Από το Αγρίνιο, με στόχο το «άλμα» στους Ολυμπιακούς

Ξεκίνησε να ασχολείται με τον στίβο στην πέμπτη τάξη του δημοτικού και αυτό που, από την αρχή της συζήτησης με το «Γ», τονίζει είναι ότι οφείλει πολλά στον προπονητή της, Επαμεινώνδρα Τσούμα, που τη μύησε στη μαγεία του αθλητισμού. «Είναι ένας άνθρωπος ξεχωριστός που τον αγαπώ πολύ και τον ευχαριστώ για όλα. Χωρίς αυτόν δεν θα είχα καταφέρει τίποτα.», λέει η Άρτεμις για τον προπονητή της.

«Ξεκίνησα με κάποιες δοκιμάστηκες προπονήσεις και κάπως έτσι ανακαλύψαμε ότι είχα ταλέντο και δυνατότητες να προχωρήσω. Ήμουν αρκετά μικρή τότε και δεν έκανα σχεδία και όνειρα, απλά ήξερα ότι αυτό που έκανα μου άρεσε πολύ και έτσι αποφάσισα να συνεχίσω», αναφέρει η ίδια.

Κάπως έτσι ξεκίνησε το ταξίδι στον αθλητισμό, ένα ταξίδι κουραστικό, απαιτητικό, που έπρεπε, με κάποιον τρόπο, να συμβαδίσει με το διάβασμα για το σχολείο, ένα πήγαινε- έλα, τρεις φορές την εβδομάδα, από τις Φυτείες στο Αγρίνιο και πάλι πίσω στο χωριό.

«Κατέβαινα από το χωριό μου τρεις φορές την εβδομάδα με το λεωφορείο της γραμμής και βέβαια έχανα αρκετές ώρες από το διάβασμα και γενικώς ήταν μεγάλη κούραση… Αναγκάστηκα να σταματήσω για ένα χρόνο και ένοιωθα ότι μου έλειπε πάρα πολύ… Έτσι, παρά τις δυσκολίες, από την επόμενη χρονιά πια ξεκίνησα και πάλι να πηγαινοέρχομαι Αγρίνιο- Φυτείες είτε με τους γονείς μου είτε με τα λεωφορεία». Η Άρτεμις, σε εκείνη περίπου την ηλικία, πήρε για πρώτη φορά μέρος σε τοπικούς αγώνες, στους οποίους η πρωτιά ήταν για εκείνη κάτι σαν. κατοχυρωμένη.

Τη χρονιά 2009-2010 συμμετείχε στο πανελλήνιο σχολικό πρωτάθλημα, παίρνοντας το εισιτήριο για τη δεύτερη φάση των αγώνων, στην Κρήτη.

«Εκεί άρχισα να αποκτώ εμπειρίες. Δεν κατάφερα, όμως, να συνεχίσω στον τελικό διότι δεν ήμουν ούτε σωματικά ούτε και ψυχολογικά προετοιμασμένη», λέει σήμερα η Άρτεμις, που εκείνη της εποχή αγωνίζονταν στο άλμα εις μήκος, εκπροσωπώντας τον Αθλητικό Όμιλο Αγρινίου ΚOΝΔΩΡ. Το ταξίδι στην Κρήτη, την έκανε να συνειδητοποιήσει πως είχε πολύ δρόμο ακόμη να διανύσει και πως ήταν έτοιμη να προσπαθήσει πραγματικά.

Τις επόμενες χρονιές συμμετείχε σε Παραϊόνιους και Αιτωλικούς αγώνες, κατακτώντας, κατά κανόνα την πρώτη θέση. Ακολούθησαν συμμετοχές σε Πανελλήνια διασυλλογικά και σχολικά πρωταθλήματα, με πολύ καλές αποδόσεις.

Στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα παμπαίδων- παγκορασιδων το 2012 στο Ναύπλιο, κατέκτησε τη σημαντικότατη τρίτη θέση. «Ως τότε, λόγω ηλικίας δεν μπορούσα να συμμετάσχω στο άλμα τριπλούν κι έτσι, από την επόμενη χρονιά, μετά από σκληρή προπόνηση, ήρθα δεύτερη, με επίδοση 11,84 στο πανελλήνιο πρωτάθλημα εφήβων- νεανίδων, παρότι οι υπόλοιποι συμμετέχοντες ήταν σε μεγαλύτερη κατηγορία από εμένα. Ήταν τότε που πίστεψα στον εαυτό μου και άρχισα να κάνω όνειρα. Μετά από έναν χρόνο σκληρής δουλειάς και προετοιμασίας τον Ιούνιο και Ιούλιο του 2014 στο πανελλήνιο πρωτάθλημα παίδων -κορασίδων και στο πανελλήνιο πρωτάθλημα εφήβων- νεανίδων κράτησα τη  δεύτερη θέση στην Ελλάδα, με μεγαλύτερη, σαφώς, επίδοση και ατομικό ρεκόρ 12.45. Το ρεκόρ αυτό το είχα πετύχει και τον Μάιο του 2014 στο πανελλήνιο σχολικό στην Αθήνα, στο ΟΑΚΑ και μου δόθηκε έτσι το εισιτήριο για την ευρωπαϊκή συνάντηση στο Μπακού, στο Αζερμπαϊτζάν.». Κάπως έτσι εντάχθηκε στην Εθνική Ομάδα Παίδων Κορασίδων ταξιδεύοντας μέχρι το Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στίβου, όπου έφτασε μιαν ανάσα από τους Ολυμπιακούς Αγώνες Νέων, χάνοντας τη συμμετοχή για μια μόνο θέση.

