Δυτική Ελλάδα
Οδός Σκαλτσοδήμου
Ένα αφιέρωμα στην οδό σκαλτσοδήμου στις αρχες του 20ου αιώνα από το blog http://agriniomemories.blogspot.gr. Γράφει η μαρία Rixinger
Κεντρική Πλατεία ή Απάνω Πλατεία, παλιότερα, ήταν η (πρώην) Πλατεία ΣτρΗ Πλατεία Μπέλλου, λεγόταν Κάτω Πλατεία.
Στην Απάνω Πλατεία και στους γύρω από αυτή δρόμους ήταν συγκεντρωμένη όλη η εμπορική και επαγγελματική δραστηριότητα της πόλης, καφενεία, μπακάλικα, ταβέρνες, κουρεία και κάθε είδους καταστήματα.
Ο δήμαρχος Αντρέας Σκαλτσοδήμος, από τον οποίο πήρε το όνομά της η οδός Σκαλτσοδήμου, άσκησε τα καθήκοντά του για 2 χρόνια περίπου, από το 1885 έως το 1887. Διορίσθηκε ως δήμαρχος, μετά τον ξαφνικό θάνατο του δημάρχου Μιχαήλ Μπέλλου από ανακοπή εν ώρα συνεδριάσεως του Δημοτικού Συμβουλίου τον Νοέμβριο του 1885.
 |
| Η Απάνω Πλατεία με την οδό Σκαλτσοδήμου στις αρχές του 20ου αιώνα |
Η Αγρινιώτισσα φίλη Μαρία Rixinger, μου έστειλε ένα κείμενο με τα καταστήματα και τους επαγγελματίες που δραστηριοποιούνταν στην οδό Σκαλτσοδήμου, την δεκαετία του ’60.
Ανεβαίνοντας την οδό Σκαλτσοδήμου μέχρι τον Παιδικό
Σταθμό από το 1958 και μετά.
Αγαπητοί φίλοι,
Κλείνω τα μάτια μου σαν τη μικρή Αλίκη των Θαυμάτων και προσπαθώ να θυμηθώ το δρόμο που έζησα την παιδική και νεανική μου ζωή.
Να θυμηθώ τα μαγαζιά του και τους ανθρώπους του, από το 1958 και μετά. Τα χρόνια είναι πολλά, μερικά ονόματα δεν μπορώ να τα θυμηθώ και ίσως έχω και μερικά λάθη.
Ανεβαίνοντας από το ταχυδρομείο δεξιά ακριβώς στη γωνία ήταν η ποτοποιία Αντωνοπούλου. Περνούσαμε κι όλος ο τόπος μύριζε ούζο και κονιάκ. Δίπλα ήταν το ραφείο του Κούκα, μετά το μανάβικο του Μάτσα, το κουρείο του κυρ Φώτη και το γραφείο του μεσίτη Κομελάγιου. Αργότερα ήταν εκεί ένα καφενεδάκι κι ένα πρακτορείο ΠΡΟΠΟ.
Μια μικρή σκαλίτσα(είσοδος σπιτιού) χώριζε αυτά από τα επόμενα.
Το επόμενο ήταν το γαλακτοπωλείο του Γράψα, μετά το ραφείο του Μανθόπουλου, το συμβολαιογραφείο του Μαγκλάρα και τέλος ήταν δύο μπακάλικα του Τσουκαλά και του Λιαπίκου. Αργότερα ήρθαν εκεί υποδήματα και ο Πίτλιγγερ με τα γύψινα και πολύ αργότερα ένας φούρνος.
Περνώντας την οδό Αντωνοπούλου, στη γωνία ήταν, παλιά, το καφενείο του μπάρμπα Γιάννη του Κοτσώργη, με την πάροδο των χρόνων την θέση του την πήρε ένα κατάστημα ηλεκτρικών ειδών, ένα σουβλατζίδικο και τέλος ένα τσαγκαράδικο. Δίπλα ήταν το κουρείο του Σκουλαρίκου. Πιο πάνω ήταν, παλιά, η ταβέρνα του Βασιλόπουλου και αργότερα το καθαριστήριο του Αντωνίου.
Στην στοά που ακολουθεί ήταν ο οδοντοτεχνίτης Πάνος Πάσιος(1966), για λίγο χρόνο ένα ουζερί, του ποδοσφαιριστή Μπάθα και αργότερα το ουζερί του Τασούλη. Βγαίνοντας από τη στοά ήταν η ταβέρνα του Ασημάκη με τη γνωστή καλή πατσά, στη θέση της ήρθε αργότερα ο Γράψας, και μετά ο Βλαχόπουλος επίσης με γαλακτοκομικά.
Στη συνέχεια ήταν το γενικό εμπόριο του Σαλάπα, λίγο αργότερα και πρατήριο αναψυκτικών και μπύρας, μετά ήρθε ο Νικάκης εκεί. Πιο δίπλα στεγαζόταν το σιδηροπωλείο του Ζησιμόπουλου. Περνώντας το στενάκι έβλεπες το ραφείο του Βότση και του κυρ Γιάννη και δίπλα ακριβώς ήταν, παλιά, ο τσαγκάρης ο κυρ Αντώνης. Περνώντας το δρομάκι (Καφαντάρη) συναντούσες τον κυρ Μήτσο τον τσαγκάρη. Μια ζωή εκεί, με φίλους, με μηχανές, με τον Παναιτωλικό και πάντα με τον καλό λόγο στο στόμα. Λυπήθηκα που φέτος (2013) έκλεισε.
