Στην όχθη του Χρόνου

Φωτογραφία του 1920 — Αρχαία Μητρόπολη Παλαιομάνινας, με θέα τον Αχελώο

Εδώ, όπου ο Αχελώος γλιστρά σαν ζωντανή αρτηρία ανάμεσα σε πέτρες και σιωπές, στέκει ακόμη ο πύργος της αρχαίας Μητρόπολης.

Μισός ερείπιο, μισός αιωνιότητα. Ένα σώμα από πέτρα που αντιστέκεται στο ρεύμα του χρόνου, όπως το βουνό αντιστέκεται στον άνεμο.

Χτισμένος στη νότια πλευρά της κάτω ακρόπολης, ο πύργος υπήρξε παρατηρητήριο και φρουρός. Από εδώ, το βλέμμα έβλεπε πέρα, ως την Πύλη του Δία — την ιερή είσοδο του οχυρού, εκεί όπου ο άνθρωπος περνούσε από τον ορατό κόσμο στον αόρατο, αφήνοντας πίσω του το χώμα για να αγγίξει το θείο. Η ίδια γη που κρατά τις ρίζες του σήμερα, φύλαξε μέσα της ίχνη ζωής από το 2800 π.Χ. — μια αδιάκοπη συνέχεια ύλης και πνεύματος.

Ο Αχελώος στο βάθος δεν είναι απλώς ποτάμι· είναι ο χρόνος που κυλά και επιστρέφει. Είναι ο θεός που θυμίζει πως ό,τι γεννιέται, αλλάζει μορφή χωρίς ποτέ να χάνεται.
Και ο πύργος, μονάχος πάνω στο ύψωμα, μοιάζει να συλλογίζεται το ίδιο: πως η αντοχή είναι μια πράξη πίστης, και η σιωπή, ένας τρόπος να μιλήσει η ψυχή της γης.
Ο περιηγητής Εζέ, που πέρασε από εδώ αιώνες αργότερα, έγραψε για την ακρόπολη:«Το διπλό τείχος, πανάρχαιο και επιβλητικό, έργο λαού που έζησε για να υπερασπιστεί το φως του κόσμου.»

Σήμερα, τούτος ο πύργος δεν φυλά σύνορα· φυλά μνήμη.

Κάθε του λίθος ένα μάθημα υπομονής, κάθε σκιά του μια υπενθύμιση πως η Ιστορία δεν είναι παρελθόν — είναι παρόν που αντέχει.
Κι ενώ ο Αχελώος συνεχίζει να κυλά, κάτω από το βλέμμα της πέτρας, ο τόπος θυμάται.

Και ο άνθρωπος, αν σταθεί για λίγο, μπορεί να ακούσει.

Πηγή φωτογραφίας: Βρετανική Σχολή Αθηνών – George Babanis, Αιτωλία και Ακαρνανία στο πέρασμα του χρόνου, Aetolia Acarnania tempus.