Εκκλησία και κορωνοϊός: Πως προσεγγίζει το θέμα ο πρώην διοικητής του νοσοκομείου Αγρινίου

“Εκκλησία και Κορωνοϊός – Πραγματικότητες και προκαταλήψεις”,είναι ο τίτλος του κειμένου που ανήρτησε στο προφίλ του στο facebook, ο πρώην διοικητής του νοσοκομείου Αιτωλοακαρνανίας Δημήτρης Μιχάλης

Ο Αγρινιώτης γιατρός, στο μακροσκελές του κείμενο τονίζει πως “το μέγα θέμα του εκκλησιασμού (μεγαλύτερο από το της Θείας Μετάληψης) είναι ο συγχρωτισμός” και επιχειρηματολογεί ως προς το πως μπορεί να υπάρχει μια “χρυσή τομή” πάνω στο θέμα που αναπτύσσει προβληματισμό και διαφωνίες τελευταία.

Γράφει αναλυτικά:

“Τις τελευταίες μέρες γινόμαστε μάρτυρες ετερόκλητων θέσεων για το ρόλο του εκκλησιασμού και της Θείας Κοινωνίας.
Ακούσαμε οργίλες αρνήσεις αλλά και πυρακτώδεις υποστηρίξεις από χείλη, όχι μόνων «ειδημόνων» αλλά και επιστημόνων. Αποτέλεσμα ένας ιδιότυπος πόλεμος χαρακωμάτων και σύγχυση σε όσους προσπαθούν να δούν τα δεδομένα ψύχραιμα.

Θα προσπαθήσω να αποτυπώσω τις σκέψεις μου για το θέμα, ως επιστήμονας και μέλος της κοινωνίας. Μόνο σκέψεις, γιατί την απόλυτη αλήθεια δεν την κατέχω.
Εξ’ άλλου δε χρειάζεται να την κατέχω όταν την κατέχουν τόσοι και τόσοι που ήδη μίλησαν για το θέμα (sic) !!

Η Θεία Κοινωνία –κατά τη θεολογία- είναι Σώμα και Αίμα Χριστού.
Είναι με την έννοια της πίστης, τη θεολογική έννοια, την έννοια του «ως τι λειτουργεί». Δεν έπαψε όμως να είναι ύλη, ούτε καν με τη θεολογική προσέγγιση. Όμως, κατά τη θεολογική προσέγγιση, μετεβλήθη σε Σάρκα και Αίμα (Χριστού). Πιστεύω όμως πως μετεβλήθη υπό την συμβολική έννοια και όχι υπό την έννοια της ύλης.
Αν είναι έτσι, τότε, ως ύλη, υπόκειται στην δυνατότητα φόρτισής της με μικροοργανισμούς.
Ακόμη και Σάρκα αν ήταν (που έτσι τη θέλει η θεολογία), καθ’ ότι σάρκα έφερε ο Χριστός ως άνθρωπος και όχι ως θεός (καθ΄ ότι θεάνθρωπος), θα είναι σάρκα ανθρώπινη. Και η ανθρώπινη σάρκα μπορεί να φορτιστεί με μικροοργανισμούς, άρα και να τους μεταδώσει.
Και εδώ έρχεται η ρήση «όταν θεός βούλεται, νικάται φύσεως τάξις». Αν δηλαδή θέλει ο Θεός, νικιέται η φυσική λογική και τάξη.
Άρα, για να μην μεταφέρονται μικροοργανισμοί στη Θεία Κοινωνία, (είτε είναι κρασί και ψωμί –κατά την υλιστική προσέγγιση, είτε είναι Σάρκα και Αίμα –κατά τη θεολογική προσέγγιση) θα πρέπει να «νικηθεί φύσεως τάξις». Με απλά λόγια να γίνει ένα θαύμα.

Και ακριβώς εδώ βρίσκεται και η σύγχυση.

