Άποψη

Τα ράθυμα κάλαντα των εκλογών!

apo-tagas3 του ΣΠΥΡΟΥ Χ. ΤΑΓΚΑ*

 Ως πόσο μεγάλη, αλήθεια, ψευδαίσθηση ήταν εκείνη των πρωτεργατών της ευρωπαϊκής σύνδεσης και (αργότερα), πορείας της χώρας μας που, συν τοις άλλοις, πίστευαν ότι με αυτόν –τούτον τον τρόπο (ίσως τον μόνο γι’ αυτούς)· θα λυθεί και το «αιώνιο πολιτικό πρόβλημα» που είχε από δημιουργία της ; Δηλαδή : με την επαφή και την ζύμωση με τους «δυτικούς» και τα σύγχρονα θέσμιά τους, η μόνιμη αρρώστια της ελληνικής πολιτικής ζωής -ο φατριασμός, η φαυλοκρατία, ο λαϊκισμός, η συνεχής προσφυγή στις κάλπες και, επιτέλους, η κάθε φύσεως εκφυλιστική εκτροπή-, θα έπαυε, συν τω χρόνω, να υπάρχει ! Και ψευδαίσθηση, πάντως, να μην ήταν (καθώς μεσολάβησε μια λειτουργική εποχή)· σίγουρα ήταν μια τρομακτικά λάθος εκτίμηση που, μαζί με τις άλλες αλήθειες που αγνοούσε – αυτές που οδήγησαν στην καθολική κατάρρευση του οικοδομήματος, αγνοούσε καταφανώς και το ασίγαστο πάθος του ελληνικού ταπεραμέντου.


Έτσι, μετά από επτά χρόνια μνημόνια, μετά από επτά χρόνια κρίσιμα στρατηγικά λάθη, αλυσιδωτές παραλείψεις και συχνές εναλλαγές κυβερνήσεων, αίτινες  «έκαψαν» και ακύρωσαν το σύνολο του πολιτικού προσωπικού (στο βαθμό να μην έχουμε εφεδρείες), ερχόμαστε πάλι στο γνωστό, εν πολλοίς, πλήν οικείο αδιέξοδο πώς : παρά ταύτα «δεν υπάρχει λύση» και ότι, περίπου, πάλι : «την λύση θα την δώσει ο λαός» ! Αν αυτή η δεδομένη κλιμάκωση και εξέλιξη δεν φαντάζει ως φαιδρό γεγονός ή παράσταση, τότε τι ακριβώς θα μπορούσε να αποτελεί φαιδρό γεγονός και παράσταση που προκαλεί, εξίσου, τον κλαυθμό και τον γέλωτα ;

Η ελληνική πολιτική τάξη, ήγουν όλο εκείνο το πολιτικό προσωπικό που κλήθηκε από τα πράγματα να διαχειριστεί την κρίση, όχι μόνο απέτυχε να λύσει ή να βάλει σε μια σειρά το γιγάντιο, όντως, πρόβλημα της ελληνικής ολίσθησης και κατάρρευσης (μέσα στην ευρωζώνη), αλλά, κατάφερε και ακριβώς το αντίθετο : κατατείνοντας σε ανεύθυνες συμπεριφορές και πρακτικές του τύπου : «…ας κάνω κι εγώ λίγο και μετά πετάω την μπάλα στον επόμενο» επιδείνωσε βαθμιαία και σε βάθος την κατάσταση. Εκεί που άλλες χώρες (ήσσονες, έστω, σαν εμάς), εισήλθαν και εξήλθαν σε λελογισμένο χρόνο από την μέγγενη της δημοσιονομικής προσαρμογής (sic)· εμείς βρισκόμαστε στο δυσάρεστο έως δυστυχές σημείο να… ψαχνόμαστε ακόμη για το σήμερα και το αύριο της ανείπωτης συμφοράς μας.

