“Κατίνα Χαντζάρα: Από την σιωπή στα μαλακά μιας βολικής μνήμης”

Την δική του άποψη, σχετικά με την εκδήλωση παρουσίασης του βιβλίου Κατίνα Χαντζάρα (1912 – 1944) «Ζωή πέρα από τη Σιωπή», περιγράφει με ανάρτηση του στο facebook ο γνωστός αρχιτέκτονας – μηχανικός Λεωνίδας Φραγκούλης.

Για την εκδήλωση ο δήμος Αγρινίου εξέδωσε σχετική ανακοίνωση.

“Κατίνα Χαντζάρα: από την σιωπή στα μαλακά μιας βολικής μνήμης” είναι ο τίλος του σχολίου του κ. Φραγκούλη.

Γράφει συγκεκριμένα:

“Λόγω προσωπικού ενδιαφέροντος στο θέμα της θυσίας των 120 στο Αγρίνιο τον Απρίλιο του 1944, πήγα απόψε να παρακολουθήσω την παρουσίαση του βιβλίου της κ. Τριανταφύλλου.

Χάθηκε η μπάλα από τις δοξολογίες και τις φιλοφρονήσεις μεταξύ των παρευρισκομένων στο τραπέζι. Από την περιττή παράθεση σπουδαστικών τίτλων, επαγγελματικών επιτευγμάτων και περγαμηνών εκ μέρους του συντονιστή.

Από την υπερβολή των όρων, των χαρακτηρισμών και της επίδειξης λόγιας ακροβατικής εκφοράς λόγου, έξω από κάθε μέτρο που επιβάλει η αίσθηση απόδοσης φόρου τιμής (με εξαίρεση τις απλές, σύντομες και ανθρώπινες σκέψεις της εγγονής της κ. Ρούλας Κολλιά) καθώς και από μικρές οργανωτικές προχειρότητες.

Σε ότι αφορά το βιβλίο δεν θα σχολιάσω παρά μόνο την απουσία αναφοράς στην προσωπική ανάγνωση της συγγραφέως συμπερασματικά της ερευνητικής της εργασίας. Ίσως όμως επιθυμούσε να αφήσει ανοικτό το πεδίο των ερμηνειών.

Όμως η μνήμη της θυσιασμένης, σύμφωνα με τις εισηγήσεις που ακούστηκαν, μπορεί να βγήκε από την σιωπή, αλλά τοποθετήθηκε στα μαλακά της συλλογικής μας μνήμης.

Στρογγυλεμένη, αγιοποιημένη ως μη ήθελε, απομακρυσμένη από τις σημαντικές της πεποιθήσεις ως εαμίτισα, (κάτι που δεν ακούστηκε ούτε για τους υπόλοιπους εκτελεσθέντες μολονότι η κομουνιστική τους πεποίθηση είναι το βασικό ιστορικό κλειδί ανάγνωσης των γεγονότων).

Τοποθετήθηκε στο ακίνδυνο και προφυλαγμένο κομμάτι μιας χειραγωγημένης μνήμης προς όφελος του εξευγενισμού των παθών και του κοινωνικοπολιτικού fair play.

Η τραγική ουσία της σύντομης πορείας μιας αγωνίστριας, η διάθεση της ερωτικής της εμπειρίας στις διασκεδάσεις μιας μεσοαστικής τάξης νεόπλουτης από το προϊόν της καπνεργατικής καταπίεσης, οι συμβολισμοί της μοναδικής γυναικείας παρουσίας μεταξύ 119 ανδρών, μόνο αυτά παρέμειναν στο απυρόβλητο και όχι το σώμα της επειδή φορούσε τίμιο Σταυρό σύμφωνα με το εκχριστιανιστικό resalto που επιχειρήθηκε μέσω αφηγηματικών αναμνήσεων του κ. Βετσόπουλου στο κλείσιμο της βραδιάς.

Και κάτι ακόμα: άλλο ο ηρωισμός και άλλο το θυσιαστικό μαρτύριο. Η αιωνιότητα υποδέχεται τους μάρτυρες, θεωρώ λόγω της τραγικότητάς τους και η Χαντζάρα προφανώς έγινε δεκτή.”