Ένας χρόνος από το πολύνεκρο δυστύχημα στα Τέμπη – Το χρονικό μιας προαναγγελθείσας τραγωδίας

Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα από το ότι η ελληνική γλώσσα είναι τόσο πλούσια που μπορεί να περιγράψει το οτιδήποτε. Πώς μπορείς να περιγράψεις αυτό που έγινε πριν από ένα χρόνο στα Τέμπη;

Πώς μπορείς να περιγράψεις αυτή την προαναγγελθείσα τραγωδία; Πώς μπορείς να περιγράψεις ένα τόσο μαζικό έγκλημα; Πώς μπορείς να μιλήσεις για το συλλογικό πένθος, τα δάκρυα, την οργή; Πώς μπορείς να μιλήσεις και τι ακριβώς να πεις για εκείνους τους γονείς που έστειλαν τα αγγελούδια τους να σπουδάσουν και τους τα επέστρεψαν μέσα σε μαύρες σακούλες που δεν επιτρεπόταν να ανοίξουν;

«Ο Θεός να μη δώσει του ανθρώπου τα όσα μπορεί να βαστάξει» έγραφε ο Νίκος Καζαντζάκης. Και εκείνη την Τρίτη, αργά τη νύχτα, λίγο πριν αλλάξει η ημέρα και ο μήνας, εκατοντάδες άνθρωποι, χιλιάδες άνθρωποι, μια ολόκληρη χώρα ρίχτηκαν με βία μπροστά σε μια δίχως τέλος δοκιμασία. Ακόμα και σήμερα, ένα χρόνο μετά, οι πληγές παραμένουν ανοιχτές. Το αίτημα, ή καλύτερα η απαίτηση, για Δικαιοσύνη είναι καθολική. Και ο μεγαλύτερος φόβος όλων είναι πως ακόμα και αυτό το έγκλημα θα «κουκουλωθεί» και αυτοί που πραγματικά φταίνε δεν θα τιμωρηθούν. Πάλι.

«Πάρε με όταν φτάσεις…»

Η αμαξοστοιχία «Intercity 62» ξεκίνησε στις 19:22 την Τρίτη 28/2/2023 από την Αθήνα με τελικό προορισμό τη Θεσσαλονίκη. Το αντίστροφο δρομολόγιο ακολουθούσε μια εμπορική αμαξοστοιχία. Σύμφωνα με την ενημέρωση από την Hellenic Train, στα δύο τρένα επέβαιναν συνολικά 354 άτομα (342 επιβάτες και 12 άτομα προσωπικό, δύο εκ των οποίων στην εμπορική αμαξοστοιχία). Οι περισσότεροι από τους επιβάτες ήταν νέα παιδιά, φοιτητές που αφού πέρασαν το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας με φίλους ή/και συγγενείς επέστρεφαν στα πανεπιστήμιά τους.

Στις 22:50 η επιβατική αμαξοστοιχία έφτασε στη Λάρισα, 80 επιβάτες αποβιβάζονται και επιβιβάζεται άγνωστος αριθμός νέων ανθρώπων. Οι υπεύθυνοι ενημέρωσαν πως θα υπάρξει μια μικρή καθυστέρηση επειδή μπροστά υπήρχε ένα χαλασμένο τρένο και οι γραμμές ήταν γεμάτες.

Στις 23:10 το «Intercity 62» αναχώρησε από τον σιδηροδρομικό σταθμό Λάρισας. Το τρένο κινείτο στις ράγες καθόδου (προς Αθήνα). Την ίδια ώρα η εμπορική αμαξοστοιχία κατεβαίνει από Θεσσαλονίκη προς Αθήνα. Για 12 λεπτά και 18 χιλιόμετρα το «Intercity 62» κινείται στη λάθος γραμμή χωρίς κανείς να ενημερώνει τους μηχανοδηγούς των δύο τρένων, που οδηγούνται προς το θάνατο.

