Τι μας θυμίζει η αθώωση των αυτοδιοικητικών
Έγινε η δίκη τελικώς των αυτοδιοικητικών του Αγρινίου για τις κατατμήσεις παλαιότερων έργων στην πόλη, μετά από πολλές αναβολές και με τα ΜΜΕ φυσικά να μην μπορούν να πουν ονομαστικά ποιος δικάζεται.
Επίσης, με τους πιο διψασμένους για δικαιοσύνη συμπολίτες να είναι έξαλλοι με τους θεσμούς αλλά και με τους νόμους.
Κάποιοι επίσης θα μπορούσαν να πουν ότι οι αυτοδιοικητικοί εκτέθηκαν(;) και διασύρθηκαν, κάτι που επίσης δεν είναι ακριβές.
Ίσως τελικά ο νόμος περί Τύπου, ο νόμος Βενιζέλου όπως τον λέμε συνήθως, να μην είναι και τόσο κακός σε μια χώρα όπου οι θεσμοί δεν είναι και τόσο εμπεδωμένοι και η ίδια η Δικαιοσύνη θέλει 6-7 χρόνια για να πάρει μια απόφαση.
Φανταστείτε να μπορούσαν τα τοπικά ΜΜΕ να γράφουν επί τόσα χρόνια τα ονόματα των κατηγορουμένων , να τους αποδίδουν κάθε δεύτερη μέρα κακούργημα και στο τέλος να αθωωνόταν άπαντες. Αν ήταν 2012 σίγουρα θα είχαμε γιουρούσια σε συμβούλια, εφημερίδες και δικαστήρια.
Οι άνθρωποι της τοπικής πολιτικής απαλλάχθηκαν και… τέλος κουβέντας. Αυτό δεν σημαίνει τίποτε ως προς το αν έπρεπε να δικαστούν ούτε ως προς το «τι θα γινόταν αν». Αποδέχεσαι την κρίση της Δικαιοσύνης και προχωράς με όσα όπλα σου δίνει το πολίτευμα.
Εκείνο, όμως, που πάντα θυμάσαι είναι πως τα δικαστήρια δεν μπορούν να κάνουν παραγωγή πολιτικής. Όσοι έχουν εξουσία μπορεί να περάσουν από αίθουσα δικαστηρίου κάποια στιγμή αλλά αυτό δεν θα κρίνει απαραίτητα την πολιτεία τους.
η συντακτική εξωδικαστική μονάδα
