τον εαυτό τους. Στο σχολείο δεν μαθαίνουμε πως, πολλοί άνθρωποι για τους οποίους γνωρίζουμε το πόσο πλούσιοι είναι, αισθάνονται πολύ μόνοι τους και πως, η μοναξιά αυτή μεταβάλλει τη ζωή τους σε κάτι μίζερο, μονότονο και πολύ βαρετό. Στο σχολείο δεν μαθαίνουμε πως την αληθινή ευτυχία δεν μπορεί να την χαρίσει  στον άνθρωπο ο θαυμασμός που δείχνουν οι άλλοι για αυτόν, αλλά μία εσωτερική γαλήνη που προέρχεται από μια ειρηνική και ισορροπημένη σχέση με τον εαυτό μας. Και, τέλος, κανείς δεν βρίσκει το θάρρος να μας πει, ή μάλλον να μας θυμίσει πως, ό,τι κι αν κάνουμε στη ζωή αυτή, αργά ή γρήγορα φτάνει η στιγμή που το σώμα μας αδυνατίζει, οι δυνάμεις μας μάς εγκαταλείπουν, μέχρι που φτάνουμε στη στιγμή εκείνη που όλα τελειώνουν.

Τέτοια μυστικά και απαντήσεις σε τέτοιου είδους ερωτήματα έρχεται να σας δώσει η Εκκλησία. Ο σκοπός της δεν είναι να σας κάνει επιτυχημένους, αλλά ευτυχισμένους. Ευτυχισμένους αληθινά, χαρίζοντάς σας μια ευτυχία που συνεχίζεται και πέρα από τη ζωή αυτή. Ξέρετε πόση ανάγκη έχουν οι άνθρωποι αυτή την ελπίδα πως η ζωή συνεχίζεται και όταν ο άνθρωπος θα κλείσει τα μάτια; Ξέρετε πόση αγωνία, πόση  μελαγχολία, πόση απελπισία γεμίζει την ψυχή του ανθρώπου όταν αυτός συνειδητοποιεί πως, όλα εκείνα που αγαπά θα τα έχει μόνον για τα λίγα ή τα πολλά χρόνια που θα ζήσει σ’ αυτή τη γη; Ξέρετε πόσος φόβος γεμίζει την καρδιά, όταν ο άνθρωπος αισθάνεται μόνος και ανυπεράσπιστος μπροστά στην τόση κακία και τους τόσους κινδύνους που βρίσκονται γύρω μας; Ξέρετε τί μαρτύριο ζουν οι άνθρωποι που βλέπουν τους άλλους ανθρώπους σαν  απειλή και σαν εχθρούς;

Όποιος, όμως, βάλει μες στην καρδιά του τον Θεό της αγάπης και μάθει πως όλοι οι άνθρωποι είναι παιδιά ενός κοινού Πατέρα, είναι έτοιμος, τον κάθε άνθρωπο να τον κάνει αδελφό του, έστω κι αν δεν του μοιάζει, έστω κι αν πιστεύει διαφορετικά πράγματα, έστω κι αν αγαπάει μία άλλη ομάδα, έστω κι αν υποστηρίζει άλλο πολιτικό κόμμα, έστω κι αν ανήκει σε άλλη πατρίδα, έστω κι αν έχει άλλους προγόνους και άλλο χρώμα στο δέρμα του. Στον άνθρωπο αυτόν, ο φόβος φεύγει από την καρδιά του, το μίσος δεν βρίσκει χώρο στην ψυχή του, το χέρι του δεν θα σηκωθεί ποτέ να χτυπήσει τον ξένο και τον διαφορετικό. Αντίθετα, ένας τέτοιος άνθρωπος θα υπερασπίζεται πάντα τον αδύναμο, θα στέκεται πάντα δίπλα στον αδικημένο, θα προστατεύει πάντα αυτόν που οι άλλοι κακολογούν ή κακομεταχειρίζονται.  Ένας τέτοιος άνθρωπος δεν θα απελπιστεί ποτέ και θα αγωνίζεται πάντα για έναν κόσμο που οι άνθρωποι θα έχουν επιτέλους καταλάβει πως δεν υπάρχει μεγαλύτερο συμφέρον και μεγαλύτερη χαρά από την αγάπη.