Το ρολόι έδειχνε 23:21 και 18 δευτερόλεπτα όταν ο χρόνος «πάγωσε». Η επιβατική αμαξοστοιχία είχε αναπτύξει ταχύτητα 166 χλμ./ώρα και η εμπορική 120 χλμ./ώρα. Τα δυο τρένα «συναντήθηκαν» λίγα μέτρα μακριά από την έξοδο ενός τούνελ. Οι μηχανοδηγοί προφανώς και δεν πρόλαβαν να κάνουν το παραμικρό. Τα δύο τρένα συγκρούστηκαν μετωπικά στο ύψος του Ευαγγελισμού, λίγο πριν από τα Τέμπη. Ακολούθησε μια τρομακτική έκρηξη. Μια πύρινη «μπάλα» υψώθηκε στον ουρανό. Το κακό είχε γίνει. Ακολούθησαν σκηνές αρχαίας τραγωδίας.

«Πρέπει να έγινε τράκα…»

Το μπάχαλο, τα εγκληματικά λάθη και οι φονικές παραλείψεις άρχισαν να φαίνονται ήδη από τις πρώτες στιγμές. Όταν δημοσιεύθηκαν και οι πρώτοι διάλογοι ανάμεσα στους σταθμάρχες και τους ρυθμιστές κυκλοφορίας, όλοι κατάλαβαν πως ο ελληνικός σιδηρόδρομός ήταν διαλυμένος και πως το «πάμε και όπου βγει» δεν ήταν λόγια της στιγμής αλλά η σκληρή πραγματικότητα. Η πρώτη συνομιλία – ανάμεσα στον σταθμάρχη Λάρισας και τη σταθμάρχη Νέων Πόρων – έγινε λίγα λεπτά πριν τη φονική σύγκρουση και στη διάρκεια της, ο σταθμάρχης ενημερώνει πως «διώχνει το 62» – δηλαδή την επιβατική αμαξοστοιχία IC 62.

Σταθμάρχης Λάρισας: Έλα.
Σταθμάρχης Νέων Πόρων: Έλα, Βασίλη.
Σταθμάρχης Λάρισας: Τώρα σου διώχνω το 62.
Σταθμάρχης Νέων Πόρων: Ναι, έλα, διώξ’ το, και σε παίρνω μετά… πάρε με εσύ.
Σταθμάρχης Λάρισας: Έγινε, έγινε.
Η δεύτερη συνομιλία – ανάμεσα στον σταθμάρχη Λάρισας και τον ρυθμιστή κυκλοφορίας από την Αθήνα – πραγματοποιείται στις 23:24, ελάχιστα μόλις λεπτά από τη στιγμή του δυστυχήματος. Εκεί ο ρυθμιστής κυκλοφορίας ενημερώνει τον σταθμάρχη Λάρισας ότι παρατηρείται πρόβλημα στο δίκτυο ηλεκτροδότησης των τρένων.

Σταθμάρχης Λάρισας: Έλα.
Σταθμάρχης Αθήνας: Βασίλη, αυτοί λένε στο 2598 μέχρι τη Λάρισα, τους το είπανε ότι δεν έχουνε ρεύμα.
Σταθμάρχης Λάρισας: Το 2597;
Σταθμάρχης Αθήνας: Το 98. Ποιο έχετε εκεί μέσα;
Σταθμάρχης Λάρισας: Το 2598 το ’χω. Τι…
Σταθμάρχης Αθήνας: Για ρώτησέ τον. Έχεις ρεύμα; Γιατί ειδοποιήσανε;
Σταθμάρχης Λάρισας: Καλώς. Αυτοί λένε στη Ραψάνη, άλλος μου έλεγε τώρα…
Σταθμάρχης Αθήνας: Για πάρε τώρα το 2598.
Σταθμάρχης Λάρισας: Καλώς, έγινε.
Τρία λεπτά αργότερα, οι δύο τους συνομιλούν και πάλι για το ίδιο πρόβλημα χωρίς να γνωρίζουν τι έχει συμβεί στα Τέμπη.

