Η νίκη του Παναιτωλικού «ανήκει» σε όλο τον οργανισμό του

Ο Παναιτωλικός βγήκε αλώβητος από τον «τελικό» της Καισαριανής και τα όσα διαδραματίστηκαν τις τελευταίες ημέρες στο club αποτυπώνουν τι μπορεί να πετύχει. Οι πάντες, διοίκηση, παίκτες, στελέχη, προπονητικό επιτελείο και κόσμος διαχειρίστηκαν άψογα την κατάσταση.

Λένε πως «η νίκη έχει πολλούς “μνηστήρες”. Η ήττα συνήθως έναν», κάτι που χρησιμοποιείται σε μεγάλο βαθμό και πολλαπλά επίπεδα. Είθισται δε να λογίζεται και ως… εγχειρίδιο αποποίησης ευθυνών, αφού στις χαρές συμμετέχουν αρκετοί ενώ στις «στραβές» αναζητείται ο βασικός υπεύθυνος, ακόμη και με την ιδιότητα του… αποδιοπομπαίου τράγου.

Μέχρι εδώ όλα καλά και ξεκινήσαμε με τα παραπάνω θέλοντας να δούμε πίσω από την κουρτίνα της χθεσινής (13/4) νίκης του Παναιτωλικού επί της Κηφισιάς. Αν ήταν απλά κάποιο παιχνίδι από τα πολλά μέσα στη σεζόν ίσως και να μην γράφονταν αυτές οι λέξεις, όμως στην προκειμένη περίπτωση μιλάμε για έναν «τελικό». Εφόσον έχαναν τα «καναρίνια» τότε θα βρίσκονταν με το 1,5 πόδι στη Super League 2, όμως χάρις στο 1-0 που επικράτησαν βγήκαν από την επικίνδυνη ζώνη και ορίζουν την τύχη τους.

Που θέλουμε να καταλήξουμε λοιπόν; Ακούγεται ως κλισέ σε ανάλογες/αντίστοιχες περιπτώσεις να ειπωθεί «δεν υστέρησε κανείς», «έκαναν κατάθεση ψυχής» και άλλα παρεμφερή, πιστέψετε μας όμως στην προκειμένη το αποτέλεσμα της Καισαριανής ήταν απόρροια μίας ομαδικής δουλειάς, εντός και εκτός αγωνιστικών χώρων και ναι, αυτή η νίκη διαθέτει δικαίως πολλούς «μνηστήρες» αν και όλοι καταλήγουν σε έναν και μόνο. Ποιον; Ευρύτερα τον οργανισμό Παναιτωλικό.

Ας καταγράψουμε τι έγινε την περασμένη εβδομάδα στο Αγρίνιο, στα ενδότερα του Emileon, στις αρχές της Λεωφόρου Συγγρού και στην Εθνικής Αντιστάσεως, τόσο εντός του αγωνιστικού χώρου όσο και στα γύρω νταμάρια.

Γιατί λοιπόν αυτό το αποτέλεσμα ανήκει σε όλους; Δείτε το με τυχαία σειρά…

-Στους παίκτες. Λογικό και για δύο λόγους. Εκαναν μία εξαιρετική εμφάνιση, ζήτημα να απειλήθηκαν 1-2 φορές και αν το άγχος δεν «βάραινε» τα πόδια τους, ίσως το σκορ να ήταν ακόμη μεγαλύτερο. Ακούγεται κλισέ να ειπωθεί πως δεν υπάρχει κάποιος που να υστέρησε. Τετριμμένο όντως, αλλά είναι εντελώς πραγματικότητα, αν και οι Λιάβας, Ταμπίτζε, Πέρες παίρνουν ένα credit παραπάνω. Ομως δεν υπήρχε παίκτης που να παίρνει έστω τη βάση. Να πεις ότι αυτός ήταν κάπως flat, κάτι. Απαντες ανταποκρίθηκαν πλήρως στον ρόλο και το έργο που τους ανατέθηκε. Αυτά για τα 98 λεπτά του γηπέδου, μαζί με τις καθυστερήσεις.

