Μητροπολίτης Ιερόθεος: «Μάθημα ελληνορθόδοξης παράδοσης» προς τους πολιτικούς
Του Μητροπολίτη Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου, Ιερόθεου
Στην εποχή μας παρατηρείται μια διαρκής υποβάθμιση της Εκκλησίας από ανθρώπους που έχουν ανατραφεί από τα ρεύματα του δυτικού διαφωτισμού, του γερμανικού ιδεαλισμού, του υπαρξισμού, της μετανεωτερικότητας και της «κουλτούρας της αφύπνισης» που εκφράσθηκαν και εκφράζονται στον δυτικό χώρο. Και αυτό το κάνουν με το σύνθημα «ανήκουμε στην Δύση».
Ξεχνούν, όμως, ότι η ορθόδοξη πατερική παράδοση έδωσε επικαιρότητα στην αρχαία Ελληνική φιλοσοφία, όπως δεν το έκανε ο δυτικός σχολαστικισμός, η νεωτερικότητα και η μετανεωτερικότητα, οι οποίες προσέλαβαν τμήματα της αρχαίας ελληνικής παράδοσης. Μάλιστα, όπως υποστήριξα σε πρόσφατο κείμενό μου «η Ορθόδοξη Εκκλησία προηγήθηκε του νέου Ελληνικού Κράτους και κάτι περισσότερο “βαπτίσθηκε” στην ορθόδοξη θεολογία και ζωή και δεν μπορεί να “ξεβαπτισθή”, αφού η Ορθόδοξη διδασκαλία εκφράσθηκε μέσα από τους όρους του Ελληνισμού. Η ελληνική κοινωνία διαφέρει από τις άλλες δυτικές κοινωνίες στις οποίες υπάρχουν άλλες θρησκευτικές και χριστιανικές παραδόσεις».
Βεβαίως, από πλευράς γεωπολιτικών συμμαχιών «ανήκουμε στην Δύση», αλλά από πλευράς παραδόσεων έχουμε μια ανωτερότητα από αυτά που παρουσιάσθηκαν και αναπτύχθηκαν στην Δύση, τα οποία προκάλεσαν φιλοσοφικές, κοινωνικές και πολιτιστικές αναστατώσεις. Επομένως, για μας ισχύει η απάντηση που έδωσε ο άγιος Σάββας Αρχιεπίσκοπος Σέρβων (1175-1236) στο ερώτημα ποια είναι η ταυτότητά του. Είπε ότι είμαστε η Δύση της Ανατολής και η Ανατολή της Δύσης. Αυτή η απάντηση ισχύει και για μας.
Η Ευρώπη πέρασε από Σχολαστικισμό (11ο – 13ο αιώνα), Νομιναλισμό (14ο αιώνα), Αναγέννηση (15ο αιώνα), Μεταρρύθμιση (16ο αιώνα), Διαφωτισμό (17ο – 18ο αιώνα), Ρομαντισμό (τέλη 18ου – μέσα 19ου αιώνα), Υπαρξισμό (19ο και 20ο αιώνα), Μετανεωτερικότητα (20ο αιώνα) και άλλα ρεύματα, που το καθένα από αυτά επηρεάσθηκε από την μεταφυσική φιλοσοφία, την προσωκρατική φιλοσοφία, την στωική και επικούρεια φιλοσοφία, τον νεοπλατωνισμό, με διάφορες κοινωνικές επαναστάσεις κλπ.
Αντίθετα, η θεολογία της Εκκλησίας, όπως εκφράσθηκε στον τόπο που βρισκόμαστε, είχε μια διαρκή σταθερότητα και υπευθυνότητα, γιατί βίωνε τον λεγόμενο «εκχριστιανισμό του ελληνισμού».
Αυτό σημαίνει ότι δεν έχουμε να ζηλεύσουμε σε τίποτα τον δυτικό πολιτισμό, εκτός από την τεχνολογική πρόοδο, αλλά και αυτή η πρόοδος έχει ανάγκη της Τεχνοηθικής. Γι’ αυτό δεν πρέπει να συμπεριφερόμαστε «ως φτωχοί συγγενείς» των Δυτικών και να ενθουσιαζόμαστε από την οποιαδήποτε «υποκουλτούρα» που ανθεί στην Δύση.
Σε όλη αυτήν την διαχρονική παράδοση του Ελληνισμού η Εκκλησία, με τους Πατέρες της, έπαιξε σημαντικό ρόλο, γι’ αυτό και είναι η καρδιά του Έθνους μας. Με αυτήν την παράδοση μπορούμε να αναδειχθούμε στην Δύση, η οποία Δύση είναι κουρασμένη από την σύγκρουση μεταξύ Ρωμαιοκαθολικισμού και Προτεσταντισμού και με τις αντιπαραθέσεις μεταξύ των διαφόρων νέων φιλοσοφικών ιδεολογιών. Έχουμε κάτι να προσφέρουμε στην Δύση που το αγνοούν οι πολιτικοί μας, οι οποίοι λόγω αυτής της άγνοιάς τους, μαγεύονται από τα «λαμπόνια» του αθεισμού, του αγνωστικισμού, του ντεισμού κλπ. που επικράτησαν στον δυτικό χώρο.
Ακριβώς, γι’ αυτόν τον λόγο θα κάνω ένα μικρό «μάθημα» (ζητώ την κατανόηση) σε όσους ενδιαφέρονται και το αφιερώνω στην πολιτειακή και την πολιτική εξουσία του τόπου μας. Μακάρι να το διαβάσουν για να μη πανηγυρίζουν για ψεύτικα «λαμπόνια».
Διαβάστε το κείμενο εδώ.