Σταθμάρχης Λάρισας: Έλα.
Σταθμάρχης Αθήνας: Βασίλη.
Σταθμάρχης Λάρισας: Έλα.
Σταθμάρχης Αθήνας: Υπάρχει κανένα πρόβλημα;
Σταθμάρχης Λάρισας: Για ποιο πράγμα;
Σταθμάρχης Αθήνας: Υπάρχει… δεν έχετε ρεύμα εκεί;
Σταθμάρχης Λάρισας: Τώρα με πήρε εμένα ο ρυθμιστής έλξης ότι σαν είδε τέτοιο στη Ραψάνη, αλλά εμένα δεν μου είπε κανείς τίποτα, δεν μου είπε… κανένας τίποτα τώρα.
Σταθμάρχης Αθήνας: Ο ΡΟΕ τι σου είπε; Ότι έχουμε πρόβλημα ή δεν έχουμε;
Σταθμάρχης Λάρισας: Αυτός λέει ότι είδε ένα προβληματάκι, αλλά δεν ξέρει κι αυτός ακόμη τι γίνεται.
Σταθμάρχης Αθήνας: Έγινε, καλώς. Πες το μου, ε;
Σταθμάρχης Λάρισας: Ναι, ναι, ναι.
Στις 23:41, οπότε και καταγράφεται η επόμενη συνομιλία τους, ο ρυθμιστής κυκλοφορίας γνωρίζει ότι υπάρχει σύγκρουση και ρωτά τον σταθμάρχη «από πού έδιωξε το 62», με τον σταθμάρχη να απαντά πως το έστειλε «στην άνοδο».

Σταθμάρχης Λάρισας: Ναι;
Σταθμάρχης Αθήνας: Βασίλη…
Σταθμάρχης Λάρισας: Έλα.
Σταθμάρχης Αθήνας: Το 62 από πού το έδιωξες;
Σταθμάρχης Λάρισας: Εεε;
Σταθμάρχης Αθήνας: Από πού το έδιωξες το 62;
Σταθμάρχης Λάρισας: Στη γραμμή ανόδου κανονικά.
Σταθμάρχης Αθήνας: Γιατί αυτοί λένε ότι έχει γίνει εμπορικό με… τέτοιο… έχει γίνει σύγκρουση
Σταθμάρχης Λάρισας: Αμάν!
Σταθμάρχης Αθήνας: Πότε έγινε αυτό;
Σταθμάρχης Λάρισας: Καλώς, δεν ξέρω. Ό,τι και να σας πω…
Σταθμάρχης Αθήνας: Άνοδο δεν το έστειλες;
Σταθμάρχης Λάρισας: Ναι.
Σταθμάρχης Αθήνας: Και η άλλη κάθοδο. Έγινε.
Στις 23.47, ο ρυθμιστής κυκλοφορίας επικοινωνεί εκ νέου με τον σταθμάρχη Λάρισας, ενημερώνοντάς τον για το σημείο του δυστυχήματος, ενώ τον ξαναρωτάει για τα κλειδιά, με τον σταθμάρχη να του λέει πως είχε αντιμετωπίσει πρόβλημα.

Σταθμάρχης Αθήνας: Στον Ευαγγελισμό είναι, λένε. Τι έχει γίνει;
Σταθμάρχης Λάρισας: Πρέπει να έγινε τράκα.
Σταθμάρχης Αθήνας: Τι τράκα; Με ποιον;
Σταθμάρχης Λάρισας: Δεν ξέρω. Παντελή;
Σταθμάρχης Αθήνας: Ναι;
Σταθμάρχης Λάρισας: Από δω έφυγε στη γραμμή ανόδου. Τι έγινε, πως και τι με τα κλειδιά σήμερα, δεν ξέρω τι γίνεται. Όπως έγινε και με το 2597. Τώρα τι έγινε, πως πήγαν εκεί πέρα αυτοί, δεν ξέρω. Ό,τι και να σου πω, θα σου πω ψέματα.
Σταθμάρχης Αθήνας: Εσύ από την άνοδο δεν το έδιωξες;
Σταθμάρχης Λάρισας: Από άνοδο. Από άνοδο την έδιωξα από εδώ πέρα. Τώρα πως γύρισαν τα κλειδιά αυτά…Πώς γύρισαν τα κλειδιά και μπήκε στη κάθοδο;
Σταθμάρχης Αθήνας: Έχει γίνει τράκα με το εμπορικό;
Σταθμάρχης Λάρισας: Ναι.
Σταθμάρχης Αθήνας: Σίγουρο είναι αυτό;
Σταθμάρχης Λάρισας: Ναι.
Σταθμάρχης Αθήνας: Έγινε.
Στις 23.57, ο ρυθμιστής επιμένει και ρωτά ξανά τον σταθμάρχη αν έδιωξε σωστά το τρένο με τον σταθμάρχη Λάρισας να επαναλαμβάνει πως αντιμετώπιζε πρόβλημα με τα κλειδιά.

