Η Ελλάδα το 2024: Mε το βλέμμα στο μέλλον ή επιστροφή στις δεκαετίες του ‘50 και του ‘60;
Γράφει ο Θωμάς Στάππας*
Πρόσφατα ο πρωθυπουργός δήλωσε ότι “έχουμε τις βάσεις για να επαναλάβουμε το οικονομικό θαύμα του 1950 και 1960”.
Μα τότε, θα αναρωτηθεί κανείς, η Ελλάδα έβγαινε κατεστραμμένη από ένα πόλεμο…
Και πως θα γίνει ξανά αυτό το οικονομικό θαύμα; Εάν βέβαια έγινε τότε…
Και αλήθεια πόσες και τι είδους θυσίες “κοστίζουν” συνήθως τα οικονομικά θαύματα;
Η μεταμνημονιακή Ελλάδα, ακούμε ότι, είναι μια χώρα – ευκαιρία για επενδύσεις.
Ισχύει ότι οι μισθοί είναι χαμηλοί, το εργατικό δυναμικό εξειδικευμένο και καταρτισμένο, τα ακίνητα φθηνά (για τους ξένους).
Άρα ναι, είναι ευκαιρία, αλλά για ποιους ;
Η επενδυτική βαθμίδα που κέρδισε η χώρα θα φέρει (για ποιους;) χαμηλότοκο δανεισμό, αλλά οι τράπεζες εξακολουθούν να μην δανείζουν χαμηλότοκα τα νοικοκυριά.
Η ακρίβεια δαγκώνει (το είπε και αυτό ο ίδιος ο πρωθυπουργός)…
Ο πληθωρισμός, η ενεργειακή κρίση και τα υπέρογκα κόστη στέγασης εξαφανίζουν τα μικρά και μεσαία εισοδήματα.
Η δικαιοσύνη αργεί, η δημόσια υγεία νοσεί, η κοινωνική πρόνοια απουσιάζει, η δημόσια παιδεία φθίνει,
Ο κοινωνικός αποκλεισμός μεγεθύνεται.
Οι άνθρωποι είναι όλο και περισσότερο φοβισμένοι (οι πολλοί).
Οι άνθρωποι φοβούνται γιατί δεν έχουν να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους, το νοίκι τους.
Φοβούνται γιατί γίνεται ήδη πόλεμος δίπλα μας ενώ και μια νέα φάση “Ψυχρού Πολέμου” παγκόσμια έχει ξεκινήσει.
Φοβούνται για τα παιδιά τους που πάνε στο σχολείο, που πάνε στο γήπεδο.
«Το οργανωμένο έγκλημα έχει γιγαντωθεί, οι δολοφονίες και οι βομβιστικές επιθέσεις έχουν γίνει ρουτίνα ή περνούν στην πρωτοφανή κατηγορία των «ανεξιχνίαστων ξεκαθαρισμάτων λογαριασμών». Η βία ανάμεσα σε εφήβους έχει πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Η τρομοκρατία επανέρχεται». (Καθημερινή, κύριο άρθρο, 23.12.2023).
Φοβούνται τι θα γίνει αν αρρωστήσουν.
Φοβούνται πως η δικαιοσύνη κοστίζει και είναι για λίγους.
Και η απάντηση σε αυτά; Και ένα επικοινωνιακό αφήγημα οικονομικής επιτυχίας (για πόσους άραγε;) με ισχυρές δόσεις νεοφιλελευθερισμού (με επιδόματα!) και διάθεση για “μεταρρυθμίσεις”.
Θέλουμε τις μεταρρυθμίσεις, στην κατεύθυνση βελτίωσης της ποιότητας ζωής μας, δεν θέλουμε ξανά Τέμπη, Θεσσαλία, Ρέντη,
θελουμε τις επενδύσεις στη χώρα (και στην εκπαίδευση ακόμη),
θέλουμε τον τουρισμό, θέλουμε δουλειές (καλά αμειβόμενες),
θέλουμε όμως δημόσια παιδεία και δημόσια δωρεάν υγεία,
θέλουμε κοινωνική πρόνοια για τους αδύναμους.
Θέλουμε ασφάλεια και κράτος δικαίου γιατί (όπως έγραψε στο ίδιο άρθρο η Καθημερινή) “χωρίς αυτά καμία χώρα δεν πάει πολύ μακριά” και θα συμπλήρωνα καμία Δημοκρατία δεν πάει πολύ μακριά.
Τα παραδείγματα στην Ιστορία (και της χώρας μας) είναι πολλαπλά (και το ‘50 και το ΄60). Ας μην επαναληφθούν.
Η καταπολέμηση κάθε μορφής βίας, με ισχυρή πολιτική βούληση και η ενίσχυση της κοινωνίας και της Δημοκρατίας, είναι αναγκαία στην Ελλάδα του σήμερα και προαπαιτούμενα για την Ελλάδα του 2030 και του 2040.
Καλή Χρονιά σε όλες και όλους.
*Θωμάς Στάππας, M.Eng, MBA
Απόφοιτος Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου
και Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών
