Το όνομά της ήταν Δώρα
Γράφει η Γεωργία Παπατρέχα, οικονομολόγος – επικοινωνιολόγος, μέλος του Πολιτικού Συνδέσμου Γυναικών
Τα τελευταία τρία χρόνια έχουν αυξηθεί ραγδαία τα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας τόσο στα αστικά κέντρα όσο και στην περιφέρεια . Κάθε μήνα χάνει τη ζωή της τουλάχιστον μια γυναίκα από κάποιον που τη θεωρεί κτήμα της .
Πολλά λέγονται καθημερινά για το τι θα έπρεπε και το τι θα πρέπει να γίνει. Όμως μία είναι η αλήθεια. Η κοινωνία η ιδια γεννά αυτά τα τέρατα . Αυτή είναι η οποία μαθαίνει στα αγόρια της πως οι γυναίκες είναι κτήμα τους. Τους μαθαίνει πως για να επιβληθούν πρέπει να σηκώσουν το χέρι, τους μαθαίνει ότι πάντα έχουν δίκιο.
Ακόμα και σήμερα στο άκουσμα μιας γυναικοκτονίας το πρώτο που θα αναρωτηθεί ο κόσμος είναι «γιατί δεν έφυγε», «γιατί δεν μίλησε» το θύμα. Βέβαια αυτοί που αναρωτιούνται γιατί δεν έφυγε η Δώρα είναι οι ίδιοι που ενώ άκουγαν και έβλεπαν τι περνάει δεν έκαναν τίποτα.
Το χέρι του Γυναικοκτόνου στο Αγρίνιο το όπλισε το «τι θα πει ο κόσμος». Την Παρασκευή 15 Νοέμβρη θα εκδικαζόταν η υπόθεση καθώς ο 30χρονος είχε καταγγελθεί στις αρχές Σεπτέμβρη από την Δώρα για απειλή και ενδοοικογενειακή βία. Ακόμα μια κωλυσιεργία των αρχών σε μια σοβαρή καταγγελία. Έχουν σημαντικές ευθύνες στο ότι όλη την περίοδο αυτή που είχε γίνει καταγγελία δεν προστάτεψαν την Δώρα. Πως να εμπιστευθεί και η ίδια να την προστατέψουν όταν πριν από μήνες όλοι μας ακούσαμε ότι « τα περιπολικά δεν είναι ταξί».
Ας αφήσουμε τα λόγια και να ξεκινήσουμε να ζητάμε τις απαραίτητες νομοθετικές ρυθμίσεις και την κατοχύρωση του όρου «Γυναικοκτονία». Ας μεγαλώσουμε λοιπόν τα παιδιά μας παρά μονάχα με αγάπη. Ας τους μάθουμε ότι δεν θα πρέπει να κακοποιούν ούτε λεκτικά ούτε σωματικά…