Τα τελευταία δύο χρόνια, η Άρτεμις, είναι αθλήτρια του ΠΑΣ ΙΩΝΙΚΟΎ 80.

Ωστόσο φέτος έχει αφήσει για λίγο πίσω της τις προπονήσεις, για να κατακτήσει άλλους στόχους και συγκεκριμένα μια θέση στην Κτηνιατρική Σχολή της Θεσσαλονίκης.

Κάπου εδώ, αναφέρεται στις αθλητικές εγκαταστάσεις του Αγρινίου, που όπως η ίδια εξηγεί, καθιστούν αδύνατη, ακόμη και στην προπόνηση των αθλητών σε συγκεκριμένα αθλήματα: «Όλα αυτά τα χρόνια προπονούμαι στο δημοτικό στάδιο Αγρινίου.  Δεν είναι από τις καλύτερες εγκαταστάσεις που έχω δει, όμως δεν είναι και από τις χειρότερες. Δεν έχουμε αντιμετωπίσει σοβαρά προβλήματα διότι ασχολούμαστε με αγωνίσματα τα οποία μπορεί το στάδιό μας να υποστηρίξει. Ωστόσο, είναι αγωνίσματα όπως το άλμα εις ύψος όπου τα στρώματα δεν είναι σε κατάσταση που να μπορούν να υποστηρίξουν προπονήσεις, ενώ  και για το άλμα επί κοντό δεν υπάρχουν καθόλου εγκαταστάσεις. Έτσι ως πόλη αδυνατούμε να έχουμε συμμέτοχες σε αγώνες σε αυτά τα αθλήματα. Τους χειμερινούς μήνες, πολλές φορές δεν είναι δυνατόν να κάνουμε προπόνηση διότι δεν υπάρχουν εγκαταστάσεις κλειστού στίβου… Έτσι, όλοι οδηγούνται στον κλειστό χώρο για ειδικές ασκήσεις με βάρη, ο οποίος είναι μικρός και , λόγω του συνωστισμού, υπάρχει κίνδυνος ατυχημάτων…»

Η Άρτεμις δείχνει να εκτιμά τα όσα έχει μέχρι τώρα καταφέρει, τους ανθρώπους που τη στηρίζουν με κάθε τρόπο, τους γονείς της, τον αδερφό της, τους φίλους της. Κάθε αγώνα, ακόμη και τον χαμένο, τον αντιμετωπίζει ως μια εμπειρία, γνώση που θα αξιοποιήσει την επόμενη φορά. «Αυτό που με έκανε να πεισμώνω και να μη θέλω να τα παρατήσω είναι πάνω απ’ολα ότι πλέον αυτό που κάνω το έχω αγαπήσει τρελά, είναι μέρος της ζωής μου και δεν σκέφτηκα στιγμή να το αφήσω. Έπειτα έβλεπα τον προπονητή τους γονείς μου, τους φίλους μου να με στηρίζουν και να χαίρονται με την χαρά μου και ένοιωθα ότι πρέπει συνεχίσω. Όταν βρίσκομαι σε αγωνιστικό χώρο, νιώθω ζωντανή, χαρούμενη. Ακόμα σε στιγμές που δεν ήμουν καλά για διάφορους λόγους, αυτή ήταν η διέξοδός μου. Χάνομαι στη μαγεία του αθλήματος και χαίρομαι την κάθε στιγμή. Στα χρόνια που ασχολούμαι με τον στίβο δεν θεώρησα ποτέ ότι αδικήθηκα. Συνήθως στις αποτυχίες τα έβαζα με τον εαυτό μου αν κάτι πήγαινε στραβά», λέει.

Άμεσος στόχος, η επιτυχία στις πανελλαδικές. Απώτερος, η εκπροσώπηση της Ελλάδας στους Ολυμπιακούς: « Ως μακροπρόθεσμος στόχος, το όνειρο ζωής για μένα, είναι, μέσα από ισχυρή προσπάθεια να καταφέρω να εκπροσωπήσω την χώρα μου στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ίσως τα καταφέρω, ίσως όχι. Το σίγουρο είναι ότι θα προσπαθήσω.»