Βλέπετε, λοιπόν, την αιτία για την τόση βία που κυκλοφορεί γύρω μας; Βλέπετε γιατί οι άνθρωποι που ζουν χωρίς ελπίδα και χωρίς προοπτική για την αιωνιότητα, γνωρίζουν μόνο να επιτίθενται σε όποιον δεν τους μοιάζει; Βλέπετε γιατί τόσο εύκολα οι άνθρωποι γίνονται επιθετικοί,  βίαιοι, προσβλητικοί, έτοιμοι να μειώσουν, να κακοποιήσουν ή συχνά να στερήσουν τη ζωή από τον συνάνθρωπό τους; Γι’ αυτό σας είπα προηγουμένως πως, πολλές φορές, ο άνθρωπος ψάχνει την χαρά  και την ελπίδα του σε έναν τρόπο ζωής που δεν έχει αποτέλεσμα. Αυτό λοιπόν που ονομάζουμε «θέλημα του Θεού», ουσιαστικά είναι ένας δρόμος που μας οδηγεί σε αυτό που αληθινά θέλει ο εαυτός μας. Στο Ευαγγέλιο ο Χριστός μάς ζητά να αγαπάμε, στην πραγματικότητα όμως, ο ίδιος μας ο εαυτός μας το ζητά. Στο Ευαγγέλιο ο Χριστός μάς ζητά να συγχωρούμε, στην πραγματικότητα όμως ξέρουμε πως, αν δεν μάθουμε να συγχωρούμε τα λάθη των άλλων, η ψυχή μας γεμίζει από αντιπάθεια, μίσος, παράπονο και θυμό. Στο Ευαγγέλιο ο Χριστός μάς ζητά να μην κάνουμε στους άλλους αυτό που δεν θέλουμε να κάνουν οι άλλοι σε μας. Στην πραγματικότητα όμως, λίγο λογικά αν σκεφτούμε, θα δούμε πως, αν οι άνθρωποι συμπεριφέρονταν με τον τρόπο αυτό, η ζωή θα ήταν ένας παράδεισος. Τί θέλω να σας πω με λίγα λόγια; Πως στο Ευαγγέλιο είναι κρυμμένος ο αληθινός εαυτός μας και στις σελίδες του μαθαίνουμε να ζούμε μια ζωή, όπως αληθινά την ποθούμε και την ονειρευόμαστε εμείς οι ίδιοι.

Ίσως σκέφτεστε πως όλα αυτά είναι υπέροχα, μόνο που δεν έχουμε πάντα τη δύναμη να είμαστε τέλειοι για να τα εφαρμόσουμε. Να λοιπόν ένα ακόμη μυστικό που κρύβεται στο Ευαγγέλιο: μέσα στις σελίδες του μαθαίνουμε πως είμαστε βέβαια άνθρωποι αδύναμοι και πως συχνά θα κάνουμε λάθη, μικρά και μεγάλα. Μαθαίνουμε όμως και πως ο Χριστός, πάνω στο Σταυρό Του, υπέφερε για τα λάθη τα δικά μας, ώστε να μας απελευθερώσει από τις συνέπειες και τις πληγές των λαθών μας, που, πολύ συχνά, πονάνε πολύ. Όποιος, λοιπόν, ενωθεί με τον Χριστό, βρίσκεται διαρκώς σε μία ατμόσφαιρα συγγνώμης, απαλλαγμένος από το βάρος των σφαλμάτων του. Μέσα στην Εκκλησία υπάρχει διαρκώς η συγγνώμη του Χριστού που δίνεται στους ανθρώπους με το μυστήριο της Εξομολόγησης και ξαναδίνει στην ανθρώπινη ζωή αυτό που λέμε στους υπολογιστές «restart», δηλαδή ένα νέο ξεκίνημα, σαν να γεννηθήκαμε ξανά και σαν να ανοίγουμε στη ζωή μας ξανά την πρώτη σελίδα, μια σελίδα κατάλευκη, που έχουμε τη δυνατότητα να τη γεμίσουμε με ιστορίες μιας όμορφης ζωής.

