Λίγα λόγια και καλά

Γράφει η Πολύνα Τριποτσέρη, Πολιτικός Μηχανικός Π.Π., δημότισσα Ξηρομέρου

Ησυχία. Βλέμματα διστακτικά. Ψάχνω να βρω τις σωστές λέξεις, τις παρακινητικές, εκείνες που βαραίνουν μέσα μας. Κι έρχονται τα τραγούδια να πάνε αυτό το κείμενο παρακάτω.

«Εγώ έχω το δίκιο μου κι εσύ τον κόσμο όλο. Νομίζεις θα βρεθούμε στα μισά».
Ο Δαβίδ κοντοστέκεται απέναντι στο Γολιάθ, ο μικρός εναντίον του μεγάλου, το outsider εναντίον του φαβορί. Όμως, όλοι ξέρουμε ότι οι αγώνες που είναι σίγουρα χαμένοι, είναι όσοι δε δοθούν.
Λίγα λόγια και καλά.

Η ιστορία είναι γνωστή – η νέα ΠΟΑΥ μετατρέπει το παραλιακό μέτωπο του Δήμου μας σε βιομηχανική ζώνη. Ακούγονται επιχειρήματα πάσης φύσης προσπαθώντας να υψώσουν ένα τείχος λογικής απέναντι στην επερχόμενη λεηλασία.
Δε χρειάζονται πολλά. Όλοι ξέρουμε. Όλοι καταλαβαίνουμε.
Μας έχουν για outsider τους Ξηρομερίτες. Ότι δεν έχουμε, λέει, το σθένος και την τόλμη. Ότι δεν είμαστε, λέει, «κινηματικοί» και ότι εδώ «θα περάσει νύχτα» η ΠΟΑΥ χωρίς να «ανοίξει ρουθούνι».

Καθησύχασαν τους εαυτούς τους με αυτά και κατέστρωσαν τους στρατηγικούς σχεδιασμούς τους για τους οικονομικούς πυλώνες της χώρας με το Ξηρόμερο στο επίκεντρο. Μπράβο δόξα κι αναγνώριση το Ξηρόμερο! Μόνο στη λούτσα του Αρχοντοχωρίου και στο μετόχι της Παναγούλας δεν βάλανε νέες ιχθυοκαλλιέργειες.
Γιατί κύριοι αφήσατε πάλι εκτός αναπτυξιακού χάρτη τα ορεινά χωριά μας;

Λίγα λόγια και καλά.

«Εγώ έχω το δίκιο μου κι εσύ τον κόσμο όλο. Νομίζεις θα βρεθούμε στα μισά».
Δεν το ζύγισαν σωστά το Ξηρόμερο. Ο δρόμος είναι εμπρός, ανοιχτός και μας περιμένει. Όλους.
Τη Δευτέρα, στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας κατά της ΠΟΑΥ, στην αποκεντρωμένη διοίκηση στην Πάτρα, θα είμαστε εκεί. Θα είμαστε εκεί για όλους τους Ξηρομερίτες.
Εκείνους που δε μπορούν να λείψουν από τις δουλειές τους. Εκείνους που για προσωπικούς λόγους δε μπορούν να βγουν μπροστά. Εκείνους που δουλεύουν στις ιχθυοκαλλιέργειες, αλλά δε θέλουν επέκτασή τους. Εκείνους που φοβούνται.
Το δίκιο μας έχει όνομα και ένας-ένας δηλώνουμε το παρόν. Ο Νίκος, η Μαρία, η Γεωργία, ο Χρήστος, ο Δημήτρης, η Ελένη, η Βάσω, ο Πάνος, η Κατερίνα, ο Σωτήρης, η Εύα, ο Βασίλης, η Ειρήνη, ο Γιάννης, ο Μύτικας, η Κανδήλα, ο Βάρνακας, η Παναγούλα, το Αρχοντοχώρι, τα Βλυζιανά, η Παπαδάτου, οι Φυτείες, η Μπαμπίνη, η Μαχαιρά, η Σκουρτού, ο Πρόδρομος, η Παλαιομάνινα, το Αγράμπελο, το Στρογγυλοβούνι, η Χρυσοβίτσα, το Βασιλόπουλο, το Καραϊσκάκη, ο Αστακός.

Είναι και κάποιοι άλλοι συντοπίτες μας που σιωπούν, αλλά θέλω να τους προσκαλέσω προσωπικά. Μάριε, Κώστα, Θανάση, Χριστίνα και Διονύση, το χρέος σας είναι πρώτα προς τον τόπο σας και μετά προς το κόμμα και την έδρα.
Νίκο και Μίλτο, σας ευχαριστούμε.
Προσπαθώ ώρα να γράψω τον επίλογο αυτού του κειμένου.
Μέσα στην ησυχία της νύχτας, σα να ακούω διαρκώς μια φωνή να τραγουδάει στη διαπασών:
«Βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει σε ό,τι σου τρώει την ψυχή.
Έξω οι δρόμοι αναπνέουν διψασμένοι ανοιχτοί».