Αν πιστεύεις ότι στη Θεία Κοινωνία δεν μεταφέρονται οι μικροοργανισμοί, αποδέχεσαι το θαύμα. Και υπό αυτή την έννοια γίνεται αποδεκτό στους πιστούς το ασφαλές του κοινωνείν.
Για να γίνει όμως το κάθε θαύμα, πρέπει να είναι η ψυχή του καθενός ικανή να το δεχθεί και να το βιώσει (κατά τις θεολογικές πάντα απόψεις). Να δεχτώ ότι όλοι αυτοί που κοινωνούν ζούν τέτοια όσια και μυστηριακή ζωή που να μπορούν να γίνονται μέτοχοι ενός τέτοιου θαύματος? Δυσκολεύομαι.
Ας δούμε όμως την «υλιστική» προσέγγιση, μιάς και η θεολογική δεν επιδέχεται ερμηνειών, αλλά είναι θέμα πίστης.
Για να μολυνθεί κανείς και να αναπτύξει νόσο, πρέπει να εκτεθεί σε μεγάλα φορτία μικροοργανισμών. Η απλή επαφή με μικρά φορτία, δεν οδηγεί σε νόσηση, καθ΄ ότι εξουδετερώνονται άμεσα από τον οργανισμό (εξαιρούνται οι σοβαρά κατασταλμένοι ασθενείς).
Γι’ αυτό άλλωστε και έχει τεθεί το όριο των 2 μέτρο απόσταση και 15 λεπτών επαφής. Και σε λογιότερο χρόνο και μεγαλύτερες αποστάσεις, παίρνουμε μικροοργανισμούς, αλλά μικρά και αμελητέα φορτία.
Το πόσο μεγάλα ή μικρά φορτία απαιτούνται στον κάθε μικροοργανισμό, εξαρτάται από αυτό που οι επιστήμονες αποκαλούν «λοιμογόνο δύναμη» του μικροοργανισμού.
Και είναι αλήθεια πως (για όσους δεν αποδέχονται το «νικάται φύσεως τάξις) τα φορτία από το κουταλάκι που εξήλθε από το στόμα του προηγουμένου, θεωρητικά δεν είναι μεγάλα.
Από την άλλη, ας μην μας διαφεύγεις πως (με την υλιστική θεώρηση πάντα) η Θεία Κοινωνία είναι αλκοολούχο διάλυμα (κρασί = 10-13% αλκοόλ) και ως τέτοιο πιθανόν δρά, έστω και μερικώς, ως αντισηπτικό.
Επίσης, η λαμβανόμενη με τη Θεία Κοινωνία ποσότητα θα κατευθυνθεί στο πεπτικό όπου η υπερχλωριδρία δρά καταστροφικά για τα φορτία των μικροοργανισμών.
Με αυτούς τους 2 ηθμούς, τα φορτία μικροοργανισμών που θα οδεύσουν στον αναπνευστικό βλεννογόνο, θα είναι υποπολλαπλάσια αυτών που ελήφθησαν.

Συνεπώς, αν αντιστοιχίσουμε τα φορτία μικροοργανισμών που θα εισπράξουμε από τον συγχρωτισμό για 15 λεπτά και σε απόσταση μικρότερη των 2 μέτρων (αυτές είναι οι προϋποθέσεις να πάρουμε αρκετό λοιμογόνο φορτίο) και από τη Θεία Κοινωνία, τότε μπορούμε να πούμε πως η Θεία Κοινωνία, μας εκθέτει σε υποπολλαπλάσιο κίνδυνο από τον συγχρωτισμό, αφού μας μεταφέρει υποπολλαπλάσια φορτία. Και αυτό αφορά την υλιστική θεώρηση, γιατί η θεολογική εμπεριέχει την ερμηνεία του «νικάται φύσεως τάξις».

Κατά την άποψή μου, με δεδομένες αυτές τις σκέψεις:

1. η θεία κοινωνία μπορεί να θεωρείται ασφαλής γι’ αυτόν που πιστεύει ότι είναι άξιο δοχείο θαύματος, γιατί θα στηριχθεί στο «νικάται φύσεως τάξις».

2. Για την υλιστική προσέγγιση, φαίνεται να είναι υποπολλαπλάσιος ο κίνδυνος από τη Θεία Μετάληψη, από ότι είναι από τον συγχρωτισμό (μαζί με τον ασπασμό των εικόνων διά φιλήματος).

3. Το μέγα θέμα του εκκλησιασμού (μεγαλύτερο από το της Θείας Μετάληψης) είναι ο συγχρωτισμός.