Την ίδια στιγμή ωστόσο αποδίδεται ένα μεγάλο respect σε εκείνους και για όσα συνέβησαν από το βράδυ του περασμένου Σαββάτου και ύστερα από την ήττα στον αγώνα με τον Βόλο, ως και το χθεσινό απόγευμα που άρχισε ο «τελικός». Η πνευματική τους διαχείριση ήταν εξαιρετική. Οι «παλιοί» όπως οι Μπακάκης, Οικονόμου, Λιάβας, Μαλής, Μαυρίας, Καρέλης έδωσαν το «σύνθημα». Αρκεί να έβλεπε κάποιος τον Μπακάκη ή τον Καρέλη λίγο πριν η αποστολή αναχωρήσει από το ξενοδοχείο για το γήπεδο και ενώ ήξεραν πως δεν θα ξεκινούσαν. Αρκούσε. Δεν ήταν τυχαία η εικόνα και το πάθος όλων. «Ή εμείς ή εμείς», ψιθυρίζονταν. Οσο δε για την ατάκα του Λιάβα στο φινάλε άκρως… αποκαλυπτική. «Είναι το αγαπημένο μας σύνθημα. “Ενάντια σε όλους μην ξεχνάς, γεννήθηκες για να τους πολεμάς”. Ο Παναιτωλικός θα μείνει στην κατηγορία».

Ολοι οι ξένοι που βρίσκονται λίγους μόνο μήνες στο club είχαν αντιληφθεί τι διακυβεύονταν. Πέρναγες όλες αυτές τις ημέρες από δίπλα τους και μόλις τους κοιτούσες το έλεγαν μόνοι τους. «Μην πεις κάτι. Ξέρω για το Σάββατο». Ακόμη και λίγες ώρες πριν τη σέντρα υπήρχαν σχετικές κουβέντες, λες π.χ. ο Χουάνπι κατάγονταν από το Μεσολόγγι, ο Λομόνακο από την Κατούνα, ο Πέρες από την Ανάληψη, ο Τσάβες από το Γραμματσούλι και ο Τορεχόν από την Κάτω Μαμουλάδα. Οσο για τους Ζοάο Πέδρο, Ταμπίτζε έδειχναν σα να έχουν μεγαλώσει στο Αγρίνιο και πήγαν εκεί σχολείο Φ. Ντουάρτε δεν τίθεται ζήτημα… Αγρινιώτης είναι. Ηταν τέτοια η ψυχολογική τους κατάσταση.

Συνάμα μαζί στην αποστολή βρίσκονταν και παίκτες που δεν υπολογίζονταν. Ο Μλάντεν για παράδειγμα που έμαθε την Παρασκευή το πρωί πως τιμωρήθηκε με πέντε αγωνιστικές για την αποβολή του στον Βόλο ήταν με φόρμα κανονικά και αν δεν το ήξερες, θα νόμιζες πως υπολογίζονταν για βασικός. Ο Μπαλντατσάρα είδε το παιχνίδι από την απέναντι εξέδρα. Μπορεί να ξεχνάμε κάποιον ή κάτι αυτή τη στιγμή αλλά η ουσία είναι πως τα «κυανοκίτρινα» αποδυτήρια πήραν άριστα.

-Στον κόουτς και τους συνεργάτες του. Ο Παναιτωλικός κέρδισε ένα τεράστιο ντέρμπι με 1-0, το σκορ τον αδικεί και παρουσιάστηκε πανέτοιμος. Φυσικά και το πιστώνεται ο Γιάννης Πετράκης και το τιμ του. «Διάβασε» το ματς, οι αλλαγές του βοήθησαν, οδήγησε το παιχνίδι εκεί που ήθελε, ενώ «εγκλώβισε» όλα τα ατού του αντιπάλου του. Παράλληλα συνέβαλε και στην πνευματική προετοιμασία της αναμέτρησης, που είναι εξίσου σημαντική. Μέσα του μπορεί να «έλιωνε» από το άγχος, αλλά απ’έξω και με τα λεγόμενά του φρόντιζε να μην το μεταδίδει σε κανέναν.

-Διοίκηση. Διαχειρίστηκε την όλη κατάσταση εξαιρετικά. Πήρε 10 με τόνο. Απέφυγε να φορτώσει με έξτρα πίεση το ποδοσφαιρικό τμήμα και δεν έδειξε σημάδια πανικού. Ο λόγος; Από τα υψηλά κλιμάκια μέχρι και τον τελευταίο στα σχετικά πόστα παρατηρείται πλήρης εμπιστοσύνη σε παίκτες και προπονητές. Στο πλαίσιο αυτό άλλωστε έστειλαν και το «μήνυμα» ξεκινώντας με πρόωρες ανανεώσεις κτλ. «Είμαστε εδώ και σας πιστεύουμε», το μοτό. Ναι υπήρχε άγχος και πίεση, λογικό όμως αυτό δεν περνούσε προς τα έξω. Από το Emileon έκαναν ακριβώς ότι έπρεπε. Χωρίς περαιτέρω λεπτομέρειες, δεν χρειάζονται. Τα βουρκωμένα πρόσωπα αμέσως μετά τη λήξη του αγώνα, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας… μιλούσαν από μόνα τους. Μόνο τότε «έσπασαν».

-Στελέχη. Ο Παναιτωλικός έχει το «προνόμιο» να διαθέτει στο οργανόγραμμά του, διοικητικό ή προπονητικό, παίκτες που έχουν φορέσει τη φανέλα της ομάδας και ξέρουν το dna της. Δεν υπάρχει λόγος να μπούμε σε ονοματολογία, όλοι ξέρουν. Λαμβάνουν εξίσου το credit της διαχείρισης. Το έβλεπες στο μάτι τους, σα να ήταν έτοιμοι να μπουν να παίξουν αυτοί. Οσο πάθος υπήρχε στον αγωνιστικό χώρο, ανάλογο παρατηρούνταν και στον πάγκο. Αλλά και όλη την εβδομάδα με συνομιλίες, βίντεο που χαζεύονταν από πολλούς σε στιγμές χαλάρωσης/περισυλλογής αλλά και τα social media έδωσαν το στίγμα. Ακροβατούσαν στη λεπτή γραμμή μεταξύ της ιδιοσυγκρασίας του ποδοσφαιριστή και του ρόλου που έχουν πια και πήραν άριστα. Για να το κλείσουμε σε επίπεδο διοίκησης και ευρύτερα στελεχών γιατί είναι και άνθρωποι χαμηλών τόνων, έκαναν ότι έπρεπε όπως έπρεπε.

-Κόσμος. Ας έρθουμε στη θέση του απλού φιλάθλου. Λίγο πριν τη σέντρα των αναμετρήσεων της περασμένης αγωνιστικής ο Παναιτωλικός βρίσκονταν πάνω από την επικίνδυνη ζώνη, είχε ματς στο Αγρίνιο με τον Βόλο και η Κηφισιά εκτός στην Τρίπολη. Προέρχονταν δε από νίκη επί του Πανσερραίκού και ισοπαλία στους «Ζωσιμάδες» και το mood ήταν κάτι παραπάνω από καλό. Η ήττα (1-0) όμως στο δικό του παιχνίδι σε συνάρτηση με τη νίκη της Κηφισιάς επί του Αστέρα τον έστειλε στην επικίνδυνη ζώνη και με την πλάτη στον τοίχο. Ο κόσμος όμως ήταν εκεί. Μετά το φινάλε του προηγούμενου παιχνιδιού στήριξε τους παίκτες και όλη την εβδομάδα τους ντόπαρε σχετικά. Μέχρι που φτάσαμε στο χθες και τον αγώνα της Καισαριανής. Αποθέωσαν την αποστολή στο ξενοδοχείο που είχε καταλύσει όταν και έφυγε για το γήπεδο και μετά… ακροβολίστηκαν στα βουνά γύρω από το «Μιχάλης Κρητικόπουλος» και έστησαν τη δική τους εξέδρα. Υστερα περίμεναν το πούλμαν να αποχωρήσει, όπου και ζήτησαν τη νίκη στην Τρίπολη ώστε να έρθει ακόμη πιο κοντά ο στόχος της παραμονής. Ο Παναιτωλικός έπαιξε στην Καισαριανή με… 12 και αυτό φάνηκε μέσα στις τέσσερις γραμμές.

Το συμπέρασμα τώρα. Τα «καναρίνια» αποδείχθηκαν die hard, κάτι που πιστώνεται σε όλους. Στην αναμέτρηση κόντρα στην Κηφισιά δεν έπαιξαν 15 παίκτες – τόσοι χρησιμοποιήθηκαν ως βασικοί ή ως αλλαγή – αλλά μία ομάδα σαν «γροθιά», που είχε στο πλευρό και τον κόσμο της. Υπαρκτά στο μέτρο του δυνατού και για όσους… πήραν τα βουνά, νοερά με τα όσα προηγήθηκαν στην πόλη. Στην Καισαριανή έπαιξε όλος ο οργανισμός Παναιτωλικός, από τον ισχυρό του άνδρα Φώτη Κωστούλα μέχρι ένα παιδί σκάρτων 10 ετών που το είδαμε μαζί με τον πατέρα του στα νταμάρια. Και κέρδισε ένα ματς που είχε χαρακτήρα «τελικού» και λογίζονταν ως τα πιο κομβικά της πορείας του στον χρόνο.

Ακόμη όμως δεν κρίθηκε τίποτα και στο club το γνωρίζουν καλά, άπαντες από τον πρώτο ως τον τελευταίο. Απομένουν τρεις «τελικοί». Ωστόσο τα όσα συνέβησαν τις τελευταίες ημέρες και κυρίως την 13η Απριλίου, απέκτησαν περίοπτη θέση στην ιστορία των «κυανοκίτρινων».

Γιώργος Ντυμένος- gazzetta.gr