Μπορεί ένα κοτέτσι να αποκτήσει δημοκρατία; Μπορεί άραγε μια κοινωνία διαφορετικών αναγκών να επιβιώσει ειρηνικά;
Θα μπορούσε τάχα ο ποιητής να συμμετάσχει στα κοινά; Είναι η φυγή μια στρατηγική καλύτερης επιστροφής και αναγέννησης; Γιατί όμως γυρνάμε πίσω σε φάσεις που μας πληγώνουν και στερούμαστε την ελευθερία;
Όλα αυτά τα ερωτήματα θέτει στο μετα-Οργουελικό παραμύθι του “το Βασίλειο του Κόκορα” ο συγγραφέας Παντελής Φλωρόπουλος.
Διαβάζοντας πολλές φορές αυτό το παραμύθι καταλαβαίνει πως πρέπει να το διαβάσει σε δύο ηλικίες, την μετα-εφηβική και ύστερα ως ενήλικος πολίτης. Ο συγγραφέας δημιουργεί ένα συμβολικό παραμύθι με ζώα που σκέφτονται το ίδιο όπως οι άνθρωποι και κάνουν επιλογές. Έχουν και τα ζώα ψυχή μας λέει. Κι όχι μόνο αυτό. Μπορεί η κότα που είναι στο κοτέτσι να μας ξεφύγει και ύστερα να γυρίσει πίσω ως επαναστάτρια! Είναι ένα βιβλίο που τάσσεται κατά της εξουσίας και σε μεγάλο βαθμό προτείνει στους μικρούς και μεγάλους αναγνώστες του μια τάση προς την συμμετοχή. Αλλά πως ένα κοτέτσι να συμμετάσχει στα κοινά;
Ο Παντελής Φλωρόπουλος πιστεύει μέσα από τους χαρακτήρες του σε μια συμμετοχή όμως αφού πρώτα επέλθει η γνώση. Και πρώτα ο συγγραφέας ασκεί κριτική στην εφημερίδα, στην δουλειά που και ο ίδιος έκανε για τόσα χρόνια. Είναι εντυπωσιακό πως γυρεύει να αναπλάσει τα μέσα με τα οποία κυνηγά κανείς την αλήθεια.
Είναι ένα παραμύθι ή μια αλληγορία; Είναι λίγο και τα δύο. Είναι ένα δημιουργικό, οικολογικό, αγνό, βίαιο και αναζωογονητικό έργο. Έχει κόντρες και δυσαρέσκειες και η πλοκή δεν κυνηγά να γλυκάνει τον αναγνώστη. Να του δώσει μια εύκολη λύση.
Το χιούμορ είναι το πιο χαρακτηριστικό στο έργο. Όλα τα ονόματα των ζώων προέρχονται από λογοπαίγνια. Ο Κοκο Ρόμυαλος και ο Κέρα Τούλης και πάει λέγοντας… Αξίζει να διαβάζουμε συγγραφείς της Δυτικής Ελλάδος και δει τα παραμύθια διότι είναι εμπνευσμένα από την ίδια τη φύση. Μακάρι να υπάρξουν κι άλλα τόσα… ποιος ξέρει…