Αυτός είναι που πρέπει να μας βάλει σε σοβαρές σκέψεις και να οδηγήσει σε σώφρονες οδηγίες, την πολιτεία και την εκκλησία.

Με δεδομένα τα ανωτέρω, κρίνω πως ο εκκλησιασμός πρέπει να αποφεύγεται από τις ευπαθείς ομάδες τώρα που υπάρχει υγειονομική πίεση,(μαζί με τον ασπασμό των εικόνων διά φιλήματος που πρέπει να αποφεύγεται γενικώς) και η συμμετοχή στην Θεία Μετάληψη, να γίνεται στο μέτρο της αδυναμίας αποφυγής της.

Γιατί –για αυτούς που πραγματικά ζούν μυστηριακή ζωή- δεν δικαιούται κανείς να πεί να απέχουν από αυτό.

Είτε μας αρέσει είτε όχι, η μυστηριακή ζωή γι’ αυτόν είναι το ίδιο το νόημα της ζωής του και δεν θα το ανταλλάξει με οιοδήποτε κόστος. Αυτό σαφώς δεν αφορά όλους, αφού οι περισσότεροι κοινωνούν από παράδοση ή για κοινωνικούς λόγους, χωρίς ουσιαστική μυστηριακή ζωή.

Και την ανάγκη μυστηριακής ζωής αυτών των ανθρώπων, οφείλουμε να την σεβαστούμε και να βρούμε τη χρυσή τομή που και αυτούς δεν θα παρακωλύσει από τη μυστηριακή τους ζωή και τις ελάχιστες δυνατές συνέπειες να υποστούν αυτοί και ο περίγυρός τους από αυτή του την ανάγκη.

Αν το εκκλησίασμα περιορίζονταν αισθητά και οι εκκλησίες αερίζονταν εντόνως, και στην Θεία Κοινωνία προσέρχονταν οι λιγότεροι κατά το δυνατόν, η διασπορά θα περιορίζονταν αισθητά. Και αυτό θα ήταν κέρδος, αφού θα συνέβαλε στη επιβράδυνση της διασποράς.

Και ξαναλέω εδώ. Τρόπος να σταματήσει η διασπορά δεν υπάρχει. Θα γίνει. Την απότομη διασπορά προσπαθούμε να αποτρέψουμε. Και τέτοιες προσεγγίσεις θα βοηθούσαν στην κατεύθυνση αυτή.

Και αν αυτό ακούγεται σκοταδιστικό, θα πώ πώς στον ίδιο ακριβώς κίνδυνο βρισκόμαστε την εποχή έξαρσης της γρίπης, αλλά ποτέ δε διανοηθήκαμε να θέσουμε θέματα εκκλησιασμού.

Ξέρετε γιατί? Γιατί από τη μία εξοικειωθήκαμε με τη γρίπη και από την άλλη η διασπορά της είναι σταδιακή και ελεγχόμενη και συνεπώς δεν αποτελεί δημόσιο κίνδυνο.

Στον κορωνοϊό φοβούμαστε μην γίνει ανεξέλεγκτα (γρήγορα) η διασπορά, γι’ αυτό και ψαχνόμαστε.
Και καλώς ψαχνόμαστε. Αλλά θα πρέπει να επιδείξουμε, και αυτοσυγκράτηση και ψυχραιμία και σεβασμό στα πιστεύω των πολιτών.

Και με τέτοιες προσεγγίσεις που περιέγραψα, θεωρώ πως μπορούμε να κινηθούμε σε αυτό το πλαίσιο, αναχαιτίζοντας την απότομη διασπορά και αποδεχόμενοι το δικαίωμα αυτών που θέλουν να ζούν μυστηριακή ζωή.

Γιατί το ζητούμενο τελικά δεν είναι αν όντως μεταδίδονται οι μικροοργανισμοί με τη Θεία Κοινωνία (αφού ο πιστός που ζεί μυστηριακά, θα θυσιάσει και τον εαυτό του γι’ αυτήν).
Το ζητούμενο είναι: Υπάρχει χρυσή τομή? Νομίζω πως τα παραπάνω, δίδουν μία προσέγγιση προς μία τέτοια τομή.

Και αυτό εγώ το ονομάζω πολιτισμό”.