Και μιας και μιλάμε για ιστορίες, θα ήθελα να σας διηγηθώ μια μικρή ιστορία, που σχετίζεται με την ατμόσφαιρα των ημερών και με τα δώρα που πήραμε και δώσαμε αυτές τις μέρες:

Μια μητέρα δεν μπορούσε να πείσει το κοριτσάκι της να λέει «ευχαριστώ». Κι αφού δεν έπιασαν οι συμβουλές της, του είπε:

Χθες το βράδυ είδα στον ύπνο μου, πως επισκέφθηκα τον Παράδεισο και ένας άγγελος ανέλαβε να με ξεναγήσει.
Περπατούσαμε δίπλα δίπλα σε μια τεράστια αίθουσα γεμάτη αγγέλους.

Ο άγγελος οδηγός μου σταμάτησε μπροστά στον πρώτο σταθμό εργασίας και είπε:

«Αυτό είναι το τμήμα παραλαβής. Εδώ παραλαμβάνουμε όλες τις αιτήσεις για δώρα που φτάνουν στον Θεό, με την μορφή προσευχής».

Κοίταξα γύρω στον χώρο. Έσφυζε από κίνηση, με τόσους πολλούς αγγέλους να βγάζουν και να ταξινομούν αιτήσεις γραμμένες σε ογκώδεις στοίβες από σημειώματα, από ανθρώπους από όλο τον κόσμο.

Μετά προχωρήσαμε σε έναν μακρύ διάδρομο, μέχρι που φτάσαμε στο δεύτερο σταθμό. Ο άγγελός μου είπε:

«Αυτό είναι το τμήμα συσκευασίας και παράδοσης. Εδώ οι χάρες και τα δώρα που έχουν ζητηθεί προωθούνται και παραδίδονται σε αυτούς που τις ζήτησαν».

Πρόσεξα και πάλι πόση κίνηση είχε εδώ. Αμέτρητοι άγγελοι πηγαινοέρχονταν δουλεύοντας σκληρά, αφού τόσες πολλές επιθυμίες είχαν ζητηθεί και συσκευάζονταν για να παραδοθούν στην γη.

Τέλος, στην άκρη ενός μακρινού διαδρόμου, σταματήσαμε στην πόρτα ενός πολύ μικρού σταθμού. Προς μεγάλη μου έκπληξη, μόνο ένας άγγελος καθόταν εκεί, χωρίς να κάνει ουσιαστικά τίποτα.

«Αυτό είναι το τμήμα ευχαριστιών», μου είπε σιγανά ο άγγελος μου. Έδειχνε λίγο ντροπιασμένος.

«Πως γίνεται αυτό; Δεν υπάρχει δουλειά εδώ;» ρώτησα.

«Είναι λυπηρό» αναστέναξε ο άγγελος. «Αφού παραλάβουν τις χάρες και τα δώρα τους οι άνθρωποι, πολύ λίγοι στέλνουν ευχαριστήρια»…

«Πως μπορεί κάποιος να ευχαριστήσει τον Θεό για τα δώρα που παρέλαβε;» τον ρώτησα πάλι.

