Ιερόθεος σε Δαμασκηνό: «Το Αγρίνιο είναι πόλη πονεμένη, μαρτυρική και δημιουργική»

Με ιδιαίτερες τιμές πραγματοποιήθηκε το απόγευμα του Σαββάτου, 12 Νοεμβρίου 2022 η επίσημη Υποδοχή και η Ενθρόνιση του νέου Μητροπολίτη Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Δαμασκηνού στην πόλη του Αγρινίου.

Στο Αγρίνιο βρέθηκε και ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου και μέχρι πρότινος τοποτηρητής της Μητρόπολης, Ιερόθεος ο οποίος εκπροσώπησε και μετέφερε τις ευχές από τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμο στον νέο Μητροπολίτη Αιτωλίας και Ακαρνανίας.

Στην προσφώνηση του κατά την Τελετή Ενθρονίσεως στον Μητροπολιτικό Ναό Ζωοδόχου Πηγής ο Μητροπολίτης Ιερόθεος, μίλησε για το Αγρίνιο το οποίο περιέγραψε ως πόλη «πονεμένη, μαρτυρική και δημιουργική». Καλωσόρισε τον Μητροπολίτη Δαμασκηνό λέγοντας πως η πόλη «χρειάζεται έναν Παπα-Αποστόλη για να ενώσει όλους μέσα στην μητρική αγκαλιά της Εκκλησίας που ξέρει να αγαπά όλους και καθέναν ξεχωριστά».

Δείτε αναλυτικά:

«Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Δαμασκηνέ,

Σεπτή των Ιεραρχών της Εκκλησίας της Ελλάδος χορεία,
Κύριοι Βουλευτές,
Κ. Περιφερειάρχα,
Κ. Αντιπεριφερειάρχη,
Κύριε Δήμαρχε της Πόλεως Αγρινίου,
Κύριοι Δήμαρχοι,
Αγαπητοί φορείς των Πολιτικών, Αυτοδιοικητικών, Εκπαιδευτικών, Στρατιωτικών, Αστυνομικών, Πυροσβεστικών Αρχών,
Τίμιον Πρεσβυτέριον, Χριστού διακονία, ευλαβείς μοναχοί και μοναχαί, ευλογημένε λαέ του Κυρίου.

Ήδη, από χθες το απόγευμα, με την ενθρόνιση του Μητροπολίτου Αιτωλίας και Ακαρνανίας στον Ιερό Ναό του Αγίου Σπυρίδωνος της Ιεράς Πόλεως του Μεσολογγίου και με την σημερινή, πρωινή Ενθρονιστήρια Θεία Λειτουργία στον ίδιο Ναό, περατώθηκε με τη βοήθεια του Θεού η Τοποτηρητεία μου. Όμως και στην σημερινή υποδοχή του νέου Μητροπολίτου στο Αγρίνιο εκπροσωπώ τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμο και μεταφέρω τις ευχές του στον Μητροπολίτη για την εκκλησιαστική του διακονία και στους κληρικούς, τους άρχοντες και τον λαό της πόλεως του Αγρινίου να έχουν την κατ’ άμφω υγεία και όλοι να έχουμε εκκλησιαστικό φρόνημα, σεβόμενοι το συνοδικό και ιεραρχικό πολίτευμα της Εκκλησίας.

Με καύχηση μπορώ να πω, ότι μέσα στη μνήμη και την καρδιά μου το Αγρίνιο συναγωνίζεται τα Ιωάννινα που είναι η γενέτειρα πόλη μου. Στην πόλη αυτήν του Αγρινίου, ήλθα το έτος 1959 και τελείωσα το Παπαστράτειο Γυμνάσιο το έτος 1963 και ύστερα έκανα τις πτήσεις μου στην θεολογική επιστήμη και την εκκλησιαστική διακονία, περιόδευσα το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου, διδάσκοντας ορθόδοξη θεολογία και το ξανασυνάντησα μετά από πολλά χρόνια, ως Τοποτηρητής στους ένδεκα σχεδόν μήνες. Με διάπυρη χαρά θα ήθελα να σας πω, το πως αισθάνομαι ότι είναι το Αγρίνιο.