Όθεν, ότι ήταν να πετύχει η πολιτική διαδικασία (η όποια δημοκρατική διαδικασία λειτουργεί αξιόπιστα ακόμη σ’ αυτή τη χώρα), το πέτυχε ! Όσο επικίνδυνο και αν ακούγεται αυτό, όσες σκοτεινές σκέψεις και ατραπούς και αν ανοίγει στο χώρο και το χρόνο, εν τούτοις, είναι η μοναδική αλήθεια που οφείλουμε και πρέπει να αντιληφθούμε, να συλλογιστούμε και να επεξεργαστούμε. Και τούτο, διότι, είναι πρόδηλο· παρακάτω υπάρχει μόνο το χάος : η «βουλγαροποίηση» και, πιο ευρύτερα, η σκληρή «βαλκανιοποίηση» της χώρας που θα μας επαναφέρει στα γεωοικονομικά και γεωπολιτικά status των αρχών του 20ου αιώνα – τότε που οι Έλληνες όχι μόνο είχαν να αντιμετωπίσουν την χρεωκοπία και τη φτώχια, αλλά, ήταν αναγκασμένοι να πολεμούν ένδοξους κατά λοιπά αγώνες με τους «γκράδες» επί χείρας, ώστε, να τις καλύψουν (την χρεωκοπία και την φτώχια), και να τις υπερβούν αντανακλαστικά – ίσως κάπως μανιχαϊστικά.

Ωστόσο και πέραν της πολιτικής δεν υπάρχει ικανό κανονιστικό πλαίσιο για τη μερική ή ολική διαφυγή μας από την ύφεση και την κρίση. Η συντεταγμένη δημοκρατική διαδικασία όσο ελλιπής, στρεβλή και αδιέξοδη και αν συντίθεται, είναι η μόνη που, αφ’ εαυτού, προσφέρει βάσιμες προπαρασκευές, προϋποθέσεις και ελπίδες απεμπλοκής και ανάσχεσης. Με την διαφορά, όμως, ότι τούτη – την έσχατη ώρα, το «εγώ» και η «ελαφρότητα»  που μέχρι τούδε επικυρίαρχησαν, πρέπει να μετακυλήσουν επιτυχώς στο «εμείς», στο «όλοι» και την «υπευθυνότητα». Επομένως, εκείνο που οφείλουμε και πρέπει να κατανοήσουμε είναι ότι η «ενότητα» και η «συνεννόηση» αποκτούν, πλέον, τη μείζονα σημασία που από καιρό όφειλαν να έχουν. Πριν, λοιπόν, να είναι πολύ αργά και πριν ακουστούν ράθυμα (πολύ περισσότερο δε πένθιμα), τα κάλαντα στην ελληνική επικράτεια· ας παραδεχτούμε, ας ομονοήσουμε και ας μονοιάσουμε.

Και η ανώτατη πολιτειακή και πολιτική ηγεσία (γνωρίζοντας πολύ καλά τι να κάνει), ας αναλάβει τις ευθύνες της. Ας ηχήσει, επιτέλους, το σήμα κινδύνου («ALERT» φέρεται από τους ειδικούς στα social media), και ας καθίσουν όλοι γύρω από το ίδιο τραπέζι να διαβουλευτούν και να αποφασίσουν με φρόνηση και  σύνεση : χωρίς μικρόνοες σκοπιμότητες, αλληλουπονομεύσεις και τυχοδιωκτισμούς. Χωρίς διαρροές και ηθελημένες απειλές (ένθεν κακείθεν), για διενέργεια νέων εκλογών και άλλων τοιούτων τινών (ανεξαρτήτως ποιόν συμφέρει αυτή ή την άλλη φορά). Τούτα, ως γνωστόν, δοκιμάστηκαν και, φευ, είδαμε καθαρά τι πρόσφεραν και τι πέτυχαν για το Τόπο…

s.h.tagas@hotmail.gr

*ΠΗΓΗ: Μatrix24

 

Advertisements

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ VIDEO
aluxal web banner new logo Τοπική Διαφήμιση
pap tsalafouti cake 1000x563px Τοπική Διαφήμιση

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Διαβάστε Επίσης

Back to top button