«Tην Ελλάδα θέλομεν και ας τρώγωμεν πέτρες»!…

Toυ ΣΠΥΡΟΥ Χ. ΤΑΓΚΑ

Η θρυλική αυτή ατάκα ανήκει, βεβαίως, στον Θ. Κολοκοτρώνη και είναι το ποιοτικό απόσταγμα από την περίφημη ομιλία του στην Πνύκα τον Οκτώβριο του 1838 προς τους μαθητές και τον λαό της Αθήνας που μαζεύτηκε να τον ακούσει .

Χρησιμοποιήθηκε ιστορικά, όμως, κατά κόρον και, θαρρείς, πιο ηρωικά και πιο πρόσφατα : κατά τον απελευθερωτικό Αγώνα της Κύπρου την δεκαετία του ’50 και του ’60 όταν –δεν είναι υπερβολή-, όλα τα σοκάκια των  χωριών και των πόλεων της μεγαλονήσου είχαν γεμίσει με αυτό – τούτο το σύνθημα (σ.σ. : υπάρχει η χαρακτηριστική  φωτογραφία του Γ. Σεφέρη στο χωριό Άλωνα της Πιτσιλιάς όπου απεικονίζονται μικρά εξαθλιωμένα  και τρομοκρατημένα παιδιά της εποχής με φόντο το σύνθημα γραμμένο στον τοίχο).

Ουκ ολίγοι αγωνιστές, λοιπόν, της ΕΟΚΑ αλλά και πιο απλός κόσμος ακόμη και μαθητούδια πλήρωσαν με την ζωή τους ή, έστω, με ένα… «γερό χέρι ξύλο» και τρομοκρατία την αναγραφή και αναμετάδοση του συνθήματος  που έγινε μόνιμη ψύχωση, εμπάθεια και εχθρότητα  από τους Άγγλους και εκδικητικότητα από την μεριά των Τουρκοκυπρίων που αυτά περί Ενώσεως κ.λπ. τα έβλεπαν  με μισό μάτι (και ολότελα μετωπικά είχαν προτάξει την ίδια ώρα το σύνθημα “tacsim” που στα τούρκικα σημαίνει διχοτόμηση).

Από την ηρωική και συνάμα τραγική αυτή εποχή έχουν περάσει, πράγματι, πάνω από 60 χρόνια. Πλην, όμως, όσα χρόνια και αν περάσουν δεν έχουν καταφέρει να σβήσουν από την συλλογική μνήμη ότι και αυτή «η δικαίαν εθνικήν επιθυμίαν» (που περίπου θεωρούνταν κάτι σαν αυτονόητο και τετελεσμένο γεγονός) χάθηκε ολωσδιόλου, αλλά, και αργότερα, ύστερα από σειρά τραγικών πολιτικών λαθών, χάθηκε και ένα μεγάλο κομμάτι του νησιού που σήμερα ονομάζεται επισήμως – ανεπισήμως (όμως υπάρχει) φαρδιά πλατιά : «Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου»!

Το παιχνίδι με τους… «γεωγραφικούς προσδιορισμούς» που μειώνουν σημαντικά τον   εξ αρχής προσδοκούμενο εθνικό κορμό αλλά και την πεποίθηση των πολιτών της χώρας δεν είναι τωρινό : έχει αρχίσει  εδώ και πάνω από εκατό χρόνια και εξελίσσεται μέχρι σήμερα αρνητικά, ως φαίνεται, για την Ελλάδα. Π ρώτα – πρώτα υπήρξε το λεγόμενο «Βορειοηπειρωτικό» (1914) όταν παρά την ίδρυση του κράτους της «Αυτόνομης Βορείου Ηπείρου»· οι Διεθνείς Δυνάμεις επέβαλαν την ενσωμάτωση της περιοχής στο νεόκοπο και μικρό, όντως, κράτος της Αλβανίας · χωρίζοντας  την Ήπειρο σε «Νότια» και «Βόρεια» και, άρα, τους  πολίτες αντίστοιχα σε «Νότιους» η απλούς «Ηπειρώτες» και σε «Βόρειους» – ήτοι  «Βορειοηπειρώτες» που, όμως, είναι πολίτες της «Δημοκρατίας της Αλβανίας».

