Σαν «μικρή χώρα», πράγματι, δεν πρωτοπορήσαμε : «Είναι ίδιον των μικρών κρατών, να χρεοκοπούν και κάποια στιγμή να καταστρέφονται» θεωρούσε πριν, περίπου, ένα αιώνα ο τεχνίτης της πολιτικής, της ανάλυσης, των διεθνών συσχετισμών και ελιγμών (για κείνη την εποχή), Ελευθέριος Βενιζέλος. Και έκαμε την προσπάθειά του να καταστήσει πραγματικότητα την «Μεγάλη Ελλάδα», ώστε, ποτέ πια η «μικρά Ελλάς» να μην εκβιάζεται ελέω του μεγέθους της, του πληθυσμού της και της φτωχής και πολυδιασπασμένης ενδοχώρας της. Πλην, όμως, απέτυχε – και απέτυχε οικτρά : αυτή – τούτη ήταν τελικά και η αρχή μιας συνεχούς, από τότε και μέχρι της μέρες μας, απομείωσης, σμίκρυνσης και υποτίμησης της «μεγάλης» αλλά, -φευ, και «μικράς» πατρίδος. Έκτοτε, ποτέ δεν ξαναβρήκαμε το μεγάλο ορίζοντα. Τούτος, χάθηκε ολωσδιόλου μέσα στο πυκνό αγιάζι των γεγονότων, των καταστροφών που ακολούθησαν και μιας πικρής- πικρότατης ομφαλοσκόπησης και εσωστρέφειας (*), που μας διέλυε περαιτέρω.
Όθεν, ο «ευτελισμός», η «ταπείνωση» και η «παρακμή» που στις μέρες μας πολλοί θεωρούν, (και μιλάνε πάλι για την μείζονα ανάγκη και αναγκαιότητα ενός «πολιτισμικού σοκ» ή μιας «νέας μεγάλης ιδέας»), χτυπούσαν την πόρτα της Ελλάδας από πολύ πριν. Και μείς όχι μόνο δεν τις ακούσαμε (!), αλλά ούτε καν τις αντιληφθήκαμε. Κοιμισμένοι ή ξύπνιοι, εμφορούμενοι από το ατομικό ευδαιμονισμό, σωτηρία και, πάνω απ’ όλα, την εσωτερική στρέβλωσή μας, δημιουργήσαμε μια ιδεοληπτική και, εν πολλοίς, αυτιστική κοινωνία. Κοινωνία, δηλαδή, χωρίς κοινό : χωρίς αρχές, χωρίς κανόνες, που το μόνο που την ενδιέφερε ήταν να έχει δικαιώματα : να μην έχει υποχρεώσεις. Έτσι, σιγά – σιγά (αποκοιμισμένοι ή ξύπνιοι τώρα πια είναι αδιάφορο), οδηγηθήκαμε σε μια ιδιότυπη, αλλά, ουσιαστική περιφρόνηση και, οιονεί, λησμονιά της πατρίδας μας. Μια καθολική απαξίωση που, σήμερα, ήρθε η ώρα να αποδώσει τους καθαρτήριους λογαριασμούς της, τόσο, σε μας, όσο, και στα παιδιά μας. Κι αυτό δεν θα το αποφύγουμε με τίποτα. Η τιμωρία μας θα είναι η κάθαρσή μας! H τιμωρία και η κάθαρσή μας θα είναι εν τέλει και το «πολιτισμικό σοκ» που αναζητούν οι επαΐοντες! Για τούτο (τώρα), η σιωπή είναι πιο αξιοπρεπής στάση και συμπεριφορά από τις άηχες κραυγές και οράματα που δείχνουν πάλι στο πουθενά…
(*)Ως τελευταία πράξη εξωστρέφειας (ή εξόδου από την επώδυνη ομφαλοσκόπησή μας), ασφαλώς, μπορούμε να θεωρήσουμε την ένταξή μας στα ευρωπαϊκά θέσμια. Η ρυθμική μεταλλαγή όμως του ευρωπαϊκού οράματος (των παλαιών πολιτικών της Εσπερίας), σε χρηματοοικονομικό παιχνίδι επιβολής ισχύος δεν άφησε και πολλά – πολλά περιθώρια υλοποίησης αυτής – τούτης της ελπίδας.
Πηγή: ΜATRIX 24.gr