Θυμάμαι ένα αποκριάτικο γλέντι στ’ «Άγρια Πουλιά»
Γράφει ο εκπαιδευτικός Στέλιος Φούντας
Δεκαετία του ’80..
Οι σερπαντινες μάς χαϊδεύαν τα μάγουλα και το λαιμό,
μες το κρασί,
μες τα πιάτα..
Γιρλάντες πολύχρωμες σταυροειδως απο πάνω μας..
Πεντε – εξι μασκες στους τοιχους..
Μισοί ντυμενοι “μπουλες”
Περιεργεια για το ποιοι/ες είναι..
Κι εκείνο το βλέμμα πισω απ την ασφάλεια της μάσκας..
Βλέμμα μυστήριο,υγρο, ερωτικό..
Ποιος νοιαζόταν για το φαγητό;
-Θ αφήσω κατάλογο κι ερχομαι..
-Κρασιιι λευκό!είπαμε με μια φωνή..
Ψαθινες λαϊκές καρέκλες..
Χωρις μεσεντζερ,
χωρις ειδοποιηση εφτασαν κι άλλοι,
ετσι απο στατιστικο ένστικτο..
Φιλιά, ασπασμοι, αγκαλιές, χτυπήματα στην πλάτη..
-Περιμενετε κι αλλους; ενωστε τραπέζια, κι έρχομαι να παραγγείλετε..
Ποιος νοιαζοταν για το φαγητό;;
-Κρασιι!! Και τρια ποτηρακια ακομη..
Μισοκιλα σε γυάλινα μπουκαλια..
Αδειαζαν..
-Βιβα, υγεια! Και εσμιγαν εξι – εφτα ποτηρια κρατημένα απο τεντωμένα νεανικά μπράτσα ενα μετρο πανω απ το τραπέζι, πυραμιδα αγάπης και φιλίας..
Τα σώματα χαλάρωσαν, αγγιγματα στα δάχτυλα, συμποσιακες αβροτητες,
αφορμές για φλερτ με γνωστους κι αγνωστους, με γνωστες κι αγνωστες..
Κρασιι!! Λευκό!
Κι η σερπαντινα αφορμη, ραβασακι, τηλεγράφημα,
φυσωντας την να προσγειωθει στα μαλλια της..
Τ απογευματινά πουλόβερ περιττά, αφαιρέθηκαν..
Δάχτυλα, καρποί, μπράτσα νεανικά, άφησαν τα ποτήρια κι ο ένας καλώντας τον άλλον, παραμεριζοντας τραπέζια και καρέκλες γέμισαν με διονυσιακή έκσταση το κέντρο, την πίστα..
ας κρατησουν οι χοροί!!
Λαϊκά, ρεμπέτικα, κρασί!!
Βροχή οι σερπαντινες, τα παλαμάκια,
τα γέλια, τα τραγούδια!
Τι ωρα πάει, τι ωρα πάει;;
Ποιος νοιαζονταν για την ωρα;;
Ενα σώμα, σμιξιμο, κι οι σερπαντινες ορατό νευρικο συστημα της ενοτητας μας..
Πρασινες, κόκκινες, κιτρινες, μωβ..
Απ τα μαλλια της στα χερια μου,
απ το λαιμο μου στον ωμο του Νικου,
απ τον ωμο του Νικου στη μεση της Αρετης, απ τη μεση της μια πράσινη στο χερι του Τακη του χορευτη..
Αλλες ειχαν μπλέξει στις καρεκλες μας,
κι απο κει μεχρι τ απέναντι τραπέζι..
Μετάγγιζαν σαν φλέβες κεφι, ξεγνοιασιά, συνέδεαν γνωστούς κι άγνωστους, ντροπαλούς και ξαναμμενους..
Κι έπεφταν κι αλλες, ολη τη νυχτα, πολύχρωμες κι η μυρωδια τους αυτη η χαρτιλα των παλιων βιβλιων.
Κρασιι!! Λευκό! Κέρνα και την ορχήστρα!
Κι εκει οι σερπαντινες,
στα μαλλιά των μουσικων, στα οργανα,
στο σταντ των μικροφωνων!!
Δε μας επνιγαν, δε μας εμποδιζαν,
μας αγκαλιαζαν, μας ένωναν,
πολυχρωμες κληματσιδες!!
Ναι, κληματοβεργες, ευλυγιστες, απ τ αμπελι του Διόνυσου, απ την ανάγκη τ ανθρωπου για γιορτή, για γλέντι..
Κρασιι!!
Άμπελος,
Διόνυσος,
Αγρια Πουλιά..
Ξημέρωνε Σαρακοστή…
Πηγή: facebook
