«Στις 25 του Γενάρη είχαμε αλλαγή κυβέρνησης, όχι όμως αλλαγή πολιτικής. Γιατί συνεχίζουν να είναι εδώ τα μνημόνια διαρκείας, οι εφαρμοστικοί νόμοι, οι ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί, τα ματωμένα πλεονάσματα, παλιά και νέα αντιλαϊκά μέτρα που ζητάει το κεφάλαιο για να γίνει πιο ανταγωνιστικό. Είναι εδώ το δυσβάσταχτο χρέος που αναγνωρίζει και ο ΣΥΡΙΖΑ και δίνει όρκους πίστης ότι θα το πληρώσει στο διηνεκές και μέχρι το τελευταίο ευρώ, χρέος που ζητάνε να το πληρώσει ο λαός, που δεν το δημιούργησε, που δεν το χρωστάει (…) Είναι αυτή η πολιτική που σκόρπισε και στο Νομό Αιτωλοακαρνανίας τη φτώχεια, το ξεκλήρισμα, την εξαθλίωση», είπε μεταξύ άλλων στην ομιλία του ο Νίκος Μωραΐτης.
Η πολιτική αυτή ειδικά στην Αιτωλοακαρνανία, συμπλήρωσε, διαχρονικά, έχει αφήσει βαθιά τα σημάδια της: «Φτώχεια, ανεργία, εξαθλίωση, εργασιακός μεσαίωνας».
Αναφέρθηκε στην αντιαγροτική πολιτική της ΕΕ με τη νέα ΚΑΠ 2015 – 2020, που έρχεται να φέρει νέα δεινά στους αγρότες, μειώνει τις επιδοτήσεις, βάζει φραγμούς στις καλλιεργούμενες εκτάσεις, αποδεσμεύει την παραγωγή από τις επιδοτήσεις, αποχαρακτηρίζει τα βοσκοτόπια, αποτελεί το εργαλείο συγκέντρωσης γης και παραγωγής στα χέρια επιχειρηματιών και μεγαλοαγροτών, και θα οδηγήσει στο ξεκλήρισμα και τον αφανισμό χιλιάδες αγροτικά και κτηνοτροφικά νοικοκυριά. Όπως είπε, «αυτό χρειάζεται να γίνει ξεκάθαρο πλέον και στον πιο δύσπιστο μικρομεσαίο αγρότη, χωρίς καμιά αυταπάτη για τα δεινά της πρόσδεσης στο “άρμα της ΕΕ” των μεγάλων συμφερόντων και των ανταγωνισμών των επιχειρηματικών ομίλων, και σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων».
Ο Νίκος Μωραΐτης, απαντώντας σε όσους ισχυρίζονται πως η αγροτική πολιτική είναι θέμα καλής ή κακής διαπραγμάτευσης, σημείωσε πως δεν μπορεί να υπάρχει ανάπτυξη σε μια ΚΑΠ που τιμωρείσαι γιατί παράγεις, που επιδοτείσαι για να ξεριζώνεις δυναμικές καλλιέργειες ή για να θάβεις προϊόντα. Όλα αυτά, τόνισε, τα λένε τα κόμματα του ευρωμονόδρομου, που θέλουν να ενοχοποιήσουν μόνο τις ελληνικές κυβερνήσεις για να βγάλουν λάδι την ΕΕ και να κρύψουν -κατά βάθος- ότι συμφωνούν με αυτή την αντιαγροτική πολιτική.
Κλείνοντας τόνισε ότι χρειάζεται πάλη για την εξουσία που θα είναι κοινωνική ιδιοκτησία τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής , εξουσία που θα σχεδιάζει κεντρικά με κριτήριο την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.