«Πατριώτες» & «δωσίλογοι» για μια ισχυρή αυτοδιοίκηση;

Δεν έχουν περάσει ακόμη τρεισήμισι χρόνια από την τελευταία φορά που ολόκληρη η χώρα -ελέω του δημοψηφίσματος για την Ευρώπη και το ευρώ αυτή τη φορά-, είχε χωριστεί εντελώς απερίσκεπτα και επιπόλαια σε «πατριώτες» (που, υποτίθεται, νοιάζονταν περισσότερο για τα συμφέροντα της Ελλάδας), και σε «δωσίλογους – γερμανοτσολιάδες» (που, υποτίθεται, κάθε συλλογισμός, σκέψη και πολιτική δράση τους αποσκοπούσε στην προδοσία και παράδοση).

του Σπύρου Τάγκα

Ήταν, είναι σαφές, μια πολύ θλιβερή εποχή όπου η πολιτική είχε υπερβεί κατά πολύ τον ρόλο και τις δυνατότητές της (στο σήμερα), και για λόγους που στην πορεία αποδείχτηκαν έωλοι, παραπλανητικοί και δόλιοι, είχαν στηθεί παντού, θαρρείς, άτυπα λαϊκά δικαστήρια (αυτολεξεί), που προέγραφαν και λοιδορούσαν με πρωτοφανή ιταμότητα τούς, λογής – λογής, αντιπάλους τους -ακόμη και τους «ουδέτερους» ή «ανεξάρτητους» για λόγους αντίληψης και συνείδησης. Για πολλούς, αυτή – τούτη η συγκυρία μπορούσε, κάλλιστα, να ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για σπέκουλα, αναταραχή, πολιτική κλάκα και φθηνό τυχοδιωκτισμό. Για άλλους, όμως, πάλι, ήταν τόσο επώδυνη και σκληρή πραγματικότητα (βλ. : και τις βιαιότητες όπως τότε με το πρώτο-δεύτερο μνημόνιο), που ακόμη βιώνουν τις ψυχολογικές ή άλλες ιδεολογικές, κοινωνικο – πολιτικές διαστάσεις του τότε φρονήματος και πιστεύω τους.

Είναι, λοιπόν, παράδοξο αν όχι φαιδρό στο πλαίσιο, έστω, της αδηφάγου εγχώριας πολιτικής διαδικασίας, όλα αυτά να έχουν αφαιρεθεί από την συλλογική μνήμη τόσο εύκολα (και γρήγορα) και οι χθεσινοί, υποτίθεται, «πατριώτες» να τα χουν βρει «από τα πάνω» με τους υποτιθέμενους «δωσίλογους – γερμανοτσολιάδες» (ή το αντίθετο), και να προσπαθούν να συνεργαστούν συμπτύσσοντας ομάδες, κινήσεις και παρατάξεις, για να διευρύνουν, έτσι, τη βάση τους ενόψει των κρίσιμων Αυτοδιοικητικών εκλογών του ερχόμενου Μαΐου.

Ναι μεν η πολιτική διαδικασία –ειδικά αυτή των εκλογών για την Αυτοδιοίκηση, έχει ανάγκη των συναινέσεων, των προγραμματικών συγκλήσεων και των συνθέσεων, – πολλές είναι ζωτικού χαρακτήρα για το παρόν και το μέλλον και όχι απλές τακτικές ή αναδιπλώσεις. Ωστόσο, αυτό με το οποίο έχουμε να κάνουμε εν προκειμένω, δεν αποτελεί Πολιτική Αρχών για… μια ισχυρή Αυτοδιοίκηση, αλλά, μια φρικτή και λυπηρή συναλλαγή με αναφορά το τίποτα, το πουθενά και, τελικά, τον εκφυλισμό. Και τούτο, διότι, έχει ακυρωθεί και αφαιρεθεί, εκ των ων ουκ άνευ, κάθε ηθικό έρεισμα που θα μπορούσε να αποτελέσει τη βάση, το δικαίωμα και το πλεονέκτημα, ώστε, να συμπτυχθεί σε διάταξη μια αντιπροσωπευτική, ας πούμε, και αποτελεσματική κοινωνική πλειοψηφία που θα ήθελε να προσφέρει στον τόπο.

Πράγματι : Όπως στην ζωή έτσι και στην πολιτική όταν μια «κατεβασιά», ήγουν, μια διείσδυση και διεύρυνση σε άλλα ακροατήρια, δεν βγαίνει (ή, εν δυνάμει, φέρνει και τα αντίθετα αποτελέσματα), ισχύει, το θυμοσοφικό : «Πήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμένος»! Και τούτο, διότι, όταν εξ υπαρχής επιχειρείς να διευρύνεις τη βάση σου χωρίς να ρωτήσεις, να συνεργήσεις και να επεξεργαστείς ένα λελογισμένο σχέδιο με τη ίδια τη αρχική και αρχέτυπη βάση (που σ’ έφερε δοξαστικά μέχρι εδώ), τότε κερδίζεις ότι κερδίζεις από την διεύρυνση, αλλά, χάνεις μια και καλή τη δική σου Ζωτική Βάση και Χώρο που, οπωσδήποτε, διασπάται ή οδηγείται, κιόλας, εις τα εξ ων συνετέθη.

Η νεότερη πολιτική ιστορία (και όχι μόνο αυτή, αλλά, και η αρχαιότερη), βρίθει τέτοιων η και αντίστοιχων γεγονότων που αναφέρουν ότι τα δυνατά και απόρθητα «φρούρια», φρούρια πολιτικά στην περίπτωσή μας, με ιδιαίτερη προσφορά και αναφορική ισχύ στην ελληνική επικράτεια, κατέβασαν τη «σημαία» όχι λόγω μεγάλων στρατηγικών ή γιατί έπαψαν να είναι εξίσου ή περίπου δυνατά και απόρθητα, αλλά, γιατί διασαλεύτηκε κάθετα η ενότητα και η τάξη του προσωπικού «από τα μέσα». Διαλέξτε ελεύθερα ένα παράδειγμα και βγάλτε μόνοι σας το συμπέρασμα…