«Φασίστες όλων των χωρών, ενωθείτε!»…

Εις πείσμα των καιρών και όλων των παράδοξων «ανατροπών – μεταλλαγών» που συμβαίνουν (θαρρείς, ακόμη και στα πολιτικά γκράφιτι των κεντρικών παράδρομων υπάρχει, οιονεί, μια μετάλλαξη -το αρχέτυπο και σωστό, πάντως, σύνθημα : «Προλετάριοι όλων των χωρών, ενωθείτε!» το χρησιμοποίησαν για πρώτη φορά οι Κ. Μαρξ και Φ. Ένγκελς· ως πολιτική συμπύκνωση – μήνυμα του «Κομμουνιστικού Μανιφέστου» που οι ίδιοι είχαν συντάξει και είδε το φώς το 1850), βρίσκουμε απροσδόκητα συνοδοιπόρο μας, έναν «προφήτη» – διανοούμενο για όλη την μεταπολεμική ευρωπαϊκή σκέψη και, βέβαια, γνωστό αιρετικό κινηματογραφιστή, τον Πιέρ Πάολο Παζολίνι (1922 – 1975)· ο οποίος, ως άλλος γητευτής του χρόνου και των λέξεων, αναδύει με τρομακτική διαύγεια, ήδη, από τα μέσα του ’60, τα εξής καταπληκτικά (: από το πολιτικό ποίημα : «Μια απελπισμένη ζωντάνια» που δείχνει να μην αντιλαμβάνεται και να μην κατανοεί τέτοιου είδους εξελίξεις σαν «ανατροπές»· αλλά, να τις θεωρεί, εν πολλοίς, ως συνέχεια λαθών, σκόπιμων στρεβλώσεων ή, ακόμη, και συντονισμένης απάτης):

Του ΣΠΥΡΟΥ  ΤΑΓΚΑ

(…) «Αν τώρα επιβιώνει η Αναλογική

Και έχει  περάσει η μόδα της Λογικής

(μαζί και η δικιά μου:

Κανείς δεν μου ζητά πια ποίηση), υπάρχει

Η Ψυχαγωγική

(εις πείσμα της δημαγωγίας

Που πάντα είναι περισσότερο κυρία

Της  Καταστάσεως).

Γι’ αυτό

Μπορώ να γράφω για θέματα και θρήνους

Ακόμη και Προφητείες

Σαν πολιτικός ποιητής , α, ναι, πάντα!»

Και ακριβώς παρακάτω -στο ίδιο πάντα κείμενο-, ο γητευτής· συνεπαίρνει καθολικά με την ακριβή και αλάνθαστη  πρόρασή του :

«Όσο για το μέλλον, άκου :

Οι γιοί σου οι Φασίστες

Θ’ απλώσουνε πανιά

Για τους κόσμους της Νέας Προϊστορίας.

Εγώ θα στέκομαι εκεί,

Σαν κάποιος που ονειρεύεται τον χαμό του

Στις όχθες της θάλασσας

Απ’ όπου ξεκινά η ζωή.

Μόνος, ή σχεδόν μόνος,  στην παλιά παραλία

Ανάμεσα σε χαλάσματα αρχαίων κοινωνιών,

Τη  Ραβέννα                    

Την Όστια, ή την Βομβάη – είναι το ίδιο –

Με θεούς που ξεφλουδίζουν, προβλήματα παλιά

όπως η πάλη των Τάξεων –

Που

Διαλύονται…

Σαν ένας Παρτιζάνος

Που πέθανε πριν το Μάη του ’45

Θ’ αρχίσω σιγά – σιγά ν’ αποσυντίθεμαι

Μέσα στο εκτυφλωτικό φως της θάλασσας,

Ποιητής και πολίτης ξεχασμένος» (…).

«Η απελπισμένη ζωντάνια», έτσι, για την ιστορία, ως ποίημα αποτελεί μέρος – ενότητα, της ποιητικής συλλογής : «Ποίηση σε σχήμα Ρόδου»* που παρουσιάστηκε και πρωτοεκδόθηκε από τον Π.Π. Παζολίνι το 1964. Μπροστά σ’ αυτό το πνευματικό μέγεθος – στην προσωπικότητα που μπορεί να  ρίχνει φώς και να ανοίγει πράγματι ακόμη δρόμους από τόσο μακριά, αντί όποιου λόγου, μάλλον, αξίζει να σιωπούμε : περισσότερο για να συλλογιζόμαστε και να μαθαίνουμε, δηλαδή, και για να μην αρχίζει η… «πάρλα» που, ναι μεν, προέρχεται από την ιταλική λέξη «parlare» που, κοντολογίς, ερμηνεύεται ως : «μιλώ», «ομιλία», «παραβολή λόγου», πλην, όμως, ενσωματωμένη στα καθημερινά ελληνικά σημαίνει την «πολυλογία»· την «αμετροέπεια»· ίσως την απερισκεψία· και, ακόμη πιο πέρα, την έλλειψη σεβασμού…

—————————-

*Στην Ελλάδα εμφανίστηκε και με τον τίτλο : «Ποίηση σε σχήμα τριαντάφυλλου» – Εκδόσεις : Τυπωθύτω

Πηγή: s.h.tagas / Matrix 24