«Πολύ απλά» απάντησε. «Χρειάζεται μόνο να πεις ΄΄ευχαριστώ Θεέ μου!΄΄»

Γιατί άραγε σας είπα αυτή την ιστορία; Πριν να σας πω τον λόγο, θα ήθελα να σας ζητήσω μια χάρη: Φεύγοντας από ‘δω, ρίξτε μία ματιά γύρω σας και παρατηρήστε πόσο σπάνιο είναι πια το χαμόγελο στα πρόσωπα των ανθρώπων. Ξέρετε γιατί; Όλοι αισθάνονται πως κάτι τους λείπει. Σπάνια οι άνθρωποι εκτιμούν αυτά που έχουν. Διαρκώς στρέφουν την προσοχή τους σε αυτά που δεν έχουν. Ζούμε σε μία κοινωνία που όλοι αισθανόμαστε πως αξίζουμε και δικαιούμαστε τα πάντα. Δεν εκτιμούμε αυτά που απολαμβάνουμε. Αντίθετα, διαρκώς αισθανόμαστε πως κάποιος μας στερεί όλα εκείνα που πιστεύουμε πως αξίζουμε. Ακόμη και όταν κάτι καινούργιο βρεθεί στα χέρια μας, κάτι που λαχταρούσαμε λίγο πριν, σε λίγες μέρες μας φαίνεται ασήμαντο. Ακόμη και η προσευχές μας στον Θεό είναι γεμάτες από το «δώσε μου» και άδειες από το «δόξα σοι ο Θεός». Δεν είμαστε ευγνώμονες, δεν είμαστε άνθρωποι ευχαριστίας, γι’ αυτό, η κάθε μέρα μας είναι γεμάτη γκρίνια και παράπονο.

Να λοιπόν ακόμη έναν θησαυρό που μας χαρίζει η Εκκλησία. Ποιος είναι αυτός; Η ικανότητα να αισθανόμαστε διαρκώς ευγνώμονες. Θα ήθελα να ξέρετε πως στην Εκκλησία, ο άνθρωπος μαθαίνει να εμπιστεύεται έναν Θεό που διαρκώς μας αγαπά, μας φροντίζει και μας χαρίζει όλα όσα χρειαζόμαστε. Ο άνθρωπος που πιστεύει στον Θεό πιστεύει στην αγάπη Του. Όποιος πιστεύει στην αγάπη Του αναγνωρίζει τα δώρα Του. Και όποιος αναγνωρίζει τα δώρα Του, είναι διαρκώς με το «ευχαριστώ στα χείλη του. Εκείνος που μαθαίνει να είναι ευγνώμων ζει μια υπέροχη ζωή, γιατί διαρκώς αισθάνεται προνομιούχος και ευεργετημένος. Μπορεί βέβαια να έρχονται στιγμές με δυσκολίες και στερήσεις. Ακόμη και τότε όμως, ο ευγνώμων άνθρωπος είναι απόλυτα βέβαιος πως ο Θεός Πατέρας διαρκώς τον φροντίζει και δεν θα τον αφήσει ποτέ. Αυτός ο άνθρωπος μαθαίνει να βλέπει γύρω του μόνον δώρα. Μαθαίνει να ευχαριστεί για την υγεία του, για τους ανθρώπους γύρω του που τον αγαπούν και τους αγαπά, για τις ευκαιρίες που παρουσιάζονται καθημερινά, για τη δύναμη που βρίσκει για να ξεπερνά τις δυσκολίες, για τις ελπίδες και τα όνειρά του που, ό,τι κι αν συμβεί, παραμένουν ζωντανά και του δίνουνε το κίνητρο να σηκώνεται κάθε μέρα και να συνεχίζει τον αγώνα του.