Το Αγρίνιο, κατ’ αρχάς είναι πονεμένη πόλη, αφού οι γηγενείς κάτοικοί του, μαζί με την ενδοχώρα του, ασχολήθηκαν με την γεωργία, κυρίως με την καλλιέργεια και συλλογή καπνού. Όσοι εργάστηκαν στον τομέα αυτόν, γνωρίζουν τι σημαίνει να φυτεύης καπνά και να ξυπνάς λίγο μετά τα μεσάνυκτα, να τα μαζεύης με τα λυχνάρια, και έπειτα να εργάζεσαι όλη την ημέρα για να αρμαθιάζης τα φύλλα και έπειτα να τα ξηραίνης. Έτσι, αισθάνεσαι τον κόπο, την οδύνη, αλλά και την αδικία από τους εμπόρους οι οποίοι εκμεταλλεύονται τον κόπο σου και τα ξενύχτια σου, γι’ αυτό και εύκολα καταλήγεις σε κοινωνικές επαναστάσεις και αντιδράσεις. Επίσης, εδώ ήλθαν και έζησαν φιλόξενα και οι πρόσφυγες, Μικρασιάτες και Πόντιοι, κρατώντας τις παραδόσεις τους και τον πόνο στην ψυχή τους, και συνυπήρξαν με τον γηγενή πληθυσμό.

Το Αγρίνιο, ακόμη είναι μαρτυρική πόλη, κατά την διάρκεια της γερμανικής κατοχής, αλλά και του εμφυλίου πολέμου. Οι κάτοικοι του Αγρινίου και της περιοχής διακατέχονταν από ελεύθερα και δημοκρατικά φρονήματα και δεν ανέχονταν ναζιστικές νοοτροπίες, που καταπατούν τις ατομικές ελευθερίες. Έτσι, δοκίμασαν τα σκληρά αντίποινα του φασισμού και του ναζισμού με ομαδικές εκτελέσεις πατριωτών, αλλά δοκίμασαν και τις φοβερές συνέπειες του εμφυλίου πολέμου, γιατί μετακινήθηκαν εδώ πληθυσμοί από την ένδοχώρα.

Το Αγρίνιο, επίσης, είναι δημιουργική πόλη. Μέσα από τις κοινωνικές αντιθέσεις οι κάτοικοί του προχώρησαν σε δημιουργικές συνθέσεις, σε ανάπτυξη, σε πρόοδο, σε δημιουργική συνάντηση, σε επιστημονικές επιδόσεις, σε θεολογικές αναζητήσεις. Άλλωστε, ο πόνος, το μαρτύριο, ο σταυρός οδηγεί στην υπέρβαση του θανάτου. Υπήρξαν, βέβαια, και μερικοί που δεν ακολούθησαν αυτήν την πορεία και έμειναν πίσω.

Σε αυτήν την πόλη που συνδυάζει τον πόνο, το μαρτύριο και την δημιουργικότητα είναι πρόκληση να εργασθή κανείς ποιμαντικά, γιατί συνδυάζει όλες τις δυναμικές αντιθέσεις, δηλαδή συνδυάζει την αστική με την αγροτική συνείδηση, την τέχνη με την επιστήμη, την θεολογία με τον ουμανισμό, την κοινωνιολογία με τον υπαρξισμό και πολλά άλλα. Να κάνω και μια δημόσια εξομολόγηση. Πολύ θα μου άρεζε να εργασθώ ποιμαντικά σε μια τέτοια συναρπαστική κοινωνία ωσάν του Αγρινίου. Όμως, αλλού είναι η αποστολή μου, εκεί που με έταξε ο Θεός, διά της Εκκλησίας του.

Σε αυτό το Αγρίνιο η Εκκλησία άνοιξε την αγκαλιά της, ως μάνα στοργική για να καλύψη όλες αυτές τις ποιμαντικές ανάγκες. Δεκάδες και εκατοντάδες εκκλησιαστικοί άνδρες και γυναίκες εργάσθηκαν εκκλησιαστικά, ποιμαντικά και ιεραποστολικά. Τους γνώρισα, όταν, από 5 ετών περίπου, ερχόμουν στην θεία μου Παρασκευή Καραγιάννη, η οποία αφιερώθηκε στον Χριστό και εργαζόταν ιεραποστολικά ως Διευθύντρια Θεραπευτηρίου. Μεταξύ αυτών ήταν και ο αείμνηστος Ηλίας Ξένος, μετέπειτα Αγιορείτης μοναχός Σπυρίδων Νεοσκητιώτης. Δεν μπορώ να αναφερθώ διεξοδικά σε δεκάδες ανθρώπους που πρόσφεραν τον εαυτό τους με ανιδιοτέλεια για τους πονεμένους άνθρώπους, τους οποίους ξέρετε εσείς, κυρίως γνωρίζει ο Θεός.

