To Κίνημα για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών

Μέχρι τις εκλογές του Ιανουαρίου, τα κόμματα της σημερινής κυβέρνησης από τη θέση της αντιπολίτευσης, έθεταν πολύ αυστηρούς όρους και προϋποθέσεις για το πώς ακριβώς πρέπει να διασφαλιστεί το δημόσιο συμφέρον στις αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου των τραπεζών.

Μιλούσαν για:

• Ισχυρό ρόλο του Δημοσίου στις συστημικές τράπεζες με υψηλό ποσοστό συμμετοχής του στο μετοχικό κεφάλαιο
• Προστασία της περιουσίας του Δημοσίου
• Έλεγχο στο σύνολο των διοικήσεων των τραπεζών που έλαβαν στήριξη από το Δημόσιο
• Αποκλεισμό των κερδοσκοπικών κεφαλαίων

Αυτά έλεγαν στα κανάλια, αυτά έλεγαν στις συζητήσεις στη Βουλή, από το 2010 μέχρι και τον Ιανουάριο.

Ποιό από τα παραπάνω έγινε πράξη; Με την τελευταία ανακεφαλαιοποίηση:

• Η συμμετοχή του Δημοσίου πέφτει σε πολύ χαμηλά ποσοστά στις τέσσερις συστημικές τράπεζες
• Εξανεμίζονται τα χρήματα που είχε τοποθετήσει το Δημόσιο στις προηγούμενες αυξήσεις κεφαλαίου, απαξιώνεται το σύνολο των περιουσιακών στοιχείων του ΤΧΣ, ύψους τουλάχιστον 23,5 δισεκατομμυρίων ευρώ, όπως επίσης και τα κεφάλαια που επένδυσαν τα ασφαλιστικά ταμεία στις προηγούμενες ανακεφαλαιοποιήσεις
• Το Δημόσιο δεν έχει λόγο στη λήψη των αποφάσεων των τραπεζών
• Δεν υπήρξε η παραμικρή πρόνοια και διασφάλιση ώστε οι επενδυτές που συμμετέχουν στις τράπεζες να είναι σοβαρά επενδυτικά κεφάλαια και όχι κερδοσκοπικά, τα οποία αποσκοπούν στο άμεσο κέρδος

Με λιγότερο από πέντε δισεκατομμύρια ευρώ, επενδυτές που τοποθέτησαν κεφάλαια από το εξωτερικό, αποκτούν τον μετοχικό έλεγχο των τεσσάρων συστημικών τραπεζών και μαζί με αυτόν όλα τα περιουσιακά τους στοιχεία, στα οποία περιλαμβάνονται, βέβαια, όλα τα δάνεια και οι υποθήκες τους, μέσω των οποίων ελέγχονται ακίνητα και άλλα περιουσιακά στοιχεία των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων.

Να θυμίσουμε ότι το Δημόσιο, στην ανακεφαλαιοποίηση του 2013 είχε τοποθετήσει 25 δισεκατομμύρια ευρώ, αποκτώντας τότε σημαντικό ποσοστό, πάνω από 80%, στις τράπεζες. Το ποσοστό αυτό μειώθηκε (στο 56% περίπου) το 2014 ενώ, μετά την τελευταία ανακεφαλαιοποίηση, το ποσοστό του ΤΧΣ (που εκπροσωπεί το Δημόσιο) μειώνεται στο 17% περίπου.

Η συμμετοχή των ιδιωτών έγινε σε τιμές που είναι 50-90% χαμηλότερες από τη χρηματιστηριακή. Αυτό σημαίνει ότι από τα χρήματα που δανείστηκαν οι Έλληνες για να ανακεφαλαιοποιηθούν οι τράπεζες, πολύ δύσκολα θα πάρουν ένα μικρό μέρος πίσω.

Με τα χαμηλά ποσοστά που συμμετέχει, για να καλύψει το Δημόσιο το σύνολο των χρημάτων που έχει τοποθετήσει, θα πρέπει οι τιμές των μετοχών στο χρηματιστήριο να πολλαπλασιαστούν δεκάδες φορές.

Πόσα χρόνια θα χρειαστούν για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο;

Πότε θα αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη των επενδυτών στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα;

Όλα αυτά είναι το αποτέλεσμα της καταστροφικής πολιτικής της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ από την επομένη των εκλογών του Ιανουαρίου 2015. Μιας αντίληψης και πολιτικής που δεν εμπεριέχει στον ελάχιστο βαθμό τα στοιχεία του ρεαλισμού στους διαπραγματευτικούς στόχους, της γνώσης και της οργανωμένης και μεθοδικής διεκδίκησης πάνω σε μείζονα για τη χώρα θέματα.

Είναι αποτέλεσμα και της καταστροφικής επιλογής της κυβέρνησης Σαμαρά για την αριστερή παρένθεση. Ο οποίος προτίμησε, στο όνομα του κομματικού οφέλους, να οδηγήσει τη χώρα χωρίς ταμειακά διαθέσιμα σε εκλογές, αφήνοντας την οικονομία και τις τράπεζες εκτεθειμένες σε υπερβολικούς κινδύνους.

Σήμερα, η κυβέρνηση αναζητά να υπάρξουν ευρύτερες συναινέσεις.

Οι ίδιοι που σήμερα αναζητούν συναινέσεις, τι έλεγαν πέντε χρόνια πριν;

Ότι ο τότε Πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, δεν αναζητούσε συναίνεση, αλλά συνενόχους.

Βέβαια, περνούσαν την αντιμνημονιακή φάση τους.

Τώρα ο λαός μαθαίνει με το χειρότερο δυνατό τρόπο ποιές ήταν οι πραγματικές τους προθέσεις και ποιά ήταν η πραγματική τους αντίληψη για τη χώρα και το δημόσιο συμφέρον.

Σωστά αναζητά η κυβέρνηση να υπάρξουν ευρύτερες συναινέσεις. Αν το πνεύμα αυτό επικρατούσε το 2010 στη μείζονα και ελάσσονα αντιπολίτευση, όλα τα παραπάνω θα είχαν αποφευχθεί.