Θέλω όμως να θυμάστε και κάτι ακόμα. Ο ευγνώμων άνθρωπος γίνεται και ο ίδιος άνθρωπος αγάπης. Όποιος αισθάνεται ότι διαρκώς λαβαίνει δώρα, αισθάνεται και την ανάγκη να μοιραστεί τα δώρα και τη χαρά του με τους άλλους. Σας είπα και προηγουμένως για το σπάνιο χαμόγελο. Σας ζητώ όμως και μια χάρη ακόμη: Κάντε μία προσπάθεια να εντοπίσετε τους ανθρώπους εκείνους, έστω  τους λίγους, που, ό,τι κι αν συμβεί, δεν χάνουν ποτέ το χαμόγελό τους, που γεμίζουν με χαρά και ελπίδα τους ανθρώπους γύρω τους, που, όταν τους βλέπουμε, παίρνουμε κι εμείς κουράγιο και δύναμη να συνεχίσουμε τον δρόμο μας. Μάθετε γι’ αυτούς τους ανθρώπους και θα δείτε πως είναι ενωμένοι με μία πηγή  χαράς και ζωής. Τέτοια πηγή είναι ο Θεός. Αυτοί οι άνθρωποι νιώθουν διαρκώς την παρουσία του Θεού γύρω τους και μέσα τους, είναι εκείνοι που δεν αισθάνονται ποτέ έρημοι και μόνοι, έστω και αν όλος ο κόσμος τους έχει απαρνηθεί, είναι εκείνοι που δεν ζητιανεύουν την αποδοχή του κόσμου, φροντίζοντας μόνον την εξωτερική τους εμφάνιση ή αναρτώντας διαρκώς στο διαδίκτυο εικόνες και ιστορίες γεμάτες ψευτιά και επιφανειακότητα. Είναι οι άνθρωποι που νιώθουν την αποδοχή του Θεού κι έτσι  δεν έχουν ανάγκη την αποδοχή των ανθρώπων.

Ε, λοιπόν, κάτι περίεργο συμβαίνει με αυτούς τους ανθρώπους: Βρίσκονται πάντα έτοιμοι να βοηθήσουν χωρίς να περιμένουν αντάλλαγμα, προσφέρουν χωρίς να περιμένουν καν πρόσκληση και όταν σταματήσει κάποιος να έχει την ανάγκη τους, αποσύρονται διακριτικά, χωρίς να περιμένουνε από κανέναν να τους έχει υποχρέωση.

Αλήθεια,  δεν θα θέλατε να είστε τέτοια άνθρωποι για τους γύρω σας; Δεν θα θέλατε να ξέρουν οι συγγενείς, οι συμμαθητές, οι φίλοι σας πως μπορούν να στηριχτούν σ’ εσάς ό,τι κι αν συμβεί και πως ποτέ δεν θα τους αφήσετε μόνους και αβοήθητους; Δεν θα θέλατε να τροφοδοτείστε διαρκώς από μια ανεξάντλητη πηγή αγάπης, χωρίς αυτή να εξαρτάται από τη συμπεριφορά των άλλων; Δε γεμίζει η ζωή του ανθρώπου που σκέφτεται με αυτό τον τρόπο με νόημα και προοπτική; Είναι δυνατόν ποτέ ενός άνθρωπος της αγάπης και της ευγνωμοσύνης να βαρεθεί, να κουραστεί, να απογοητευτεί; Καλύτερα από μένα ξέρετε πόσο η μονοτονία και η πλήξη έχουν εισχωρήσει σε όλη την κοινωνία, ακόμα και στα σχολεία σας. Γιατί άραγε; Ίσως γιατί η αγάπη και η ευγνωμοσύνη δεν βρίσκουν τον δρόμο να φτάσουν στην καρδιά μας; Ίσως γιατί τα πρότυπα που μας δίνουν έχουν να κάνουν μόνον με πάμπλουτους και διάσημους ανθρώπους. Μέσα στην Εκκλησία όμως υπάρχουν άλλα πρότυπα. Είναι οι άγιοι, δηλαδή οι φίλοι του Θεού. Κάποιοι άνθρωποι σαν εσάς και σαν και μένα που, πρώτο σκοπό της ζωής τους έβαλαν να ευχαριστούν διαρκώς το Θεό και να σκορπίζουν τη χαρά στους γύρω τους. Οι πάμπλουτοι και οι διάσημοι ξεχνιούνται από τη μία μέρα στην άλλη. Οι άγιοι της Εκκλησίας μας όμως, παρόλο πού ‘χουν φύγει από αυτή τη ζωή πολλούς αιώνες πριν, μένουν ακόμα ζωντανοί και η μορφή τους, αποτυπωμένη πάνω σε κάποιες εικόνες, προσφέρουν ακόμα δύναμη και κουράγιο σε όποιους ζητούν τη βοήθειά τους, ακόμη και τώρα που δεν βρίσκονται πια ανάμεσά μας.

