Σε απάντηση του δημοσιεύματος στη στήλη “Pressαρίσματα” «Καλά για τους υγειονομικούς, για τους εκπαιδευτικούς κανένα στοιχείο για εμβόλια ή τεστ;» λάβαμε και δημοσιεύουμε:
«Αγαπητοί κύριοι,
με θλίψη- τουλάχιστον- διάβασα από τη στήλη σας “pressαρίματα” και από ανώνυμο συντάκτη που υπογράφει ως “η συντακτική υπομονετική ομάδα” απόψεις ανυπόστατες και εξοργιστικές σε ό,τι αφορά τους κλάδους των υγειονομικών και των εκπαιδευτικών.
Ο τελευταίος, μάλιστα, φαίνεται ότι έχει μπει στο στόχαστρο της εν λόγω συντακτικής ομάδας, καθώς επανέρχεστε στις αναφορές σας σ’ αυτόν με λόγο απαξιωτικό (εκφράσεις του τύπου “τι μαθαίνουν τα παιδιά μας και από ποιον”), επικαλούμενη τα ελλιπή στοιχεία που έχετε στη διάθεσή της για την ανταπόκριση των εκπαιδευτικών στα δωρεάν τεστ ή στη συμμετοχή τους στον εμβολιασμό. Θα ήθελα, λοιπόν, να κανω τις εξής επισημάνσεις:
α. Είναι ακατανόητο γιατί η ευαισθησία σας εξαντλείται στους εκπαιδευτικούς και όχι σε κάποια άλλη επαγγελματική κατηγορία. Για παράδειγμα, δεν διαπίστωσα το αντίστοιχο ενδοιαφέρον για τα ποσοστά των σωμάτων ασφαλείας, τα οποία- ειρήσθω εν παρόδω- προτεραιοποιήθηκαν εδώ και πολύ καιρό να προσέλθουν για εμβολιασμό με αναιμικό ενδιαφέρον.
β. Είναι εξοργιστικό να εξαντλείται το ενδιαφέρον των συντακτών στο ποσοστό των εκπαιδευτικών που δήλωσαν ενδιαφέρον για εμβολιασμό, όταν, πολύ απλά… εμβόλια ΔΕΝ υπάρχουν. Δημοσιογράφος δεν είμαι (όπως, άλλωστε, ούτε κι εσείς εκπαιδευτικοί), αλλά, εφόσον εκκινείτε ένα παιχνίδι υποδείξεων, μήπως θα έπρεπε να ξεκινήσετε μια έρευνα για το πόσες αδιάθετες δόσεις εμβολίων υπάρχουν κάθε μέρα και πόσοι εκπαιδευτικοί καλούνται να εμβολιαστούν; Έτσι, θα μάθουμε κι εμείς, που περιμένουμε ένα τηλέφωνο να χτυπήσει για να τρέξουμε με συνοπτικές διαδικασίες για το πολυπόθητο εμβόλιο. Ενδιαφέρον θα είχε να μάθετε, επίσης, και να μας ενημερώσετε τι γινόταν μέχρι την Παρασκευή 2/4 με αυτές τις αδιάθετες δόσεις και γιατί δεν γίνονται σε εκπαιδευτικούς. Γιατί,τέλος, αφού όπως πολύ σωστά επισημαίνετε, θεωρείτε τόσο σημαντικό τον κλάδο για τη σωματική και πνευματική υγεία των παιδιών, δεν μπήκε σε προτεραιότητα ο εμβολιασμός τους αλλά αρκούνται και σήμερα στα “απομεινάρια μιας μέρας”;
γ. Ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζεται το σχόλιο των συντακτών, που “υπομονετικά” περιμένουν τα στοιχεία να έρθουν να τους βρουν, είναι κατώτερως των περιστάσεων. Οι πηγές τους, κατά τη δική τους ομολογία είναι σχόλια καφενειακού τύπου που δίνουν την εικόνα αδιάφορων και ανάλγητων εκπαιδευτικών. Κι επειδή η δημοσιογραφία είναι – ή θα έπρεπε να είναι – λειτούργημα, όπως η εκπαίδευση, θα έπρεπε να ξέρετε ότι αυτού του είδους η προχειρότητα σε αναλύσεις πυροδοτεί τον κοινωνικό αυτοματισμό και, φυσικά, καλύπτει τις πραγματικές ευθύνες.
Οι εκπαιδευτικοί κράτησαν όρθια την εκπαίδευση και σε αυτές τις συνθήκες με προθυμία και αυταπάρνηση, είτε πρόκειται για τη δια ζώσης διδασκαλία χωρίς κανένα μέτρο από την πλευρά της πολιτείας είτε στην περίοδο της τηλε-εκπαίδευσης. Τη στιγμή που η εκπαιδευτική κοινότητα θρηνεί θύματα σε όλη την Ελλάδα αλλά και στο νομό μας, είναι τουλάχιστον ντροπή η προσπάθεια σπίλωσής τους, δεν προσφέρει τίποτα στην κοινωνία, αντίθετα τη βουλιάζει περισσότερο στον επαρχιωτισμό και τη βαρβαρότητα.
Βασιλική Μίκροβα
Φιλόλογος»
Δημοσιεύσαμε την θέση της κ. Μίκροβα με χαρά, παρά ταύτα απάντηση στο ερώτημα δεν πήρε η στήλη, η οποία, ειρήσθω εν παρόδω, είναι “ανώνυμη” όπως χιλιάδες άλλες διότι δεν κάνει ρεπορτάζ, κάνει σχόλιο και μάλιστα πολλά χρόνια τώρα.
Εν συντομία, λίγες επισημάνσεις:
α) ο λόγος που ρωτάμε για μια κατηγορία εργαζομένων όπως οι εκπαιδευτικοί, είναι ακριβώς γιατί δεν πρόκειται για ένα απλό επάγγελμα αλλά για κορυφαίο λειτούργημα.
β) το ερώτημα τίθεται όπως ακριβώς και για τους υγειονομικούς γιατί είναι όντως κρίσιμο τι και από ποιον μαθαίνουν τα παιδιά μας. Για παράδειγμα εδώ είναι κρίσιμο να μαθαίνουν να κάνουν τεστ κι εμβόλια, σωστά;
γ) δεν ρωτάμε αν υπάρχουν γενικά εμβόλια ή τεστ αλλά αν οι εκπαιδευτικοί έχουν ζητήσει τα διαθέσιμα. Οι πληροφορίες μας δεν αρκούν και ζητάμε ενημέρωση. Ρεπορτάζ εδώ σε τούτο το σάιτ έχουν γίνει για όλα.
δ) σπίλωση δεν υπάρχει αλλά μόνο ειλικρινής απορία, που δεν λύνεται με ελιτίστικες επικλήσεις σε “επαρχιωτισμούς” και με συνθηματικές πολυφορεμένες “βαρβαρότητες”.