Δίπλα ήταν παλιά ο Μωραΐτης με τα ωραία γιαουρτάκια. Εκεί ήρθε μετά η ταβέρνα του Χαλβατζή, μετά το ραφείο του Καλυβόπουλου με τον Στριμμένο και αργότερα τα είδη προικός του Στριμμένου. Προχωρώντας στη γωνία ήταν το οπωροπαντοπωλείο του Τασούλη, ακολουθούσε ο Μαστρογιάννης. Θυμάμαι τις βδέλλες του Μαστρογιάννη μέσα στην γυάλα…και μετά το μαγαζί του Κατερινόπουλου. Ο γιός του, ο Οδυσσέας, έπαιζε για τη γειτονιά κινηματογράφο στον Παιδικό. Τα πρώτα φιλμ τα είδαμε εκεί χωρίς εισιτήριο. Καλή του ώρα! Το τελευταίο μαγαζάκι ήταν πάντα μανάβικο, παλιά, ο μπάρμπα Γιάννης μετά ο κυρ Αντρέας. Στο τέλος ήταν ένα οίκημα και εκεί στεγαζόταν για κάποιο διάστημα η Πρόνοια.
Ανεβαίνοντας από το ταχυδρομείο την οδό Σκαλτσοδήμου προς τον Παιδικό Σταθμό αριστερά.
Στη γωνία ήταν το μαγαζί με είδη νεωτερισμών και προικός του Αντωνίου, δίπλα ο Γρηγορόπουλος που πωλούσε ποτά χύμα. Στη συνέχεια, παλιά, ήταν ο φούρνος Βακαλόπουλου, μετά ήρθε το φανοποιείο Κούτσικου και δίπλα ήταν το μικρό μαγαζάκι της κυρα Λενίτσας που πωλούσε χαλκομανίες. Πιο πάνω ο Λαζαρίνης με τα αυγά και στον ίδιο χώρο αργότερα το κρεοπωλείο του Τσαμπά και αργότερα ένα σουβλατζίδικο.
Ακολουθούσε το ζαχαροπλαστείο του κυρ- Γιάννη και της κυρα- Γιάννενας (γύρω στα 1960) με τις υπέροχες πραλίνες, κωκ και καραμέλες ασπροκόκκινες που έκαιγαν. Στο ίδιο μαγαζί αργότερα ήρθε η ταβέρνα του Βασιλόπουλου που ήταν λίγο πιο πάνω.
Ακολουθούσαν ιατρεία, το οίκημα ανήκε στο νοσοκομείο, πάνω δε από αυτά, αν θυμάμαι καλά, ήταν η Γυναικολογική. Στη συνέχεια ήταν το νοσοκομείο, αργότερα έγινε Εμπορική Σχολή και τέλος Τεχνικές Σχολές. Εκεί αργότερα το κρεοπωλείο του Σταθόπουλου υπήρχε κι ένα καφενείο προς τη Δημοτική Αγορά. Μετά το νοσοκομείο ήταν η Δημοτική Αγορά. Μέχρι το 1965 γινόταν η Λαϊκή Αγορά κι αργότερα ήρθαν τα πρατήρια των φρουτοπαραγωγών. Μέσα στην Δημοτική Αγορά είχε καφενείο ο κ. Γιάννης. Έξω υπήρχε ένα περίπτερο για λίγα χρόνια.
Στη συνέχεια ήταν το σπίτι του Μπάλλα – Μαυροδημοπούλου. Από κάτω είχε κατά καιρούς μαγαζάκια, όπως ένα κομμωτήριο, το στιλβωτήριο του Κώστα και Βαγγέλη Χαλβατζή και τελευταία το ραφείο του Αμάραντου. Δίπλα ήταν αρχικά το ράδιο Αβώρ, αργότερα όμως μεταφέρθηκε απέναντι και στη θέση του ήρθε ο Ζησιμόπουλος. Ακολουθούσε το καφενείο του μπάρμπα Γιώργου Παπαδόπουλου και σ ένα μικρό μαγαζάκι δίπλα ήρθε ο κυρ Φώτης ο κουρέας και μετά ο ηλεκτρολόγος ο Μάτσας.
 |
| Το Νοσοκομείο |
Πιο πάνω ήταν το μαγαζί του Τσεκούρα με αυγά, σκούπες κ.τ.λ. και στον ίδιο χώρο αργότερα μεταφέρθηκε από απέναντι το ραφείο του Βότση.
Φτάσαμε στη γωνία. Εκεί το 1958 στεγαζόταν η ταβέρνα Παπαχρήστου, αργότερα η ταβέρνα Χαλβατζή και τελευταία ο Β. Νικάκης.
Λίγα λόγια και για το περίπτερο της γειτονιάς που ήταν απέναντι από τον Παιδικό Σταθμό και που δεν υπάρχει πλέον. Όπως και σε όλα τα περίπτερα έτσι και στο περίπτερο της γειτονιάς μας τότε αγοράζαμε ασπιρίνες και καλμόλ για τη θεία, ξυραφάκια για τον πατέρα, τσιμπιδάκια και φουρκέτες για τα μαλλιά, τσιγάρα με το κομμάτι και όχι πακέτο, σοκολάτες ΙΟΝ και ροζ τσίχλα για τσιχλόφουσκες. Ο περιπτεράς την έκοβε με το μαχαίρι γιατί ήταν σε μασουράκι.
Τα μοναδικά κτήρια και σπίτια που υπάρχουν ακόμη από εκείνη την εποχή είναι η Δημοτική Αγορά, το σπίτι Καρβούνη, Σαλάπα και Καλαμάρα.
άτου, σημερινή Πλατεία Ειρήνης.
Χορηγούμενη
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ VIDEO