Κάθε εποχή έχει αγίους. Ακόμη και πρόσφατα η Εκκλησία μας ανακήρυξε αγίους κάποιους ανθρώπους που έχουν την ηλικία του παππού ή της γιαγιάς σας. Θα έχετε ακούσει για τον άγιο Πορφύριο, τον Άγιο Παΐσιο, τον Άγιο Εφραίμ τον Κατουνακιώτη και τόσους άλλους. Αυτοί οι Άγιοι είναι η ελπίδα μας ότι μπορούμε κι εμείς, αν το θελήσουμε, να γεμίσουμε με ευγνωμοσύνη την καρδιά μας αλλά και να γίνουμε άνθρωποι αγάπης σε έναν κόσμο που την έχει τόσο ανάγκη.

Όταν ξεκίνησα να σας μιλώ, ίσως αναρωτηθήκατε τι θα είχα να σας πω. Τελικά, δεν είχα να σας πω πολλά. Και αν θα ήθελα κάτι να θυμάστε από όσα ακούσατε από μένα είναι πως αξίζει τον κόπο να δοκιμάσετε τον δρόμο της Εκκλησίας. Αν πλησιάσετε τη ζωή της, θα διαπιστώσετε πως μόνον χαρά έχει να σας δώσει. Γύρω μας οι άνθρωποι μιλούν πολύ, όμως, στην πραγματικότητα, δεν ακούει ο ένας τον άλλον. Μέσα στην Εκκλησία όμως μπορούμε, μέσα από την προσευχή, να μιλήσουμε στον ίδιο τον  Θεό με την βεβαιότητα ότι θα μας ακούσει και ότι η αγκαλιά Του είναι πάντα ανοιχτή και μας περιμένει, ό,τι κι αν έχει προηγηθεί στη ζωή μας.

Αυτό είχα να σας πω. Δοκιμάστε την Εκκλησία, δοκιμάστε τον Χριστό. Κοντά Του σας περιμένει μόνον ελπίδα και χαρά. Η Εκκλησία Του περιμένει να σας χαρίσει ζωή γεμάτη νόημα, σχέσεις που αντέχουν στο χρόνο, ελπίδα που καμιά δυσκολία δεν μπορεί να τη σβήσει, χαρά που δεν μπορεί να την νικήσει ο θάνατος. Στην Εκκλησία αυτή ανήκετε από την στιγμή που βαφτιστήκατε. Έχετε λοιπόν κι εσείς μια αποστολή: Ποια είναι αυτή; Είστε για την Εκκλησία η ελπίδα της και η φωνή της για έναν κόσμο που έρχεται. Κόσμο δύσκολο, με πολλές προκλήσεις, με πολλές δυσκολίες, με πολλές παγίδες, αλλά και πολλές ανάγκες και κυρίως, πολλή δίψα για χαρά και αλήθεια, δηλαδή, πολλή δίψα για Θεό. Όσο εσείς μείνετε κοντά Του, δεν έχετε να φοβηθείτε τίποτε σ΄ αυτόν τον κόσμο. Αντίθετα, θα γίνετε για τους ανθρώπους της γενιάς σας πηγή θάρρους, ελπίδας και χαράς. Και θα γίνετε οπωσδήποτε τέτοιοι, αν επιτρέψετε στον Χριστό να εγκατασταθεί στην καρδιά σας και να σας τροφοδοτεί διαρκώς με την ευλογία Του.

Καλή επιτυχία, όχι μόνο στα μαθήματά σας, αλλά στην αγάπη και τη χαρά σας».