Αργότερα με την συνθήκη της Λωζάννης (1923) και την ανταλλαγή πληθυσμών διαχωρίστηκε και ετεροπροσδιορίστηκε εθνικά η ενιαία μέχρι τότε Θράκη σε «Ανατολική» και «Δυτική» (sic), ανάλογα την εθνικότητα –  διαχωρισμός που ισχύει μέχρι και σήμερα. Έτσι, οι πολίτες της Ανατολικής Θράκης είναι Τούρκοι και οι Πολίτες της Δυτικής Θράκης είναι κατά πλειοψηφία Έλληνες με ένα μικρό ποσοστό Μουσουλμάνων που άλλοτε συνεργάζονται με τις ελληνικές αρχές και άλλοτε αγνοώντας την διεθνή νομιμότητα υπακούουν στα κελεύσματα των κρατικών υπηρεσιών της Τουρκίας κάνοντας λόγο – όχι τυχαία, όχι άσκοπα (εκ του… γεωγραφικού διαχωρισμού πηγάζει-, ακόμη και για «Τουρκική Δημοκρατία της Δυτικής Θράκης».

Πιο αργότερα, το 1983 (10 περίπου χρόνια μετά την στρατιωτική απόβαση) κατά παράβαση του καταστατικού χάρτη του ΟΗΕ είχαμε όπως είπαμε και πιο πάνω τον διαμελισμό της «Κυπριακής Δημοκρατίας» με την ντε φάκτο διχοτόμηση και την εμφάνιση και δω ενός νέου… «γεωγραφικού προσδιορισμού» που χώριζε τη νήσο σε «Βόρειους» και» Νότιους»  κατοίκους απομειώνοντας, έτσι, ακόμη πιο πολύ την πολιτική και οικονομική ισχύ των ελληνοκυπρίων και, άρα της ελληνικής πλευράς που λειτουργούσε, εν πολλοίς, πάντα από πατρικά έως και πατερναλιστικά απέναντι  στα συμφέροντά τους.

Και στις μέρες μας (δηλαδή, από το 1992 έως και σήμερα αν και η ιστορία ξεκίνησε ουσιαστικά μετά τον πόλεμο, τον ελληνικό εμφύλιο και τις ανάγκες των νέων παγκόσμιων συσχετισμών) έχουμε το περίφημο «μακεδονικό» (κατά  άλλους «σκοπιανό»), που και τούτο ως φαίνεται μετά από διαπραγματεύσεις και ζυμώσεις δεκαετιών καταλήγει πάλι με ένα νέο …«γεωγραφικό προσδιορισμό» που ξεχωρίζει διακριτά πλέον την Μακεδονία σε «Βόρεια» και, άρα, και  σε «Νότια» αναλόγως  την θέση στο χάρτη και την εθνικότητα των πολιτών. Εις το εξής, και στην καλύτερη περίπτωση δηλαδή, θα έχουμε από την μια την «Βόρεια Μακεδονία» με κατοίκους πρώην «Σκοπιανούς» (Σλάβους, Βουλγάρους και Αλβανούς κ.ο.κ),  και την «Νότια Μακεδονία» που θα την κατοικούν αποκλειστικά Έλληνες και που με βάση πάλι την γεωγραφία θα ονομάζονται, έστω, ανεπίσημα… «Νοτιομακεδόνες».

Καταδεικνύεται εδώ, πέραν όλων των άλλων, με σαφήνεια ότι η εμφάνιση λύσεων στα εθνικά θέματα με βάση  έναν … «γεωγραφικό προσδιορισμό»  δεν αφήνει πίσω και τα καλύτερα αποτελέσματα για την ελληνική ιστορία. Την ελληνική ιστορία, ασφαλώς, με αρχή  βάση το περίφημο πλαίσιο που καθόριζε την «Μεγάλη Ιδέα» και παρέμενε παρά τις αλλεπάλληλες περιπέτειες και καταστροφές κεντρικό δόγμα της χώρας (και αφετηρία διαχρονικής εκπαίδευσης του λαού) για εκατό περίπου χρόνια (1845 – 1950), και όχι την ελληνική ιστορία και πολιτική που ολισθαίνοντας διαρκώς επινοεί και εφευρίσκει κατά το δοκούν «κεκαλυμμένες εκπτώσεις» και άλλες τραγικές συμπεριφορές, προκειμένου, να κρατήσει τις «διεθνείς  ισορροπίες» και να αποδεχτεί και στο μέλλον ένα ακόμη… «γεωγραφικό προσδιορισμό» ως επαρκή ή και πλήρη λύση ενός χρονίζοντος εθνικού θέματος…

 

Matrix 24