Στο Αγρίνιο το 1896 η πρώτη πανελλήνια έκθεση γυναικείων εργόχειρων

20 Μαΐου 1898
Κείμενο: Λ. Τηλιγάδας

Στις 15 Ιουλίου 1896 ιδρύθηκε στο Αγρίνιο ένας από τους πρώτους γυναικείους συλλόγους της χώρας με την επωνυμία «Εργάνη Αθηνά», ο οποίος από την ίδρυσή του προσπάθησε και πέτυχε να έχει πανελλαδικές συνεργασίες με παρόμοιους συλλόγους. Πρόεδρος του συλλόγου ήταν η Ελένη Σκαλτσοδήμου, Αντιπρόεδρος η Ελένη Κούκα, Ταμίας η Χριστίνα Στάικου, σύζυγος του Στάθη Στάικου, που ήταν Δήμαρχος Αγρινίου από το 1891 έως το 1899, έφορος η Κατίνα Πολυχρονοπούλου, Γενική Γραμματέας η Αικατερίνη Κουντουριώτου, Ειδική Γραμματέας η Παρασκευή Γκέλλου και μέλη του Δ.Σ. (αλφαβητικά), η Κατίνα Γκιώκα, η Δήμητρα Γούναρη, η Μαρία Δημητριάδου, η Σπυριδούλα Ευθυμίου, η Κατίνα Θεοφανίδου, η Μαριγώ Ιωαννίδου, η Αλεξάνδρα Ιωάννου, η Πόττα Κεσσελίδου, η Σαπφώ Στάικου, η Ειρήνη Στράτου, η Καλλιόπη Σωτηροπούλου, η Δήμητρα Τριανταφυλλίδου, η Έλλη Τριανταφυλλίδου, η Λάμπρω Τριανταφυλλίδου και η Ελευθερία Χρηστοπούλου[1].

Στις διαδικασίες της ίδρυσης του συλλόγου, το καταστατικό του, καθώς και τη γενικότερη δράση του θα αναφερθούμε σε επόμενη ανάρτησή μας, αφού σαν σήμερα πριν από 124 χρόνια ο σύλλογος βρέθηκε προ των πυλών του μεγαλύτερου εμπορικού γεγονότος της τότε ελληνικής επικράτειας, που ο ίδιος οργάνωσε και υλοποίησε. Και αυτό το γεγονός δεν ήταν άλλο από τη λειτουργία της πρώτης πανελλήνιας έκθεσης γυναικείων εργόχειρων.

Σύμφωνα με το καταστατικό του συλλόγου, δύο από τους τέσσερις βασικούς σκοπούς της ίδρυσής του ήταν, η κατάργηση της άσκοπης πολυτέλειας και η χρησιμοποίηση των κατά τόπους ελληνικών προϊόντων στη γυναικεία βιοτεχνία.

Στα τέλη του 1866 (η πηγή[2] δεν αναφέρει συγκεκριμένη ημερομηνία) το Δ.Σ. του συλλόγου αποφάσισε να πραγματοποιήσει την «1η πανελλήνια έκθεση γυναικείων εργόχειρων» στις 21η Απριλίου του 1897. Για την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη συμμετοχή έστειλε μία εγκύκλιο προς όλα τα μέλη του στην Ελλάδα στην οποία ανέφερε μεταξύ άλλων ότι το φεμινιστικό ζήτημα είναι ένα από τα σπουδαιότερα κοινωνικά ζητήματα που απασχολούν όλη την ανθρωπότητα, επισημαίνοντας μάλιστα, ότι «η συζήτησις του υψίστου αυτού θέματος ανήκει αποκλειστικώς εις την γυναίκα, μόνη αρμοδίαν να ρυθμίση την θέσιν της απέναντι της κοινωνίας». Πρώτο θέμα, όπως αναφέρει στη συνέχεια η εγκύκλιος, το οποίο πρέπει να συζητηθεί είναι το ζήτημα της γυναικείας εργασίας, καθώς και η κατάργηση της άσκοπης και μάταιης πολυτέλειας. «Και επί τούτω», συνεχίζει το κείμενο, «ο σύλλογος θέλει διοργανώση κατά την 21η Απριλίου 1897 την πρώτην πανελλήνιαν έκθεσιν γυναικείων εργοχείρων, όπως εκ ταύτης καταδειχθή εις ποίας χειροτεχνίας ασχολείται σήμερον, η Ελληνίς, κατανοηθήσαι δ’ αι ατέλειαι της γυναικείας εργασίας εν Ελλάδι, και επιζητηθεί η άρσις των ατελειών και η αντικατάστασις των εν χρήσει ατελών μέσων, ων ένεκα τα σήμερον παραγόμενα γυναικεία έργα, ως επι το πλείστον και δαπανηρά εισί και φιλοκαλίας στερούνται».

Η έναρξη όμως του «Ατυχούς Πολέμου» με την Οθωμανική αυτοκρατορία ανάγκασε το διοικητικό όργανο του συλλόγου να αναβάλλει για το επόμενο έτος την υλοποίηση του και η νέα ημερομηνία διεξαγωγής τους ορίστηκε να είναι η 21 Μαΐου 1898.

Όλη εκείνη τη χρονιά η ανδροκρατούμενη εκείνη την εποχή δημοσιογραφία προχώρησε σε ένα συγκρατημένο, αλλά εξόχως ειρωνικό μπούλιγκ, ένα δείγμα της οποίας βλέπουμε στο πρωτοσέλιδο «Εμπρός», που δημοσιεύουμε στη συνέχεια:

ΕΜΠΡΟΣ 14/1/1897 σελ. 1

Περισσότερα εδώ.