"We had a dream" : Παρέμβαση που θα συζητηθεί για τα αυτοδιοικητικά του ΣΥΡΙΖΑ στο Αγρίνιο
“Είχαμε ένα όνειρο…” λένε σε παρέμβαση τους δυο γνωστά μέλη της Οργάνωσης του ΣΥΡΙΖΑ στην Τριχωνίδα, στο blog της Οργάνωσης, καυτηριάζοντας με τον δικό τους τρόπο τις διαδικασίες που ακολουθήθηκαν για την επιλογή υποψηφίου δημάρχου Αγρινίου , τον ρόλο των μελών και των υπευθύνων της Οργάνωσης ενώ δεν λείπουν οι σαφείς αιχμές κατά του κ. Τραπεζιώτη.
Γράφουν συγκεκριμένα :
“Είχαμε μια ελπίδα ότι η δική μας Αριστερά θα επένδυε στο πρόσωπο ενός από χρόνια κοινωνικού εργάτη. Όμως αυτός ο κοινωνικός εργάτης, ο Γιάννης Κολοβός, απέσυρε την υποψηφιότητά του για Δήμαρχος Αγρινίου, ανοίγοντας με αυτό τον τρόπο τον δρόμο στα «γεννημένα» εξουσιαστικά στελέχη. Ποιος τον πίεσε τόσο ώστε να αφήσει όλους εμάς ξεκρέμαστους; Η απόσυρση της υποψηφιότητάς του, στο όνομα λέει της ενότητας, συσπειρώνει; Ή μήπως φέρνει το αντίθετο αποτέλεσμα; Από ποιον θα αξιολογηθεί αυτό; Από εκείνους που κάνουν τις διαβουλεύσεις για – χωρίς κάλπη – επιλογή συγκεκριμένου προσώπου; Αυτοί οι διαβουλευτές, θα αναλάβουν την ευθύνη διαγραφής μελών και πιθανής διάλυσης κάποιων Οργανώσεων Μελών;
Ποιος ήταν μέχρι σήμερα ο τρόπος που συγκεκριμένα στελέχη έπαιρναν την εξουσία; Χωρίς, άραγε, δολοπλοκίες; Χωρίς, ίσως, ανίερες και οικονομικές συμμαχίες; Υπηρέτησαν στο παρελθόν κάποιο όραμα;
Οι υποψηφιότητες πολιτικών / εξουσιαστικών προσώπων, είναι αυτές που καλύπτουν την ιδεολογία του κόμματος; Αν ναι, αύριο τι θα κάνουμε; Κι άλλες μεταγραφές «ηγετών»; Η Αριστερά έχει μόνο εργάτες; Υπάρχει δηλαδή έλλειμμα πραγματικών αριστερών ηγετών;
Άρθρο της «Αυγής», που υπογράφεται από τον Θανάση Κρατερό, αναφέρει το χούι του ΣΥΡΙΖΑ, λέγοντας πως ακόμη και οι «από κάτω» μιλάνε, φωνάζουν, διαφωνούν, διαμαρτύρονται και, μέχρι τώρα τουλάχιστον, οι «από πάνω» ακούνε.
Τα μέλη της περιοχής μας, επιτρέπεται να μιλάνε; Αν ναι, ακούγονται; Στην τελευταία Συνέλευση των μελών για κατάθεση υποψηφιοτήτων για τον Δήμο Αγρινίου, κοινή διαπίστωση ήταν πως ο «εκλεκτός» όχι μόνο δεν παρέμεινε για να ακούσει τη βάση, αλλά απαξίωσε να εκτεθεί εκφράζοντας τις αριστερές, ίσως, ιδέες του. Με ποιον τρόπο θα επιλεγόταν; Πιθανόν θέλει πολίτες να ακολουθούνε μόνο. Μήτε να εκλέγουν, μήτε να συζητούν…
Από ποιους μπορεί να επιβάλλεται μια υποψηφιότητα; Από ανώτερους κομματικούς Γραμματείς και από πρώην παλαιοκομματικούς παράγοντες; Αυτός δεν είναι ο δρόμος της Αριστεράς, είναι ο γνωστός κοινός συστημικός τρόπος επιβολής της εξουσίας.
Είχαμε ένα όνειρο… ότι με το που θα ερχόμασταν πολλοί, θα μετατρέπαμε το 4% σε 30%. Σχεδόν τα καταφέραμε. Είχαμε μια ελπίδα… ότι θα ακουγόμαστε. Δε μας ακούνε όμως. Ακούγονται οι άλλοι, που και αυτοί ήρθαν μαζί με μας, που ονόμασαν τις ομάδες τους «τάσεις», επιβάλλοντας, όπως σήμερα αποδεικνύεται, έναν τρόπο που η ίδια η κοινωνία καταβαράθρωσε. Αποτυχημένοι ηθοποιοί σε μια αποτυχημένη παράσταση, με μόνη ικανοποίηση τις επιδοκιμασίες άβουλων χειροκροτητών…
Η απερισκεψία, σαν χαρακτηρισμός, αφήνει την πιθανότητα λάθους. Ο κακόβουλος τρόπος επιβολής «ηγετών», είναι επικίνδυνη πολιτική πράξη για την Αριστερά.
Κάτι πρέπει να αλλάξει. Δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που εμείς ονειρευτήκαμε… «I have a dream», φώναξε ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ τον Αύγουστο του 1963 στην Washington. Με αυτό τον τρόπο συνόψιζε το «ευαγγέλιο» της ισότητας των φυλών… «I have a dream… έχω ένα όνειρο… έχω ένα όραμα…»
Εμείς… απλά ονειρευόμασταν;
Αντώνης Γ. Μίκροβας – Δέσποινα Ζιόβα“