Σταθμάρχης Λάρισας: Έλα, Παντελή.
Σταθμάρχης Αθήνας: Να σου πω, έχει πάει κανένας στο σημείο να μας πει;
Σταθμάρχης Λάρισας: Ε, τώρα πήρα… έχω πάρει και τους τεχνίτες από τη γραμμή να πάνε.
Σταθμάρχης Αθήνας: Ναι.
Σταθμάρχης Λάρισας: Και η πυροσβεστική είναι εκεί.
Σταθμάρχης Αθήνας: Τι λένε ακριβώς;
Σταθμάρχης Λάρισας: Δεν ξέρω τώρα τι έγινε…
Σταθμάρχης Αθήνας: Εσύ κανονικά… έφυγε από άνοδο το τρένο;
Σταθμάρχης Λάρισας: Ναι, ναι. Σήμερα είδες που σου είπα ότι είχα πρόβλημα με τα κλειδιά.
Σταθμάρχης Αθήνας: Μου τα είπες αυτά, αλλά αυτό έφυγε από την άνοδο;
Σταθμάρχης Λάρισας: Τώρα πώς έγινε το κλειδί, ενώ είναι γυρισμένο στην ευθεία και ήταν… εεε… Δεν ξέρω τι γίνεται.
Σταθμάρχης Αθήνας: Τέλος πάντων, εσύ από άνοδο όμως έδιωξες; Αυτό δεν είναι;
Σταθμάρχης Λάρισας: Εγώ, έφυγε από άνοδο.
Σταθμάρχης Αθήνας: Ναι.
Σταθμάρχης Λάρισας: Τώρα από εκεί και μετά πώς έγινε και μπήκε στην κάθοδο, με τα κλειδιά αυτά…Δεν ξέρω σήμερα τι έγινε.
Σταθμάρχης Αθήνας: Τέλος πάντων, έγινε. Ό,τι ενημέρωση… να με ενημερώσεις αμέσως.
Σταθμάρχης Λάρισας: Ναι, ναι, ναι.
Στις 00:06, υπάρχει νέα επικοινωνία του σταθμάρχη Λάρισας με τη σταθμάρχη Νέων Πόρων:

Σταθμάρχης Νέων Πόρων: Βασίλη τι έχει συμβεί;
Σταθμάρχης Λάρισας: Έγινε τράκα.
Σταθμάρχης Νέων Πόρων: Ναι, πως έγινε τράκα;
Σταθμάρχης Λάρισας: Δε ξέρω, ότι και να σου πω Ελένη, θα σου πω ψέματα…Τώρα πως έγινε και μπήκε στην κάθοδο αυτό το τρένο…Δεν ξέρω. Κλείσε.
Σταθμάρχης Νέων Πόρων: Εντάξει.
Στις 00:21, ρυθμιστής και σταθμάρχης Λάρισας έχουν νέα επικοινωνία. Ο πρώτος ρωτά για ακόμη μια φορά αν «έδιωξε σωστά το τρένο» με τον σταθμάρχη να απαντά καταφατικά.

Σταθμάρχης Λάρισας: Έλα, Παντελή.
Σταθμάρχης Αθήνας: Βασίλη, εσένα σου έδειχνε άνοδο ότι έφυγε το τρένο, έτσι δεν είναι;
Σταθμάρχης Λάρισας: Ναι.
Σταθμάρχης Αθήνας: Άνοδο.
Σταθμάρχης Λάρισας: Ναι.
Σταθμάρχης Αθήνας: Ναι, έγινε, καλώς.
«Είχαν εξαϋλωθεί…»
Την ίδια ώρα, πίσω στο σημείο της σύγκρουσης, πυροσβέστες, μέλη της ΕΜΑΚ και ΕΚΑΒ, έδιναν μια άνιση μάχη. Το πρώτο βαγόνι της «Intercity 62» φλεγόταν και έμοιαζε με μια πύρινη κόλαση. Περίπου η ίδια η κατάσταση και στο δεύτερο βαγόνι. Στο τρίτο βαγόνι εκτυλίχθηκαν σκηνές αρχαίας τραγωδίας. Οι τραυματίες εκλιπαρούσαν για βοήθεια. Οι επιζήσαντες που ήταν καλά στην υγεία τους προσπαθούσαν αφενός να συνέλθουν και αφετέρου να βοηθήσουν όσους μπορούσαν.

«Φτάσαμε στο σημείο μία ώρα μετά το δυστύχημα. Η κατάσταση ήταν τραγική, καθώς υπήρχαν πολλοί νεκροί. Από ένα σημείο και μετά δεν είχαμε απεγκλωβίσει κανέναν τραυματία, ήταν όλοι νεκροί. Βρήκαμε στα χωράφια 4 με 5 ανθρώπους που δεν ήταν στην ζωή. Και από τα τρία πρώτα κυρίως βαγόνια όσους βγάζαμε ήταν νεκροί. Το 80% των νεκρών που εντοπίσαμε είναι νέα παιδιά, κάτω των 30 ετών. Οι τραυματίες βγήκαν την πρώτη μία με μιάμιση ώρα» είχε πει στο Mega ένας διασώστης του Ερυθρού Σταυρού.

«Μόλις άνοιξα τα μάτια μου, είδα τον θάνατο μου. Ήμουν πεσμένος στο έδαφος, χτυπημένος, παντού είχε σκοτάδι. Έκανα την προσευχή μου. Το βαγόνι τυλίχθηκε στις φλόγες. Είχε παντού καπνό, δεν μπορούσα να αναπνεύσω, ακόμα με δυσκολία αναπνέω. Ένας νεαρός προσπαθούσε να σπάσει το παράθυρο, όταν τα κατάφερε με ένα σίδερο, σηκώθηκα για να πηδήξω να βγω από εκεί. Όταν πλησίασα, είδα πως ήμασταν πολύ ψηλά νόμιζα πως ήμασταν σε γέφυρα» είχε πει στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, ο Θεόδωρος Κατσιούλης ο οποίος καθόταν στη θέση 41 στο τρίτο βαγόνι και είχε συμπληρώσει:

«Μέσα στο σκοτάδι άκουσα τη γυναίκα που καθόταν δίπλα μου, να μου ζητάει να βοηθήσω τα παιδιά της. Τους είχα δει που χαιρετούσαν τον πατέρα τους κατά την επιβίβαση. Πήρα το ένα παιδί στα χέρια, ήταν χλωμό, φοβισμένο και το κράτησα από τα χέρια. Του είπα να μην φοβάται και να πηδήξει από το παράθυρο. Το ίδιο έκανα και με το δεύτερο παιδί. Όλοι βοηθούσαμε, κανένας δεν σκέφτηκε μόνο τον εαυτό του». Με βουβό πόνο αντιμετώπισε τις ερωτήσεις για τους συνεπιβάτες του, που κάθονταν στις πρώτες θέσεις του βαγονιού. «Τους έβλεπα λίγα λεπτά πριν και μετά τη σύγκρουση. Όταν άνοιξα τα μάτια και αντίκρισα τη φωτιά, τρελάθηκα. Δεν το πίστευα πως δεν υπήρχαν, είχαν εξαϋλωθεί. Δεν υπάρχουν λόγια. Είναι τραγωδία».

Ο 18χρονος Άγγελος Τσιμούρας, επιβάτης στο βαγόνι 6, είχε μιλήσει στην εκπομπή «Πρωταγωνιστές» του Σταύρου Θεοδωράκη. «Κάθε βράδυ έχω εφιάλτες. Τα τρία πρώτα βράδια δεν κοιμήθηκα αλλά μετά ξεκίνησα να έχω τρεις, τέσσερις, πέντε ώρες ύπνου. Γενικώς με επισκέπτονται και δεν με αφήνουν να κοιμηθώ. Δεν θέλουν να με αφήσουν ακόμα. Ίσως να θέλουν να μου που κάτι. Να ξυπνήσω κάποιον; Δεν ξέρω. Κάτι όμως θέλουν σίγουρα να μου πουν.

» Βλέπω συνέχεια την Ιφιγένεια, δεν με έχει αφήσει ακόμα. Την πρώτη βραδιά που κοιμήθηκα είδα και το άλλο παιδί που ήταν στο βαγόνι αλλά πολύ θολά. Η Ιφιγένεια έρχεται όμως καθαρά ακόμα» είχε πει.

Μια προαναγγελθείσα τραγωδία

Ο πρώτος άνθρωπος που μετά την τραγωδία αποκάλυψε την κατάσταση που επικρατούσε στον ελληνικό σιδηρόδρομο ήταν ο πρόεδρος των μηχανοδηγών του ΟΣΕ, Κώστας Γενηδούνιας, ο οποίος μίλησε στην ΕΡΤ: «Δεν λειτουργεί τίποτα, γίνονται όλα χειροκίνητα, είμαστε στο manual και σε όλο τον άξονα Αθήνα-Θεσσαλονίκη. Ούτε τα φωτοσήματα λειτουργούν, αν λειτουργούσαν οι μηχανοδηγοί θα έβλεπαν τα κόκκινα σήματα και θα σταματούσαν εγκαίρως».

Για το αν αυτό σημαίνει πως οι μηχανοδηγοί κινούνται στα «τυφλά», είχε πει ότι «οι πληροφορίες δίνονται από σταθμάρχη σε σταθμάρχη μέσω ασυρμάτου. Μας λέει ο σταθμάρχης στην Αθήνα θα πάτε μέχρι το Μενίδι, μετά μέχρι την Οινόη, συνολικά αυτό γίνεται 15 φορές από Αθήνα για Θεσσαλονίκη». Ο ίδιος ανέφερε πως «υπήρχαν ηλεκτρονικά συστήματα, δεν λειτουργούν, ρωτήστε τους υπευθύνους». Σχετικά με τις συνθήκες του δυστυχήματος, είπε ότι «στο σημείο έχει διπλή γραμμή, ένα ανεβαίνει, ένα κατεβαίνει, δεν ξέρω γιατί τα τρένα βρέθηκαν στην ίδια γραμμή. Εμείς ακολουθούμε εντολές. Όπου μας πουν πηγαίνουμε. Σε όλο το μήκος της διαδρομής είναι διπλή η γραμμή. Αν σε κάποιο σημείο γίνονται έργα υπάρχουν διακλαδώσεις. Όλα γίνονται χειροκίνητα και εμπειρικά. Είναι χρόνια που δεν λειτουργούν τα συστήματα».

