«Ένα γκαράζ με καλό μάστορα!»

Γράφει ο Σπύρος Χ. Τάγκας

Πιστεύω και θεωρώ χρόνια τώρα, ό,τι μέσα σε αυτήν την διαρκή σύγχυση και στρέβλωση των ιδεών, των Κοινωνιών και των χαρακτήρων, ο ιδεατός τύπος ανθρώπου -αυτός δηλαδή που μπορεί να σταθεί και να δει σοβαρά τα πράγματα, είναι εκείνος ο τύπος του αυτομορφωμένου (αυτολεξεί) -από την βάση ως την κορυφή όλης της γνωσιακής πυραμίδας- ανθρώπου, που παραμέρισε τις όποιες δυσκολίες στον χρόνο, στην μάθηση και την κατανόηση και, τελικά, καλλιεργώντας με ζήλο τον Εαυτό του, ανυψώθηκε λίγο ή πολύ σαν ενεργούμενο.

Μόνο ο άνθρωπος αυτός μπορεί να αντιληφθεί επαρκώς και με ευθύνη, την φύση της ζωής, τη σημασία του Λόγου, την κρισιμότητα των μεταιχμίων και των συνεχών μεταβολών στο Κόσμο μας : την μικρή και μεγάλη Αλήθεια των Καιρών.

Και, πραγματικά, χαίρομαι ιδιαίτερα όταν ανακαλύπτω και γνωρίζω τέτοιους ανθρώπους μέσα στο Πουθενά και στο Τίποτα. που αναφέρεται κραυγάζοντας. Η βαριά επιστημοσύνη και επιτήδευση πολύ καλή είναι, αλλά, χωρίς αναγκαία προσοχή και αυτοσυγκράτηση, μόνο προβλήματα και ιδιαιτερότητες βγάζει, όθεν, χρειάζεται μόνιμα ένα “γκαράζ” με καλό “μάστορα”, ώστε, να ζυγοσταθμιστεί για να μπορεί, τουλάχιστον, να πηγαίνει…