Αλλά από όλους τους κεκοιμημένους ξεχώρισαν τρεις λευιτικές μορφές, που εκφράζουν τρεις τρόπους εκκλησιαστικής ποιμαντικής διακονίας στο Αγρινίο.

Ο πρώτος, όχι αξιολογικά, αλλά εκκλησιαστικά, ήταν ο Αρχιμ. Βενέδικτος Πετράκης, ο Μετσοβίτης Παπάς, που ύστερα από την δράση του στα Ιωάννινα ως Ιεροκήρυξ και ύστερα από τους ηρωικούς αγώνες του ως στρατιωτικός Ιερεύς στον ελληνοιταλικό πόλεμο ήλθε στο Αγρίνιο, σε μια αναστατωμένη κοινωνία. Εργάσθηκε ως φλογερός Ιεροκήρυκας, ως ζηλωτής Κληρικός, ως στοργικός πνευματικός πατέρας, με εξομολόγηση και κοινωνική προσφορά.

Ο δεύτερος ήταν ο Πρωτ. Αθανάσιος Παπαποστόλου, ο γλυκύς Εφημέριος σε αυτήν την Ενορία, ο οποίος διέπρεψε στο ενοριακό και διοικητικό του έργο, ως Αρχιερατικός Επίτροπος, με προσφορά δυναμική μέσα στον ενόριο εκκλησιαστικό χώρο της Εκκλησίας, αναζητώντας το πλανώμενο πρόβατο.

Και ο τρίτος στην σειρά, αλλά πρώτος στην συνείδηση του λαού, ήταν ο γεμάτος από Χριστοειδή αγάπη Αρχιμ. Απόστολος Φαφούτης, εξ εγγάμων, ο γνωστός Παπα-Αποστόλης, που ένωνε όλα τα διεστώτα, που αγαπούσε τους πάντες, μικρούς και μεγάλους, πλούσιους και πτωχούς, δεξιούς, κεντρώους και αριστερούς, ενθέους και αθέους, που έδειχνε αυτό το ασυμβίβαστο στους συμβιβασμούς, το αντίθετο στους ευσεβισμούς και τους αποκλεισμούς. Ο Παπα-Αποστόλης ήταν ο γνήσιος Ρουμελιώτης Παπάς, που έμεινε στην συνείδηση του λαού ως άγιος, ο οποίος εξέφραζε τον ορισμό που έδωσε ο Ντοστογιέφσκι για τον Στάρετς, δηλαδή Γέροντα, ότι Στάρετς είναι αυτός που αγαπά περισσότερο αυτόν που αμάρτησε περισσότερο. Και είναι εντυπωσιακό ότι γι’ αυτόν σας μίλησε στην Πλατεία ο αγαπητός μου Δήμαρχος Αγρινίου κ. Γεώργιος Παπαναστασίου, χωρίς να έχουμε συνεννοηθή.

Αυτούς τους τρεις τύπους Κληρικών ακολούθησαν στην συνέχεια άλλοι Κληρικοί και ο καθένας με τα χαρίσματά του προσέφερε στον λαό το περιεχόμενο της αγάπης του Χριστού και της Εκκλησίας.

Έτσι αισθάνομαι το Αγρίνιο, αφού το γνώρισα σε πολλές φάσεις της σύγχρονης ιστορίας του. Αυτό το Αγρίνιο ελπίζω ότι θα αγαπήσετε, Σεβασμιώτατε, και θα σας αγαπήση και αυτό. Θα αγαπήσετε τον ταπεινό και πονεμένο άνθρωπο, και σε αυτό θα σας βοηθήση το ευπροσήγορο του χαρακτήρος σας. Και επειδή προηγουμένως θυμήθηκα τον Ντοστογιέφσκι θα ήθελα να αναφέρω τα λόγια που ο ίδιος ο Ντοστογιέφσκι βάζει στο στόμα του πάτερ Ζωσιμά. Δίδασκε ο Στάρετς Ζωσιμάς:

«Αγαπάτε τον κοσμάκη του Θεού. Δεν είμαστε δα αγιότεροι εμείς απ’ αυτούς που ζούν μες τον κόσμο… Μη μισείτε εκείνους που σας αποδιώχνουν, που σας λοιδορούν, που σας βρίζουν, που σας συκοφαντούν. Μη μισείτε τους αθειστές, τους δασκάλους του κακού, τους υλιστές, ακόμα και τους μοχθηρούς απ’ αυτούς όχι μονάχα τους αγαθούς, γιατί υπάρχουν ανάμεσά τους πολλοί αγαθοί και ιδιαίτερα στην εποχή μας. Να τους μνημονεύετε στις προσευχές σας και να λέτε: Σώσον Κύριε, εκείνους που δεν έχουν κανέναν να προσευχηθεί για χάρη τους, σώσον κι εκείνους που δεν θέλουν να σου απευθύνουν προσευχές. Και να προσθέτετε αμέσως: Δε σε παρακαλώ, Θεέ μου, από περηφάνεια γιατί και γω ουτιδανός είμαι, πολύ περισσότερο όλων των άλλων».

