«Γυναικοκτονία, ένα καθημερινό έγκλημα»

Γράφει η Κατερίνα Σχισμένου

Γυναικοκτονία, ένα καθημερινό έγκλημα που φιγουράρει με κάθε του λεπτομέρεια πια στην βάρβαρη καθημερινότητά μας όλο και πιο συχνά. Και γίνεται τόσο συχνά πια που όταν ακούμε, για μια νέα γυναικοκτονία να συμβαίνει με κάθε διεστραμμένη και απίστευτη μορφή σχεδόν, μετά από λίγο την προσπερνούμε σα να ήταν μια τυπική πράξη. Ένα ξέσπασμα βίας επάνω στο γυναικείο σώμα, τόσο συνηθισμένο πλέον που ακόμη και οι «αρχές» δεν αντιδρούν. Χαύνωση και απραξία, σε ό,τι συμβαίνει δίπλα μας που αύριο μπορεί να συμβεί και στη δική μας αυλή, σε μας τις ίδιες, τόσο συχνό είναι πλέον.

Αναρωτηθήκαμε άραγε το γιατί; Σκεφτήκαμε τις ρίζες που βρίσκονται όχι μόνο στην πατριαρχία και την πατριαρχική δομή της τόσο κοιμισμένης και βαριάς ελληνικής και όχι μόνο κοινωνίας μας που ακόμη και ο αρμόδιος να κωφεύει ή να μην αντιδρά; Γιατί; Γιατί έχει αλλοτριωθεί κι αυτός όπως όλοι μας. Ποια είναι η λειτουργία του κάθε οργάνου της τάξης; Εμφανίστηκαν διάτρητες πόρτες και παράθυρα στο νόμο; Δεν είχαν εμφανιστεί σε άλλες πρόσφατες γυναικοκτονίες όπως αυτής της Θεσσαλονίκης, της Ελένης στη Ρόδο σε κάθε τόπο μικρό και μεγάλο σε κάθε σπίτι που δεν παίζει ρόλο το επίπεδο το οικονομικό ή εκπαίδευσης. Είναι πλέον ένα φαινόμενο που όσο κι αν μας σοκάρει στιγμιαία μας αφήνει τελικά αδιάφορους.

Ποιος γυναικείος σύλλογος πήρε θέση ή διαμαρτυρήθηκε; Ποια κοινωνία ή κοινωνικός οργανισμός, σύλλογος, δομή ταρακουνήθηκε; Ποια πολιτική κυρία απ΄ όσες προεκλογικά ευαγγελίζονταν και φρουρούσαν τα γυναικεία δικαιώματα είπε έστω το παραμικρό; Ποια ή ποιος είπε τι; Σιωπή. Τελικά η ροζ σημαία μας ενόχλησε… Η σιωπή των πολλών προετοιμάζουν το αυριανό έγκλημα. Την επόμενη γυναικοκτονία που θα γίνει είδηση και πάλι σιωπή. Η μήπως είναι πολλά τα θλιβερά και προτιμούμε πλέον τους χορούς και τις φωτογραφήσεις σε όμορφες στιγμές θορύβων. Και ημέρα της γυναίκας που μαζί με το καρναβάλι πάει καλά, ταιριάζει! Η σιωπή κυριαρχεί. Μια ακόμη γυναίκα χάθηκε!