Θυμήθηκα ένα καλό τοπικό ανέκδοτο (που δεν έχει εκδοθεί δηλαδή, όχι που θα σας αφήσει χωρίς νεφρά από τα γέλια) χτες που μάθαινα νέα από τα διάφορα περιστατικά που συμβαίνουν στην πόλη.
Αυτά που δείχνουν πόσο ρέκλα ήμασταν και πόσο στη πρίζα μπήκαμε. Το θυμήθηκα γιατί μαθαίνω ότι η αστυνομία έπιασε τον ένα από τους 4 που κυνηγούσαν έναν πιτσιρικά που είχε πάγκο εταιρίας και έδινε φυλλάδια. Όπως μαθαίνω ότι δεν είναι και τόσο…γκαραντί ότι επρόκειτο για γυναικοδουλειά. Όπως μαθαίνω ότι οι κυνηγοί έμοιαζαν αρκετά μεταξύ τους. Όπως μαθαίνω ότι στον πεζόδρομο δίνονται μάχες ποιος θα πιάσει το καλύτερο πόστο και καμιά μέρα θα δούμε να πέφτει ξύλο με…άγαλμα! Τι γελάτε; Μη μου πείτε ότι δεν ξέρετε ότι κάποιος βγάζει το μεροκάματο κάνοντας το άγαλμα…Ψυχή δεν έχει κι αυτός; Δεν θέλει και ένα άγαλμα τη θέση του;
Αγώνας λοιπόν. Και να που κολλάει το ανέκδοτο:
-Είναι ένας παλιός έμπορος της πόλης, που δε ζει πια, Θεός σχωρέσ’ τον. Αραχτός σε κεντρικό σημείο της πόλης έξω από το μαγαζί του. Στη μια καρέκλα κάθεται, μια καρέκλα για το ένα πόδι, μια για το ένα χέρι, ένα πόδι πατάει στο έδαφος και το άλλο χέρι στο χερούλι της πόρτας! Ρέκλα!
Οπότε περνάει ένας γνωστός του από το χωριό που καταγόταν και τον ρωτάει εντυπωσιασμένος από την όλη εικόνα: “Πως πάει ορέ πατριώτ;”
Για να λάβει την ιστορική απάντηση: “Α, εδώ δε βλέπ’ς; Αγώνας!”
ο Μαντουμαδόρος
