Ο «σούπερ Αντόνιο» παλεύει με τα τέρατα…
- Του ΣΠΥΡΟΥ Χ. ΤΑΓΚΑ
Σε κάθε «τέλος εποχής», κραυγάζει από το παρελθόν ο μείζον Ιταλός φιλόσοφος , συγγραφέας και πολιτικός Αντόνιο Γκράμσι,* και όταν το παλιό (αυτολεξεί), αντιστέκεται σθεναρά και δεν αφήνει την Αλλαγή που είναι να γίνει (σ.σ. : αναγκαία και, περίπου, απαραίτητη συνθήκη σε κάθε επίπεδο πολιτικής ή πολιτικής εξουσίας), τότε αναπόφευκτα μέσα ακόμη και στο πλαίσιο μιας δημοκρατικής πολιτείας, δημιουργούνται …τερατογεννέσεις!!!
Ενθάδε, ο πολύ καλλιεργημένος και, αναμφίβολα, γνώστης όλων των διεθνών πολιτικών συσχετισμών, αλλά, και του πνεύματος της παγκόσμιας ιστορίας Γκράμσι, θαρρείς, ξεπερνάει μια και καλή τα πεπερασμένα όρια των καιρών του και απευθύνεται κατευθείαν στο μέλλον-στο «όλον μέλλον» καλύτερα.
Ειδικότερα, στο κάθε πολιτικό «τώρα» που χρειάζεται επειγόντως ένα γενικό ρεκτιφιέ (που λένε οι μάστορες στα κακόμοιρα τα πελατάκια τους), και Αλλαγή, αλλά, το παλιό γαντζωμένο από συνήθεια, απληστία και δαιμονική διάθεση στην εξουσία αρνείται επίμονα, μεθοδικά και τεχνικά να το «παραδώσει» εκεί που, με κάθε φυσικότητα, ανήκει.
Θαρρείς, πάλι, ότι ο… «σούπερ Αντόνιο»(συμπατριώτης του σημερινού όχι και τόσο «σούπερ Μάριο») , πέραν όλων των άλλων, είχε «εικόνα» και για τα χρόνια της προμνημονιακής Ελλάδας, όταν οι … θρυλικοί «δεινόσαυροι» της εξουσίας μοίραζαν αφειδώς σημαιάκια και φανατίλα στον κοσμάκη , ώστε, να κρατηθούν, τόσο, αυτοί μόνιμα στην εξουσία όσο και, στη συνέχεια, όλοι μαζί –πολιτικοί συν οργανωμένος και πλανόδιος κοσμάκης-, να λεηλατούν το κράτος και τον πλούτο του.
Όθεν, ποτέ δεν έγινε κανονικά Αλλαγή σ’ αυτό το τόπο ή όταν γίνονταν σύμφωνα και με την θεώρηση του Ιταλού τούτη έρχονταν οπωσδήποτε ετεροχρονισμένα, σίγουρα ανεπίκαιρα, ενδεχομένως άστοχα και άσκοπα : μια πλήρης και επαρκής απεικόνιση της τερατογέννεσης που επακολουθούσε να έρχεται σχεδόν πάντα σαν νομοτέλεια.
Εξ άλλου, θαρρείς, ότι η θεώρηση του σπουδαίου Λατίνου στοχαστή (επί τη ευκαιρία πάνε στον… γνωστό – άγνωστο αγύριστο και τα Λατινικά που διδάσκονταν στην Ελλάδα από το μακρινό 1825, και τούτο για να συνδυαστεί όσο το δυνατόν πιο άψογα η ελληνική κλασσική αρχαιότητα και γραμματεία με την λατινική πολιτιστική συνέχεια και επικυριαρχία), γράφτηκε και εμπεδώθηκε για το χρονικό διάστημα που ενώ κυοφορούσε άμεση χρεοκοπία και κατάρρευση, ο λεγόμενος και …«αστικός πολιτικό κόσμος» αδυνατούσε να αντιληφθεί, να δει και να παραδεχτεί τα τραγικά λάθη του, τις ολέθριες και σίγουρα αναντίστοιχες με την υπόλοιπη ευγενή Εσπέρια συμπεριφορές του, με καταφανές αποτέλεσμα και την συνεχή παραμονή στην φθορά και την παρακμή, αλλά, και αυτό – τούτο που συνέβη στην συνέχεια και που ο Γκράμσι προτάσσει σθεναρά με φυσικότητα στον απαράμιλλο «ορισμό» του περί τερατογεννέσεων!! Αυτό που μένει, άρα, για μας τους Έλληνες (που δεν έχουν μελετήσει η δεν ξέρουν καλά ακόμη τον Γκράμσι), είναι να τον διαβάσουν λίγο και εφόσον το διαβάσουν μετά… ας μας ξαναβρεί η ίδια ιστορία που γεννά τέρατα και βρικόλακες μαζί : δεν θα είναι ξανά ποτέ η ίδια…
———————-
*Βλ. το έργο του: «Για τον Μακιαβέλι, την πολιτική και για το σύγχρονο κράτος» – Εκδόσεις: Ηριδανός