«Μέσα στο σκοτάδι άκουσα τη γυναίκα που καθόταν δίπλα μου, να μου ζητάει να βοηθήσω τα παιδιά της. Τους είχα δει που χαιρετούσαν τον πατέρα τους κατά την επιβίβαση. Πήρα το ένα παιδί στα χέρια, ήταν χλωμό, φοβισμένο και το κράτησα από τα χέρια. Του είπα να μην φοβάται και να πηδήξει από το παράθυρο. Το ίδιο έκανα και με το δεύτερο παιδί. Όλοι βοηθούσαμε, κανένας δεν σκέφτηκε μόνο τον εαυτό του». Με βουβό πόνο αντιμετώπισε τις ερωτήσεις για τους συνεπιβάτες του, που κάθονταν στις πρώτες θέσεις του βαγονιού. «Τους έβλεπα λίγα λεπτά πριν και μετά τη σύγκρουση. Όταν άνοιξα τα μάτια και αντίκρισα τη φωτιά, τρελάθηκα. Δεν το πίστευα πως δεν υπήρχαν, είχαν εξαϋλωθεί. Δεν υπάρχουν λόγια. Είναι τραγωδία».

Ο 18χρονος Άγγελος Τσιμούρας, επιβάτης στο βαγόνι 6, είχε μιλήσει στην εκπομπή «Πρωταγωνιστές» του Σταύρου Θεοδωράκη. «Κάθε βράδυ έχω εφιάλτες. Τα τρία πρώτα βράδια δεν κοιμήθηκα αλλά μετά ξεκίνησα να έχω τρεις, τέσσερις, πέντε ώρες ύπνου. Γενικώς με επισκέπτονται και δεν με αφήνουν να κοιμηθώ. Δεν θέλουν να με αφήσουν ακόμα. Ίσως να θέλουν να μου που κάτι. Να ξυπνήσω κάποιον; Δεν ξέρω. Κάτι όμως θέλουν σίγουρα να μου πουν.

» Βλέπω συνέχεια την Ιφιγένεια, δεν με έχει αφήσει ακόμα. Την πρώτη βραδιά που κοιμήθηκα είδα και το άλλο παιδί που ήταν στο βαγόνι αλλά πολύ θολά. Η Ιφιγένεια έρχεται όμως καθαρά ακόμα» είχε πει.

Μια προαναγγελθείσα τραγωδία
Ο πρώτος άνθρωπος που μετά την τραγωδία αποκάλυψε την κατάσταση που επικρατούσε στον ελληνικό σιδηρόδρομο ήταν ο πρόεδρος των μηχανοδηγών του ΟΣΕ, Κώστας Γενηδούνιας, ο οποίος μίλησε στην ΕΡΤ: «Δεν λειτουργεί τίποτα, γίνονται όλα χειροκίνητα, είμαστε στο manual και σε όλο τον άξονα Αθήνα-Θεσσαλονίκη. Ούτε τα φωτοσήματα λειτουργούν, αν λειτουργούσαν οι μηχανοδηγοί θα έβλεπαν τα κόκκινα σήματα και θα σταματούσαν εγκαίρως».

Για το αν αυτό σημαίνει πως οι μηχανοδηγοί κινούνται στα «τυφλά», είχε πει ότι «οι πληροφορίες δίνονται από σταθμάρχη σε σταθμάρχη μέσω ασυρμάτου. Μας λέει ο σταθμάρχης στην Αθήνα θα πάτε μέχρι το Μενίδι, μετά μέχρι την Οινόη, συνολικά αυτό γίνεται 15 φορές από Αθήνα για Θεσσαλονίκη». Ο ίδιος ανέφερε πως «υπήρχαν ηλεκτρονικά συστήματα, δεν λειτουργούν, ρωτήστε τους υπευθύνους». Σχετικά με τις συνθήκες του δυστυχήματος, είπε ότι «στο σημείο έχει διπλή γραμμή, ένα ανεβαίνει, ένα κατεβαίνει, δεν ξέρω γιατί τα τρένα βρέθηκαν στην ίδια γραμμή. Εμείς ακολουθούμε εντολές. Όπου μας πουν πηγαίνουμε. Σε όλο το μήκος της διαδρομής είναι διπλή η γραμμή. Αν σε κάποιο σημείο γίνονται έργα υπάρχουν διακλαδώσεις. Όλα γίνονται χειροκίνητα και εμπειρικά. Είναι χρόνια που δεν λειτουργούν τα συστήματα».

reader.gr