Ελένη Παπαχρήστου: υπόδειγμα υπομονής και πίστης

Γράφει ο Κώστας Κοντοθανάσης, Καλαμάτα

Η αείμνηστη Ελένη Παπαχρήστου, αδελφή του Μητροπολίτη Αιτωλίας και Ακαρνανίας Κοσμά, είχε πολλές χριστιανικές αρετές, με κυριότερες την υπομονή και την πίστη.

Η ζωή της υπήρξε ένα συνεχές ταξίδι από δοκιμασία της υγείας της σε δοκιμασία, με γενικό πλαίσιο την τυφλότητα, που τη συνόδευε από τα 14 χρόνια της. Στις πολλές μου επισκέψεις στο Αγρίνιο, ξένος μακρινός εγώ, ποτέ δεν την άκουσα να γογγύζει κατά του Θεού. Όλο «δόξα τω Θεώ» έλεγε, παρά τα συνεχή προβλήματα υγείας, που ανεφύοντο κάθε τρεις και λίγο. Εξαιρετικά έμπρακτα διδάγματα κι όχι θεωρίες…

Η μακαριστή Ελένη υπήρξε φιλόξενη, ευγενής, καταδεκτική και αξιοπρεπής οικοδέσποινα στο σπίτι του αδελφού της Δεσπότη, έτοιμη να δεχθεί όλους εκείνους, που έσπευδαν για να ζητήσουν τη συμβουλή, την προσευχή, την ευλογία του αδελφού της. Είχε μάθει από τον ιερέα πατέρα της και την πρεσβυτέρα μητέρα της, τους υπέροχους Ευστράτιο και Θεοδοσία, ότι το σπίτι του ιερέως πρέπει να είναι ανοιχτό, ως αποκούμπι για το δοκιμαζόμενο άνθρωπο. Υπήρξε, επίσης, άνθρωπος ευφυής και καλλιεργημένος, με μεγάλη αντιληπτική ικανότητα, ώστε να επεξεργάζεται και αφομοιώνει ακόμη και τεχνολογικές έννοιες της σύγχρονης εποχής, που δεν μπορούσε να τις προσεγγίσει με τις αισθήσεις λόγω τυφλότητας. Στη συζήτηση ακόμη και για τέτοια θέματα έκανε εύστοχες παρατηρήσεις. Άλλο ένα δίδαγμα για το πώς ο Θεός φωτίζει τους πιστούς ανθρώπους, αίροντας τα κωλύματα.

Η Ελένη στηριζόταν στον αδελφό της Μητροπολίτη και στη διαρκή φροντίδα του γι’ αυτήν, αλλά και τον στήριζε, με την αγάπη, το χιούμορ και τη νοικοκυροσύνη της, όταν τον υποδεχόταν στην κατοικία τους μετά τις κοπιαστικές, αλλά ωραίες πορείες του Μητροπολίτη Κοσμά με το λαό του Θεού, επί δεκαετίες. Με τα χρόνια εξελίχθηκε και σε ένα είδος γραμματέα του αδελφού της, δίδοντας τη σωστή πληροφορία για το πώς θα επικοινωνούσε κανείς με το Δεσπότη και αναλαμβάνοντας να του μεταφέρει αυτό ή εκείνο το μήνυμα.

Φέρνω στη μνήμη μου με ευγνωμοσύνη την καλοσύνη και το ενδιαφέρον της, τη φιλοξενία και την κοινωνικότητά της, το χαμόγελο και το σθένος μιας γυναίκας χρονίως ασθενούς, με ισχυρή πίστη στο Χριστό και δύναμη ψυχής, που υπερνικούσαν την αδυναμία του φθαρτού σώματός της.

Τώρα που πέταξε η ψυχή της στην αφθαρσία της αγέραστης μακαριότητας του Χριστού, εγκαταλείποντας τη φθορά ενός κόσμου που παλιώνει, δικαιώνει το λόγο του Θεανθρώπου: «Η γαρ δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται».