Στον πηγαιμό για τη Λευκάδα…
Του Δημητρη Χ. Παξινου*
Προορισμός: Λευκάδα. Εποχή: τέλος Αυγούστου. Κίνηση στη λεγόμενη εθνική οδό Αθηνών-Κορίνθου αρκετή, με τμήματά της να παραπέμπουν σε ελαφρώς κυματιστή θάλασσα. Από συνήθεια μετρώ ξανά πόσοι χρησιμοποιούν «φλας». Την προηγούμενη φορά ήταν τέσσερις ή μάλλον… τρεισήμισι, αφού ο ένας δεν το χρησιμοποίησε τη δεύτερη φορά… Τώρα ήταν τρεις. Λες και τα αυτοκίνητα που εισάγονται στην Ελλάδα είναι ειδικής κατασκευής. Επίσης, κάποιοι προτιμούν να χρησιμοποιούν το χέρι, όταν αλλάζουν λωρίδα κυκλοφορίας και κατεύθυνση.
Τα μισά οχήματα είναι υψηλών προδιαγραφών και συνήθως 4×4, οδηγούνται δε κατά μεγάλη πλειοψηφία από γυναίκες, συνήθως ξανθές, που θυμίζουν περισσότερο Σκανδιναβία. Η ταχύτητά τους πάνω από 120 χιλιόμετρα, γι’ αυτό μας προσπερνούσαν όλοι, ακόμη και λεωφορεία. Ισως έχουν βρει πρατήρια με πιο φθηνή βενζίνη!
Ολη αυτή η παρατηρητικότητα μέχρι να φθάσουμε Κόρινθο, διότι μετά αρχίζει η πολύ πιο βασανιστική διαδρομή, στην άλλη εθνική οδό Κορίνθου-Πατρών, που στην ονομασία της θα μπορούσε να παραλειφθεί τελείως το «εθνική». Τι λέξη κι αυτή και πόσο έχει γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης και εν τέλει διασυρμού. Λέξη προορισμένη να θυμίζει κάτι μεγάλο, μεγαλειώδες, περηφάνια και να πώς την κατάντησαν. Οποιος διασχίζει αυτήν την οδό, αν είναι θρήσκος, καλό είναι να κάνει την προσευχή του. Αν όχι, είναι τελείως απροστάτευτος σε μία τόσο επικίνδυνη αποστολή…
Πόσα χρόνια θα κρατήσει ακόμη αυτό το μαρτύριο είναι άγνωστο. Δεν εξαρτάται από τη βουλή του Κυρίου, αλλά αποκλειστικά από τη σχέση κυβέρνησης – εργολάβων, που, περιέργως, πάντοτε ευνοούνται από τις υπογραφόμενες συμβάσεις, ακόμη κι αν το έργο δεν προχωρήσει.
Ωφελημένα, κατά σατανική σύμπτωση, συγκεκριμένα πρόσωπα, που έχουν αποκλειστικότητα στη διαχείριση έργων -προτιμώμενοι από άλλους σοβαρούς επιχειρηματίες-, οι οποίοι προσπαθούν με ευρωπαϊκά πρότυπα να συμμετάσχουν σε διαγωνισμούς κ.λπ.
Δρόμος λοιπόν επαρχιακός, με τα κολονάκια να στέκουν απειλητικά στο μέσον και να έχουν περιορίσει τις λωρίδες κυκλοφορίας σε μία ανά κατεύθυνση. «Καλά», ρώτησα κάποιον «αρμόδιο», «γιατί δεν επαναφέρετε την προηγούμενη κατάσταση, να απελευθερωθεί ο δρόμος και η κίνηση να είναι βατή;». «Ξέρεις, μ’ αυτόν τον τρόπο τα ατυχήματα, σύμφωνα με τις στατιστικές, έχουν μειωθεί» με αποστόμωσε. «Τότε να το επεκτείνετε παντού, για να μειωθούν τα ατυχήματα σ’ όλη τη διαδρομή», του συνέστησα.
Δίπλα μας προσπαθούσες να δεις τα έργα και τα εργοτάξια που τόσο έχουν διαφημισθεί και εγκαινιαστεί από πρωθυπουργούς και τις κουστωδίες τους. Σκέφθηκα, μην τύχαμε σε αργία, αλλά δεν ήταν. Συνεχίσαμε πάντα με αργές ταχύτητες, οπότε είχες την πολυτέλεια να παρατηρείς το ξεχαρβάλιασμα και να θλίβεσαι. Ημασταν όμως τυχεροί που δεν χρειασθήκαμε την έστω προσωρινή στάθμευση λόγω τεχνικής ανάγκης ή αδιαθεσίας. Τέτοιος χώρος δεν υπάρχει πουθενά!
Μα δεν υπάρχει, αναρωτηθήκαμε, κάποιος νους να κάνει έναν προγραμματισμό και να πράξει ανάλογα; Απ’ ό,τι φαίνεται όχι. Μάλλον οι αρμόδιοι έχουν πολύ πιο σπουδαία πράγματα να κάνουν, όπως τηλεοπτικές αναλύσεις, δημόσιες σχέσεις με ξένους αξιωματούχους.
Ξαφνικά, κάπου πριν από το Ξυλόκαστρο, χιλιόμετρα ουρές αυτοκινήτων από θανατηφόρο ατύχημα. Δύο αστυνομικοί μας κατευθύνουν μέσω παρακαμπτηρίων. Για σήμανση και πινακίδες, βέβαια, ούτε λόγος να γίνεται…
Αφού, λοιπόν, διαβήκαμε όλο τον παραλιακό δρόμο, με αμέτρητα κτίσματα «ατάκτως ερριμένα», έπειτα από παλινδρομήσεις καταφέραμε επιτέλους (!) και εξήλθαμε, κάπου πριν από την Πάτρα…
-Θάλαττα-θάλαττα! Αναφωνήσαμε. Μπήκαμε σε τρίτη «εθνική οδό», Χριστός και Παναγία! Την Αντιρρίου-Ιωαννίνων. Πόσο μας αρέσει να παίζουμε με τις λέξεις. Υπό κατασκευή η «Ιονία οδός»…
«Σε τρεις ώρες θα είμαι στην Αθήνα», μου έλεγε κάποιος πριν από τρία χρόνια και ονειρευόταν τη διαδρομή. Ακόμη την ονειρεύεται… Εν τω μεταξύ, μεγάλα οδικά τμήματα έχουν εγκαταλειφθεί αναμένοντας τη νέα κατασκευή. Εδώ χρειάζονται πράγματι αυτοκίνητα 4×4, ιδιαίτερα μετά την Αμφιλοχία…
Καλύτερα όμως να σταματήσω εδώ φέρνοντας στο μυαλό μου απλώς τις αντοχές απλόχερα αυτής της πανέμορφης χώρας, που εξακολουθεί να μας προσφέρει τα πλούτη της. Μόνο που τα περιφρονούμε, επιδεικτικά…
* Ο κ. Δημήτρης Χ. Παξινός είναι πρώην πρόεδρος του ΔΣΑ.
Aπό την Καθημερινή
