Συζήτηση με θέμα «το πρόταγμα της αποανάπτυξης» στη «Λέσχη του βιβλίου»
Τη Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2014 στις 8:00 το βράδυ «Η Λέσχη του βιβλίου» της Αλεξάνδρας Μοσχονά και η Λαϊκή Συνέλευση «Ανυπότακτο Αγρινίο» παρουσιάζουν τον Γιώργο Κολέμπα και τον Γιάννη Μπίλλα, που θα εισηγηθούν το θέμα: «Το πρόταγμα της αποανάπτυξης». Στη συζήτηση θα πραγματοποιηθούν τοποθετήσεις-παρεμβάσεις από τους Δημοτικούς Συμβούλους του Δήμου Αγρινίου και του Δήμου Ξηρομέρου, Στέλιο Μερμίγκη και Ηλία Γεωργαλή αντίστοιχα.
Ο Γιώργος Κολέμπας εργάστηκε ως μαθηματικός στη Μέση Εκπαίδευση και τώρα ασχολείται με την οικο-γεωργία. Έχει γράψει τα βιβλία Τοπικοποίηση: Από το παγκόσμιο… στο τοπικό (Αντιγόνη, 2009) και μαζί με τον Βασίλη Γιόκαρη το Κοινωνικοποίηση: H διέξοδος από τις συμπληγάδες του κρατισμού και της ιδιωτικοποίησης (Οι Εκδόσεις των Συναδέλφων, 2012). Διαχειρίζεται το μπλογκ http://topikopoiisi.blogspot.gr/
Ο Γιάννης Μπίλλας είναι εκπαιδευτικός-βιοκαλλιεργητής και ζει στα Τρίκαλα Θεσσαλίας. Εργάζεται για την αποανάπτυξη και την άμεση δημοκρατία συμμετέχοντας στο http:apokoinou.com
«Μπορεί μια νέα κοινωνία να οικοδομηθεί με «παλιά υλικά»; Με ανθρώπους αλλοτριωμένους από την κοινωνία του κέρδους, του προσωπικού συμφέροντος και της ιδιώτευσης; Ή μήπως μια «κρίσιμη μάζα» ανθρώπων πρέπει από τώρα να αρχίσει να ζει διαφορετικά, αυτοεκπαιδευόμενη σε έναν συλλογικό τρόπο ζωής; Ο καπιταλισμός, πριν φανερώσει τα αδιέξοδά του, κατέστρεψε τον ψυχισμό των ανθρώπων, διαμόρφωσε έναν ανθρωπολογικό τύπο μοναχικό, νευρωτικό, αγχώδη, φοβικό και φοβισμένο, ανταγωνιστικό, επιθετικό, ενεργοβόρο, καριερίστα και αμοραλιστή, κάτοικο του «εγώ» και όχι του «εμείς». Ο ανθρωπολογικός τύπος της ιδιώτευσης, της απάθειας, της συναλλαγής και της αλλοτρίωσης είναι μέρος του προβλήματος που έχουμε να επιλύσουμε. Είναι ανάγκη να υιοθετήσουμε άλλα νοήματα, άλλες σημασίες και άλλα προτάγματα στη ζωή μας, με τα οποία θα αξίζει να ζει κανείς σήμερα και όχι να περιμένει την έφοδο στα «χειμερινά ανάκτορα». Ο ετερόνομος άνθρωπος, είναι απαραίτητο να αντικατασταθεί από τον αυτόνομο τύπο ανθρώπου, εκείνου που αυτοθεσμίζεται, που διαμορφώνει, δηλαδή, ο ίδιος τους θεσμούς και τους αναιρεί, αν χρειαστεί. Το δικαίωμα του «συνανήκειν» είναι σύμφυτο με το δικαίωμα του «συναποφασίζειν» και είναι ίσως ο μόνος τρόπος προαγωγής της αίσθησης της κοινότητας, και αυτό γιατί ο άνθρωπος πρέπει να επιστρέψει στην κοινότητα των άλλων ανθρώπων ένα μέρος της ύπαρξής του που της το οφείλει. Έτσι, καλλιεργείται και η ξεχασμένη στις μέρες μας αίσθηση της ατομικής ευθύνης απέναντι στην κοινωνία. Η δημιουργία του νέου αυτού ανθρωπολογικού τύπου αποκτά στις μέρες μας τη διαδικασία του κατεπείγοντος, εφόσον μια αυτόνομη, δημοκρατική και οικολογική κοινωνία δεν μπορεί να απαρτίζεται, ούτε φυσικά και να δημιουργηθεί, από τον τύπο του ανθρώπου που δημιουργεί η καταναλωτική κοινωνία».