Και συνεχίζει ο Στάρετς Ζωσιμάς, κατά τον Ντοστογιέφσκι:

«Αδελφοί μου, μη σας τρομάζουν οι αμαρτίες των ανθρώπων, αγαπάτε τον άνθρωπο ακόμα και μες στην αμαρτία του, γιατί αυτή η αγάπη είναι το ομοίωμα της αγάπης του Θεού κι αποτελεί την ανώτερη αγάπη επί της γης. Αγαπάτε τη δημιουργία του Θεού και την ολότητά της μα και στο κάθε κομματάκι. Αγαπάτε το κάθε φυλλαράκι, την κάθε αχτίδα του Θεού. Αγαπάτε τα ζώα, αγαπάτε τα φυτά, αγαπάτε το κάθε τι. Όταν θα αγαπήσεις το κάθε τι, θ’ ανακαλύψεις μέσα σ’ αυτά τα πράγματα το μυστικό του Θεού. Και μια και θα το ανακαλύψεις, θα το κατανοείς όλο και πιο πολύ με την κάθε μέρα που θα περνάει. Και στο τέλος θ’ αγαπήσεις όλο τον κόσμο με μια ακέραια, παγκόσμια αγάπη… Ν’ αγαπάτε ιδιαίτερα τα παιδάκια γιατί κι αυτά είναι αναμάρτητα, σαν τους αγγέλους, και ζούνε για να μας δίνουν χαρά, για να εξαγνίζουν τις καρδιές μας και είναι σαν μια υπόδειξη για μας. Αλλοίμονο σ’ όποιον προσβάλει ένα παιδί».

Πόσο επίκαιρος είναι αυτός ο λόγος του Ντοστογιέφσκι, που πρέπει να μας αγγίζει βαθειά στην καρδιά μας, για να αποκτήσουμε την κατά Θεόν καθολική αγάπη.

Αυτό θέλει το Αγρίνιο στο οποίο έρχεσθε, Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Δαμασκηνέ, αυτό θέλουν οι Αγρινιώτες, και ελπίζω ότι θα του το προσφέρετε με τα χαρίσματα που σας διακρίνουν, γιατί αυτά μάθατε κοντά στον Γέροντά σας, Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Δημητριάδος κ. Ιγνάτιο.

Καλώς ήλθατε, Σεβασμιώτατε, στο Αγρίνιο «το εμόν», το πονεμένο, το μαρτυρικό, αλλά και το δημιουργικό Αγρίνιο, που χρειάζεται έναν Παπα-Αποστόλη για να ενώση όλους μέσα στην μητρική αγκαλιά της Εκκλησίας που ξέρει να αγαπά όλους και καθέναν ξεχωριστά.

Καλώς ήλθατε, αγαπητέ μας Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Δαμασκηνέ. Ευλογημένη να είναι η είσοδός σας σε αυτήν την πόλη, με την τιμή του Επισκόπου, που είναι εις τύπον και τόπον Χριστού, ο Οποίος αναζητά το πλανώμενον πρόβατο και είναι Ιατρός των ανθρώπων, ως Καλός Σαμαρείτης, και έχετε μπροστά σας την μεγάλη πρόκληση να ενθρονισθήτε στην καρδιά όλων των Αγρινιωτών, που είναι πρόκληση μιάς ολόκληρης ζωής. Αμήν. Άξιος.

Παρακαλώ να δεχθήτε ως δώρον, κάτι το οποίον είναι ο,τι πολύτιμον έχω, την εικόνα του Γέροντός μου, αγίου Καλλινίκου Εδέσσης, του Αιτωλού που έχει επάνω της απότμημα του ιερού λειψάνου του, για να σας προστατεύη και να σας εμπνέει, γιατί, εδώ στο Αγρίνιο τον γνώρισα και τον ακολούθησα πιστά έως του θανάτου του, νομίζω και μετά την ένδοξη κοίμησή του».

Δείτε περισσότερες εικόνες εδώ.