Σοκαριστική περιγραφή για νεογέννητο στο νοσοκομείο Αγρίνιου

Σοκάρει η περιγραφή του διοικητή του νοσοκομείου Αγρινίου Δημ. Μιχάλη, σχετικά με μια κατάσταση που δημιουργήθηκε στο Ίδρυμα, με την γέννηση ενός παιδιού, κάτω από τραγικές συνθήκες, από γονείς με νοητική υστέρηση , όπως προκύπτει από τα γραφόμενα.

Ο  διοικητής περιγράφει την κατάσταση ως “τερατογενεση”  , από δυο ανήμπορους για το οτιδήποτε γονείς, ενώ αναφέρεται και στις ενέργειες που έγιναν ώστε να αντιμετωπιστεί το δράμα  που υπήρχε, θέτοντας παράλληλα και κάποιους κοινωνικούς προβληματισμούς.

Γράφει συγκεκριμένα ο κ. Μιχάλης:

Κάπου γύρω ένα μωράκι 5 ημερών. Γεννημένο από μία μάνα που ανάθεμα αν καταλαβαίνει τι κάνει. Και ένα πατέρα που χωρίς συναίσθηση των συνεπειών πραγματώνει τη ζωώδη του ανάγκη. Νοητικά υπολειπόμενοι και κοινωνικά απόκληροι και οι δύο.
Ένα μωρό που όπως ήρθε στον κόσμο (με το λώρο και τον πλακούντα ακόμη ενωμένα μαζί του !!!) μέσα σε κάποια από τις πολλές τρώγλες γύρω μας, μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο. Αφού αντιμετωπίστηκε, γύρισε στο “σπίτι” Ενα σπίτι που όμως δεν θα μπορούσε να ζήσει εκεί.
Ένα μωρό με ένα ακόμη αδελφάκι δίχρονο που η ίδια τραγική μητέρα δεν είναι σε θέση να τους φτιάξει έστω ένα στοιχειώδες φαγητό.
Ένα δράμα που παίζονταν γύρω μας χωρίς να χαλάει κανενός την «κοινωνική συνείδηση» ή την την γκαμουριά της περιόδου των «εορτών».
Κανενός? Όχι ακριβώς.
Κανενός από όλους αυτούς που αποτελούν τον όχλο του «σταύρωσον» το σύστημα για κάθε αρνητικό γύρω μας, αλλά οι ίδιοι αρνούνται έστω και να κοιτάξουν το σεσηπώς μας κοινωνικό είναι.
Γιατί μέσα σ αυτό το σκηνικό σήκωσαν ψηλά τη σημαία της ευαισθησίας και του αλτροϊσμού κάποιοι.
Μία κοινωνική λειτουργός, ένας εισαγγελέας και ορισμένοι υπάλληλοι αφανείς, κατάφεραν –με συντονισμένες από την ανθρωπιά τους ενέργειες- να επανέλθει το μωρό στο νοσοκομείο και να βρίσκονται αυτά τα απόκληρα πλάσματα σε ζεστό και ανθρώπινο περιβάλλον τούτη τη νύχτα, έστω και μέσα στο νοσοκομείο ως «φιλοξενούμενοι».
Για λίγο ευτυχώς γιατί η Κιβωτός του Κόσμου, με την συμβολή και το συντονισμό όλων των ανωτέρω, άνοιξε και γι’ αυτά τα πλάσματα του θεού την αγκαλιά της και σε 2-3 μέρες θα βρίσκονται σε μία νέα οικογένεια.

Αλήθεια πόσες φορές σκεφτόμαστε αυτά τα δράματα τέτοιες μέρες?
Πόσες φορές κάνουμε κάτι τις, έστω και μικρό, για να συμβάλουμε στην απάλειψη τέτοιων δραμάτων?
Και τέλος, πόσες φορές ποιεί η αριστερά μας το μη γνωστόν στην δεξιά μας για να απαλύνουμε τον πόνο τέτοιων τερατογενέσεων του «πολιτισμού» μας και να δώσουμε λίγη χαρά με την αποδοχή του έργου τους, στους πρωταγωνιστές αυτού του αλτρουιστικού έργου?

Είπα και εγώ να αιθεροβατήσω τούτες τις μέρες μέσα στην γκαμουριά της ξενόφερτης ψυχαγωγίας.
Αλλά με προσγείωσε η πραγματικότητα που βίωσα τούτες τις ώρες και αισθάνθηκα την ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις μου και μία κοινωνική αυτοκριτική.

Αν σε κάποιους χάλασα την γιορτινή διάθεση, ξεχάστε το μονόλογό μου και γυρίστε στη γιορτή.
Αν σας έβαλε έστω ένα μικρό προβληματισμό, σκεφτείτε πόσο ποιο όμορφος θα ήταν ο κόσμος μας αν είχαμε ένα πραγματικό κοινωνικό σύστημα για τέτοιες περιπτώσεις. Και αφού –δυστυχώς- δεν το έχουμε, σκεφτείτε πόσο θα ανακουφίζονταν ο ανθρώπινος πόνος και θα ομόρφαιναν όλα γύρω μας, από την μικρή έστω συμβολή μας στο να μετατραπεί ένα κλάμα και μία θλίψη ενός μωρού σε μία κραυγή χαράς και αγαλλίασης. Σ’ ένα γλυκό αποκοίμισμα στην θαλπωρή έστω της νοσηλευτικής κλίνης / κούνιας.
Ίσως έτσι να ανατείλει μία πιο όμορφη χρονιά.

Τό θείο βρέφος όμως το προσκυνήσαμε και το τιμήσαμε και το ζεστάναμε με τα εκατομμύρια λαμπιόνια.
Εκτελέσαμε το χρέος μας σαν καλοί χριστιανοί !!

Χρόνια μας πολλά και νουνεχή.